رمزگشایی از ورشکستگی ناراحت کننده تیم های لیگ برتری

مفسران و طرفداران خصوصی شدن فوتبال در ایران دچار نوعی خوشبینی افراطی هستند و گویا احاطه ای به دور و بر خود و اتفاقاتی که رخ داده و در حال رخ دادن است ندارند.
موج اعتصاب بازیکنان در تیم های لیگ برتری فقط محدود به پایتخت نشینان نیست. این حکایت غریب اغلب تیم هایی است که در سطح اول فوتبال ایران حضور دارند و باشگاهداری را در این وضعیت ناهنجار از نزدیک لمس می کنند.
در اغلب شهرستان ها، تیم هایی که به لحاظ مدیریتی و فرآیند باشگاهداری صاحب یک انسجام صحیح باشند به ندرت مشاهده می شود. ما که دوست داریم بنویسیم اصلا چنین تیم هایی وجود ندارند اما مدل تیمداری در سپاهان یا فولاد خوزستان باعث می شود کمی دست به عصاتر باشیم در این باره حکم قطعی صادر نکنیم.
خصوصی سازی در فوتبالی که درآمدهایش مشخص نیست و ساز و کار باشگاهداری در آن تعریف و استدلال قابل قبولی ندارد در بستر این فوتبال دولتی، شاید بی معناست.

از کدام بخش خصوصی در این فوتبال سخن می گویید؟ لطفا یک نمونه موفق و کم نقص آن را مثال بزنید تا راحت تر بتوانیم وارد این بحث های بی سرانجام شویم!
پارس جنوبی، سپیدرود، استقلال">استقلال خوزستان، پدیده مشهد و چند تیم شهرستانی دیگر وضعیت مساعدی ندارند و حتی دچار بحث «چند مالکیتی» هستند. استقلال و پرسپولیس">پرسپولیس که مدام وعده خصوصی شدن آنها به گوش می رسد با این هزینه های وحشتناک و کم درآمدی این فوتبال، هنوز نمی دانند چکاره اند.
تیم های وابسته به صنایع خودروسازی مانند سایپا به جمع اعتصابیون پیوسته اند و در باشگاهداری لنگ می زنند.
اقتصاد فوتبال کشور، در حالت ورشکستگی است؛ یک لیگ داریم که ببیشتر تیم های حاضر در آن مشکلات متعدد مالی، مالکیتی، اقتصادی و ... دارند؛ در چنین شرایطی چگونه می توانیم شعار خصوصی سازی بدهیم؟
دولت برای هزینه های جاری کشور در این جنگ اقتصادی تمام عیار مشکل دارد و طبعا بدش نمی آید فوتبال را با این شرایط خاص از مجموعه خود جدا کند، اما سپردن فوتبال به نامادری به اسم بخش خصوصی نیز یک ریسک بزرگ است.
بخش خصوصی موفق در فوتبال ایران عملا وجود خارجی نداشته و هنوز هم ندارد و معلوم نیست چه آخر و عاقبتی در انتظار فوتبال ایران است...