«تراکتورسازی» مدعی اما زخم‌خورده

«شکست هولناک است و دردآور. این را هوادار فوتبال با تک‌تک سلول‌هایش می‌فهمد. هوادارای که ابتدای هر فصل می‌گوید: «امسال دیگه قهرمانیم!» و در انتهای فصل باز ناکام می‌ماند و یک رؤیای عقیم که باید سال بعد باز در پی تحقق‌اش باشد.

تراکتورسازی تبریز یکی از پرامیدترین تیم‌های لیگ برتر فوتبال ایران در دومین دیدار متوالی شکست خورد تا جام قهرمانی هر روز برای هوادارانش بیشتر در هاله‌ای از مه غلیط فرو برود. آنها در خانه با یک گل مغلوب تیم پیکان شدند و پس از آن نیز شاهد حواشی آزاردهنده‌ای از جمله سیلی‌زدن به مسعود شجاعی، درگیری اشکان دژاگه و زخمی شدن بیش از ۵۰ نفر بودیم.

هواداران تراکتورسازی حق دارند به یکی - دو صحنه داوری معترض باشند؛ همان طور که دیگر تیم‌ها هم اعتراض دارند اما آیا همه چیز تقصیر داوری است یا آن طور که کانال‌های هواداری و مدیرعامل این تیم می‌گویند «تیم حکومتی» و «مهندسی قهرمانی» و… مانع از قهرمانی تراکتورسازی می‌شوند؟ باور کنیم که یک هسته در فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش برای قهرمانی یکی دو تیم نقشه می‌کشند؟ وزیر ورزش اعتبار و پست و صندلی‌اش را فدای یک تیم فوتبال و دلخوشی هواداران آن کرده و بقیه را دشمن خودش می‌کند؟

دامن زدن به این نگاه، خطرناک است و ممکن است فراتر از فوتبال هم برود. فدراسیون فوتبال باید پاسخگوی انتقادات باشد اما با ادامه این روند «بوی بهبود ز اوضاع جهان» نمی‌شنوم!

در فوتبالی که سر تا پایش دولتی است و حتی تیم‌هایی که به اصطلاح خصوصی هستند هم از مرحمت‌های کم و زیاد دولت بهره می‌برند، اطلاق «تیم حکومتی» به رقبا تا چه اندازه درست است؟ یعنی یکی - دو تیم حکومتی و تیم‌های دیگر اپوزیسیون هستند و بازیکنان و هواداران آنها توسط دولت دستگیر، بازداشت و زندانی می‌شوند؟!

شکست هولناک است و دردآور. هیچکدام از ما جای هوادار تبریزی که در زمستان سرد امسال رنج رفتن به ورزشگاه یادگار امام (ره) را به جان خرید نیستیم، ما مثل آنها بعد از گل خوردن با امیدواری «عیبی یوخ» نگفتیم، جای آنها خون دل نخوردیم، درک حال و هوای آنها این روزها دشوار است اما آیا این شیوه اعتراض به کمک‌شان می‌آید؟ سیلی زدن به کاپیتان، متهم کردن دروازه‌بان به تبانی و شرط‌بندی و فحاشی جنسی به اشکان دژاگه امتیازهای رفته را برمی‌گرداند؟

وقتی مدیرعامل باشگاه، بدون سند و مدرک مشخص محسن فروزان را به تبانی متهم کرد، گفتم و نوشتم این اتهام زانوی دیگر بازیکنان را سست می‌کند، آنها را می‌ترساند که شاید قربانی بعدی باشند. این که یک پنالتی دادن، یک گل به خودی، یک هدر دادن فرصت و … هم می‌تواند تا این اندازه بی‌رحمانه ترجمه شود و روبروی هواداران خشمگین قرار بگیرند.

تراکتورسازی تبریز یکی از تیم‌هایی است که به لیگ فوتبال ایران شور و خون می‌دهد. آن را گرم و پرهیجان می‌کند، امسال هم به خوبی هزینه کرد، سه کاپیتان تیم ملی ایران را به خدمت گرفت، هواداران سرسختی دارد، فوتبال زیبایی بازی می‌کند اما چرا در حالی که هنوز تکلیف قهرمان مشخص نیست و ۱۲ امتیاز دست نخورده باقیمانده این طور دست به کُشتن خود زده‌اند؟

حال و هوای بازیکنان این تیم را بعد از این دو دیدار تجسم کنید. چطور می‌توانند آرامش داشته باشند و با تمرکز به دیدارهای آینده فکر کنند؟ آیا همه عوامل ناکامی تراکتورسازی بیرون از این باشگاه هستند یا لازم است گاهی به درون خودشان سرک بکشند و ببیند که کسی یا کسانی برای منافع فردی دارند قلب میلیون‌ها هوادار این تیم را غارت می‌کنند.

پپ گواردیولا بعد از شکست دراماتیک مقابل تاتنهام در لیگ قهرمانان اروپا گفت: «زندگی و فوتبال همین است. اما مهم این است که چگونه رفتار می‌کنید. زندگی آسان نیست، شما باید مبارزه و رقابت کنید اما این که ما چگونه واکنش نشان می‌دهیم مهم است. ما باید شرایط را بپذیریم و نگاه کردن به گذشته به ما کمک نخواهد کرد.»

این واکنش مربیان بزرگ است. آنها تیم‌های بزرگ را می‌سازند و برای بزرگی باید از چالش‌ها تلخ گذر کرد. تراکتورسازی تبریز هنوز بخت قهرمانی دارد، دامن زدن به حاشیه‌ها فقط باعث خوشحالی رقیبان می‌شود. دشمن و رقیب البته همیشه بیرون از باشگاه نیست!»

انتهای پیام