بیانیه قادری پس از اظهارات قمری: من زنده‌ام

وانانیوز| وانانیوز-روز سه‌شنبه در گزارشی به وضعیتی محمدرضا قادری، ملی‌پوش پیشین دوچرخه‌سواری و نفر سوم آسیا در سال 1997 که به دلیل در مان بیماری سرطان ریه به آمریکا رفته است، پرداخته شد.

این گزارش واکنش خسرو قمری، رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری را به دنبال داشت و البته این واکنش با پاسخ قادری همراه بود.

قادری در این خصوص بیانیه‌ای را صادر کرد که متن آن به شرح زیر است:

«به نام خدا

من زنده‌ام

در ابتدا بر خود واجب دیدم از خبرگزاری تسنیم که احوال بنده را از گوشه بیمارستان در آن طرف دنیا پوشش داد، تشکر کنم. در ادامه از رسانه‌ای که صحبت‌های آقای قمری رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری را در خصوص اینجانب پوشش داد، تشکر می‌کنم. همانگونه که آقای علی دایی پیشکسوت ورزش فوتبال و از اسطوره‌های ورزش بیان کرده‌اند کار ورزش و ورزشکاران به تبخیر امید کشیده شده است. متاسفانه اخلاق در ورزش آن هم از طرف مدیران و مسئولین ورزشی رعایت نمی‌شود.

متاسفانه افراد مسئول به‌هنگام سختی‌ها نه تنها کمک نمی‌کنند بلکه با رفتار و گفتاری که دارند، بیشتر به روحیه ما ضربه می‌زنند. شما با خواندن همین مصاحبه‌ای که آقای قمری انجام دادند، می‌توانید نوع برخوردهای گذشته را متوجه بشوید. من بیش از دو سال پیش متوجه شدم دچار بیماری سختی شده‌ام و حتی دکترها هم در ابتدا قطع امید کرده بودند ولی با دعای خیر پدر و مادر و شاگردهای مدرسه لطف خدا شامل حال من شد و توانستم از پس این بیماری مهلک برآییم. متاسفانه در این راه برخوردهای بسیار بدی با من شده است. من از این برخوردها خیلی دلخور هستم. در این زمینه صحبت‌های بسیاری به‌همراه سند مدرک دارم که نشان می‌دهد اینگونه که آقای قمری می‌گوید، نبوده است.

چطور می شود قبول کرد که مدیری دستور بدهد یک ورزشکار بیمار را از خوابگاه بیرون بیندازند و بگویید چند روز دیگه از دستش راحت می‌شویم یا مثل دبیر فدراسیون دوچرخه‌سواری بگوید کار قادری تمام است ولش کنید ... آیا توی دل یک فرد بیمار را خالی کردن هنر است!!!! متاسفانه انسان دوستی و دست‌گیری از نیازمند که از سفارشات به مسلمان است در برخی افراد مسؤل وجود ندارد. تا فهمیدند من دچار بیماری سختی شده‌ام سعی کردند، زودتر از شر من راحت شوند. این خیلی من را آزار داده است.

تا کسی کارش به این چیزها نرسد، نمی‌تواند بفهمد این دنیا چقد می‌تواند کثیف باشد. البته کم نبودند انسان‌های خیر و مهربانی که با انواع و اقسام کارها از من حمایت کرده‌اند. افرادی همچون آقایان دنیامالی و هدایتی از سرمایه‌های ورزش بودند. این بزرگواران همه جوره از من حمایت کرده‌اند و از آنها تشکر می‌کنم. با حمایت‌های مادی و معنوی این‌گونه افراد و دعای خیر بچه‌های مدرسه و دیگر دوستان، توانسته‌ام از پس بیماری برآییم و آن را شکست دهیم. الان نصف راه را آمده‌ام. ولی برای درمان کامل باید باز هم تلاش کنم مقاومت کنم و با بدی‌ها بجنگم. در حال حاضر مهمترین مشکل پیش روی من، هزینه درمان است که اگر خدا بخواهد جور خواهد شد. اگر هم تقدیر طور دیگری شد، باز هم خدا را شکر می‌کنم. هر چه خدا بخواهد همان خواهد شد.»