توصیه مدافع سرخ ها، قرض مصرف نکنید!

وانانیوز| مدافع سابق لیورپول پس از خداحافظی‌اش از فوتبال در مورد مصرف بیش از حد داروهای ضدالتهابی و روزی که در سال2015 دچار اوردوز شده بود صحبت می‌کند.اولین چیزی که « دانیل اَگِر» به یاد می‌آورد این است که بر روی بدنش کنترل نداشت. درد نداشت اما به روی زمین افتاده بود و می‌لرزید. قبل از این اتفاق، در روز هشتم مارس2015، در ترکیب تیم بروندبی حاضر شد و به مصاف تیم کپنهاگن رفت. 29دقیقه دوام آورد و سپس بی‌هوش شد و به رختکن در ورزشگاه پارکن منتقل شد. او اصلاً نباید بازی می‌کرد. درست مثل همیشه مقدار زیادی داروی ضدالتهاب مصرف کرده بود؛ به‌مراتب بیشتر از مقدار توصیه‌شده و بدنش طاقت نیاورد. او از همان روز، مصرف داروهای ضدالتهاب را متوقف کرد. تابستان امسال، بعد از اینکه فوتبال را در سن 31سالگی کنار گذاشت، روزنامه‌ای دانمارکی حرف‌های این بازیکن را منتشر کرد.
اَگِر قبل از آنکه دوباره برای مدت دو فصل به بروندبی بپیوندد، برای لیورپول طی سال‌های 2006 تا 2014 بازی کرده بود. در مجموع در 384بازی حضور داشت (232بازی برای لیورپول، 77بازی برای بروندبی و 75بار هم در تیم ملی دانمارک) اما به‌تدریج بدنش فرسوده شد. در حال حاضر کمردرد همیشگی دارد و این‌طور به نظر می‌رسید که در دو فصل آخرش در لیورپول تنها می‌تواند از 70 یا 80درصد توانایی‌هایش استفاده کند. در بروندبی حتی سطحش خیلی از این میزان پایین‌تر آمده بود.
مهم‌ترین مشکل اَگِر بیماری Hypermobility بود. به این معنی که مفاصلش بیش از حد کش می‌آمد. همچنین در سال2007 دچار مشکلاتی در کمرش شد که حادثه زمین خوردنش در سال2008 در سفر پیش‌فصل که به تایلند داشت این مشکل را تشدید کرد. دیسک کمر او باعث دردهایی در زانو و انگشتانش می‌شد. برای اینکه بتواند بازی کند داروهای ضدالتهابی که مخصوص درمان روماتیسم بود استفاده می‌کرد؛ مانند سلبرکس. گاهی اوقات با مصرف دوز بالاتری از آنچه به او توصیه می‌شد سلامتی‌اش را به خطر می‌انداخت. او در این‌باره گفت: «من در این سال‌ها بیش از حد داروهای ضدالتهاب مصرف می‌کردم اما دیگر این داروها را کنار گذاشتم. من از گفتن اینها سودی نمی‌برم اما امیدوارم ورزشکاران دیگر کمتر مصرف کنند.»یک هفته قبل از آن بازی با کپنهاگن، اَگِر دچار مصدومیت شد و معلوم نبود بتواند بازی کند یا نه. او به‌شدت مشتاق بازی بود و به همین خاطر در طول آن هفته حداکثر دوز توصیه‌شده توسط پزشکان را مصرف کرد (دو قرص، سه‌بار در روز)؛ علیرغم گفته‌های پزشکان که او تنها می‌توانست این مقدار را برای 3روز مصرف کند. عوارض جانبی این داروها روی افراد مختلف، متفاوت است و اَگِر بعد از مصرف این داروها سست و بی‌حال می‌شد، به همین دلیل برای جبرانش مجبور بود کافئین بخورد.صبح روز بازی با کپنهاگن، دو قرص خورد و قبل از رسیدن به ورزشگاه دو قرص دیگر هم اضافه کرد. احساس خواب‌آلودگی می‌کرد و در آن پانزده دقیقه که با اتوبوس به ورزشگاه می‌رفتند خوابید و هم‌تیمی‌اش مارتین اورنسکوف بیدارش کرد. اورنسکوف بعدا به اَگِر گفت هیچ‌وقت چنین چیزی قبل از بازی ندیده بود. اَگِر هنوز هم خیلی احساس خواب‌آلودگی می‌کرد و یک لیوان کوچک کافئین به همراه نوشابه انرژی‌زا خورد. مقدمات قبل از بازی را خیلی نرمال انجام داد اما حس خیلی بدی داشت. او گفت: «فقط به این فکر می‌کردم که در رختکن بمانم اما پیراهنم را پوشیدم و تصمیم گرفتم بازی کنم.» او خودش نبود. حرف‌هایی که به هم‌تیمی‌هایش قبل از بازی می‌زد بی‌معنی بود و در زمین به زور حرکت می‌کرد. انگار دیدش با اتفاقات پیرامونش هماهنگی نداشت. اوایل بازی می‌خواست به توپی که به سمتش می‌آید با سر ضربه بزند اما نمی‌توانست آن را ببیند، اشتباه حرکت کرد و توپ به دستش خورد. بعد از 29دقیقه باید زمین را ترک می‌کرد. روی نیمکت ذخیره نشست اما چند دقیقه بعد مجبور شدند او را برای درمان به رختکن ببرند و اَگِر این اتفاقات را اصلا به خاطر نمی‌آورد. آن شب وقتی به خانه برگشت همسرش سوفی هیچی نگفت. لزومی به گفتن چیزی هم نبود. در طول حرفه‌اش او بارها پرسیده بود آیا نیاز به مصرف این داروها وجود دارد؟
اَگِر می‌گوید: «او بارها و بارها گفت که باید این داروها را کنار بگذارم اما  یك گوش من در بود و گوش دیگر دروازه. در نتیجه وقتی تصمیم گرفتم فوتبال را کنار بگذارم او خیلی خوشحال شد؛ به خاطر آن‌همه دردی که می‌کشیدم و همین‌طور داروهایی که باید مصرف می‌کردم تا سرپا بمانم.»