سیروس دین‌محمدی در مصاحبه ای به خاطرت حضور استقلال در فینال لیگ قهرمانان آسیا و ناصر حجازی عزیز اشاره کرده است که مسلما برای خیلی ها هنوز خواندنی و جذاب است؛
*من هر وقت نام فینال لیگ قهرمانان آسیا را می‌شنوم به یاد بازی تلخ با جوبیلو ایواتا می‌افتم. مسابقه‌ای که حق ما پیروزی بود، گل‌های زیادی را باید در این بازی به ثمر می‌رساندیم اما توپ‌های ما به طرز حیرت‌آوری تبدیل به گل نمی‌شد و در نهایت ۲ - یک باختیم. در آن روز کذایی من گل استقلال را به ثمر رساندم. من دوست داشتم این اتفاق هیچ وقت رخ نمی‌داد اما استقلال جام را می‌گرفت. شایسته کسب این عنوان بودیم اما حیف و صد افسوس که فوتبال روی تلخش را به ما نشان داد.
*ناصر خان حجازی را هیچ وقت تا این حد ناراحت ندیده بودم. او مربی بزرگی برای استقلال بود و با نمایش‌های عالی و هجومی جواز حضور در فینال لیگ قهرمانان آسیا را پیدا کرده بودیم. حق این بزرگمرد بود که با استقلال ستاره سوم را کسب کند. بعد از بازی از فرط ناراحتی گوشه رختکن نشسته بود و حرفی نمی‌زد. همه بچه‌ها این قدر ناراحت بودند که گریه کردند.
* ناصر خان برایش فرقی نداشت بازیکن چه اسمی دارد و همواره نفراتی را که در تمرین آماده‌تر بودند را به زمین می‌فرستاد. وقتی به استقلال آمدم بازیکن تیم ملی بودم اما اولین جمله‌ای را که او به من گفت می‌دانید چه بود؟ گفت اینجا استقلال است و من هر بازیکنی که آماده باشد را به زمین می‌فرستم. تو بازیکنی بودی که خودم خواستم و به عملکردت اعتقاد و اعتماد ویژه‌ای دارم اما اگر می‌خواهی جواز حضور در میدان را پیدا کنی، باید آماده باشی. در غیر این صورت روی نیمکت خواهی نشست.
