نقطه ضعف رامین رضاییان

وانانیوز| شاید یكی از مهم‌ترین عوامل مخالفت قاطع برانكو با بازگشت رامین رضاییان به پرسپولیس، رضایت او از وضعیت حسین ماهینی در تركیب اصلی سرخپوشان بوده باشد. بدون تعارف باید اذعان كرد از نقطه نظر معادلات فنی و فوتبالی، رضاییان یك مدافع كنار استاندارد است كه از سطح كاملا بالاتری نسبت به ماهینی سود می‌برد. با این وجود برانكو سر دوراهی او و ماهینی، ترجیح داد به مدافع بوشهری رأی بدهد و كار را با آقای شماره13 پیش ببرد. مسلما بخشی از این تصمیم مربوط به مسائل انضباطی و مشكلاتی است كه رامین ابتدای فصل ایجاد كرد؛ با این حال از نظر فنی هم برانكو استدلال‌هایی برای اعتماد به ماهینی دارد.

ایمنی بالاتر در دفاع
واقعیت آن است كه تعلق خاطر رضاییان به فوتبال تهاجمی و مشاركت در حملات، همان‌قدر كه می‌تواند مفید و سودبخش باشد، خطرناك هم هست. به هر حال پست او حضور در خط دفاعی است و ترك بی‌محابای این منطقه، می‌تواند عواقبی داشته باشد. اگرچه رامین یك مدافع پرقدرت است كه با دوندگی بالای 10كیلومتر در هر مسابقه سعی می‌كند به طور همزمان دفاع و حمله را پوشش بدهد اما گاهی عنان كار از دست او خارج می‌شد. حتی اوایل فصل گذشته هم شنیده می‌شد برانكو بی‌میل نیست از رضاییان یك خط جلوتر استفاده كند اما بسته بودن دست او در پیدا كردن یك گزینه مناسب برای دفاع راست، پروفسور را از اجرای این ایده محروم كرد.

یك مثال
رامین رضاییان كه اصولا خواص تهاجمی‌اش به ویژگی‌های تدافعی‌اش می‌چربد، فصل گذشته روی دریافت چند گل مقصر بود كه از آن جمله می‌توان به تك‌گل تیم نفت تهران در بازی رفت اشاره كرد. با این وجود واضح‌ترین مثال از غفلت رامین در مسائل دفاعی، به بازی برگشت با تراكتورسازی مربوط می‌شود؛ جایی كه او یك توپ حیاتی را در نیمه زمین تراكتور لو داد تا تبریزی‌ها از جای خالی‌اش نفوذ كنند. در نهایت مدافعان پرسپولیس ناچار شدند در یك منطقه مهم خطا كنند كه ضربه حاصله را تراكتوری‌ها به گل تبدیل كردند. برانكو عقیده دارد تیمش جلوی زمین آن‌قدر عنصر خلاق دارد كه گره‌های تهاجمی را باز كنند؛ بنابراین پرسپولیس بیشتر به یك مدافع راست محتاط و متخصص در امور دفاعی نیازمند است. شاید مجموعه این مسائل بوده كه باعث شده او در برابر مساله بازگشت رامین به تیم، تا این حد مقاومت به خرج بدهد.