آهن ملل
کد خبر: ۴۱۶۲۱

كیمیا علیزاده: سدشكن نیستم

كیمیا علیزاده حالا یك نام شناخته‌شده در تاریخ ورزش كشورمان است. اولین بانوی مدال‌آور المپیكی ایران، آغازكننده راهی بود كه به نقل از نایب‌رئیس بانوان فدراسیون: «كیمیا شروع كرد؛ باقی بانوان ورزشكار ادامه می‌دهند.»...
۱۴:۰۷ - ۳۰ مرداد ۱۳۹۵
وانانیوز| كیمیا علیزاده حالا یك نام شناخته‌شده در تاریخ ورزش كشورمان است. اولین بانوی مدال‌آور المپیكی ایران، آغازكننده راهی بود كه به نقل از نایب‌رئیس بانوان فدراسیون: «كیمیا شروع كرد؛ باقی بانوان ورزشكار ادامه می‌دهند.» تكواندوكار هجده‌ساله كشورمان و دارنده مدال برنز المپیك در گفت‌وگو با همشهری‌ورزشی از این روزهای تاریخی می‌گوید.
  • بالاخره اولین مدال تاریخ ورزش بانوان ایران را گرفتی.
شاید خوب نباشد بگویم اما مطمئن بودم كه این كار را می‌كنم. من حتی به طلا فكر می‌كردم. چندبار در مسابقات غافلگیر شدم وگرنه می‌توانستم مدالی با رنگ بهتر بگیرم.
  • چطور غافلگیر شدی؟
من واقعا سطح مسابقات را درك نكرده بودم. بعد از حذف ناباورانه آقای عاشورزاده، سعی كردم مراقب این‌طور اتفاقات باشم. در مسابقه با حریف كروات، این حس یك لحظه سراغم آمد. من 6امتیاز جلو بودم و در یك لحظه فاصله‌ام رسید به یك‌امتیاز. نزدیك بود كل مسابقه را از دست بدهم. اولین غافلگیری‌ام همین‌جا بود. چند ثانیه حواسم پرت شد، این‌همه امتیاز از دست دادم. بعد دوباره تمركز كردم و بازی را بردم. برعكس این اتفاق در بازی با اسپانیا افتاد. با یك تك‌امتیاز باختم و باز هم اسیر جو مسابقات شدم. بازی قبل از رده‌بندی هم كه همه دیدند. من مقابل حریف تایلندی امتیازات زیادی را از دست دادم و ٩ بر ٤ عقب افتادم اما در نهایت ١٤ بر ١٠ برنده شدم.
  • حس داشتن عنوان برترین بانوی ورزشكار تاریخ ایران چطور است؟
خوشحالم؛ البته افتخار خانم الهه احمدی در تیراندازی هم افتخار بزرگی است و تجربه زیادی پشت این مقام ششمی‌ هست.
  • چقدر امیدواری روند مدال‌آوری بانوان در المپیك ادامه داشته باشد؟
شك نكنید بانوان ما توانایی زیادی دارند و فقط كافی است كمی‌ حمایت شوند. خود من در رشته‌ای كار كردم كه فدراسیونش حمایت زیادی از بانوان می‌كند. من سدشكن نیستم. نظیر توانایی من را خیلی از بانوان ورزشكار دارند ولی امكان دیده شدن نداشتند. شك نكنید اگر حمایت‌ها جدی باشد، در توكیو٢٠٢٠ تعداد مدال‌های بانوان ما بیشتر از یكی خواهد بود.
  • لحظه‌ای كه مدال گرفتی چه حسی داشتی؟
نمی‌خواهم اشتباه برداشت شود اما من واقعا شرمنده بودم. واقعا به قصد كسب طلا آمده بودم. وقتی بازی تمام شد خب طبیعتا خوشحال بودم ولی درست همان لحظه داشتم به این فكر می‌كردم كه ای كاش این مدال طلا بود. دوست داشتم با یك طلا، همه كاروان را خوشحال كنم. حتی جدول بازی‌ها را صبح مسابقه نگاه كرده بودم كه ببینم وقتی طلا می‌گیرم ایران چند پله بالاتر می‌آید.
  • به طلای المپیك٢٠٢٠ فكر می‌كنی؟
خیلی زیاد. من بعد از اینچئون تصمیم گرفتم در ریو مدال بگیرم. واقعا در كره‌جنوبی فكر نكرده بودم كه مدالم چه رنگی است و فقط می‌دانستم كه می‌خواهم مدال بگیرم اما از امروز به طلای توكیو فكر می‌كنم. من زمان المپیك توكیو ٢٢ساله می‌شوم. یعنی به لحاظ تجربه و سن و سال، درست جایی كه باید باشم می‌ایستم و طلا را می‌گیرم.
منبع: روزنامه ایران
ارسال نظر
تریبون۱
تبلیغات
جدیدترین اخبار
دیگران چه می‌خوانند؟
پربحث