برابر تیم چند ملیتی قطر در انتظار چه چیزهایی باشیم؟

وانانیوز| تیم چندین و چند ملیتی قطر در حالی فردا وارد تهران می‌شود و پنج‌شنبه شب در ورزشگاه آزادی روبه‌روی ما می‌ایستد که تشخیص‌ قطری‌ها در آن کاری سخت نشان می‌دهد. با این حال نسبت دادن تمامی توفیق‌های فوتبال قطر به خارجی‌هایش طی دو دهه اخیر، به مثابه گم کردن واقعیت است.
این کشور متمول منطقه خاورمیانه اگر رشدی در فوتبال داشته، ابتدا نان کار سازماندهی شده‌اش را خورده است. تعلیم‌های درازمدت توسط مربیان خوب خارجی در تیم‌های باشگاهی و انتقال منظم و تدریجی آن علم از باشگاه‌ها به اردوی ملی، فوتبالی را پایه گذاشته که از جام جهانی 2018 به عنوان درس کارآزموده شدن برای جام 2022 سود می‌جوید. جامی که خودش میزبان آن خواهد بود.
کل جمعیت قطر از 5/2 میلیون نفر فراتر نمی‌رود و فدراسیون فوتبال آن در سال 1960 تاسیس شده و لیگ اولیه‌اش از سال 1963 به راه افتاد و لیگ حرفه‌ای فعلی آن که امثال ژاوی اسپانیایی در آن توپ می‌زنند و نامش را «لیگ ستارگان» گذاشته‌اند از اواسط دهه پیش شکل گرفت تا با جذب هر چه بیشتر نامداران- ولو مسن خارجی- پایه تقویت فنی فوتبال قطر را بگذارد.
سرمربی فعلی این تیم خوزه کارنیرو اروگوئه‌ای است اما در 25 سال اخیر رفت و آمدهای متنوع بسیاری در مورد مربیان خارجی در این تیم صورت پذیرفته و فوتبال قطر تبدیل به یک عرصه تجربی شده است. عصاره کار آنها و چیزی که بیشتر به عنوان سیستم آنها ماندگار شده، یک فوتبال مدل پرتغالی یا برزیلی (با ابعاد تاثیرگذاری بسیار کمتر) و فوتبالی است که سرعت اروپایی‌ها را به هیچ روی ندارد و مثل عربستان سر فرصت و کند و آرام کار می‌کند اما فوتبال گروهی را بلد است و شاید بهتر از ما هم بلد است اما کارآیی‌های فردی آن بسیار کمتر از ما است و به همین سبب است که قافیه را در اکثر اوقات چه در دیدارهای رو در رو و چه در جداول منطقه‌ای به ما باخته است. به ثبت رسیدن 11 برد برای ایران طی 19 رویارویی قبلی دو کشور و به دست آمدن فقط 3 پیروزی برای قطر، سند زنده ادعای فوق است و حاکی از آن است که ایران روال مبارزه با «عنابی‌ها» (لقب قطر) را می‌شناسد و می‌داند که با این حریف چطور باید سر و کله زد.
با این وجود مساوی شدن 4 بازی از 5 بازی آخر دو کشور به ما گوشزد می‌کند هر دو دیدارمان با قطر در گروه اول آسیا و چارچوب پیکارهای نهایی انتخابی جام جهانی 2018 را که اولین آن اواخر این هفته برگزار می‌شود جدی بگیریم و حریف را پیش‌باخته تلقی نکنیم.
اگر تا دیروز سباستین سوریای اروگوئه‌ای تبار از تک مهره‌های خارجی شاغل در تیم ملی قطر بود، اینک امین لیلومک دروازه‌بان این کشور نیز از فرانسه می‌آید، در خط دفاعی لوییس مارتین جونیور برزیلی و پدرو میگل اهل کیپ‌ورده است و در خط میانی رودریگو تاباتا هم تبعه برزیل به شمار می‌آید و بوعلام خوخی رگ و ریشه الجزایری دارد.
ما با تیمی چند اندیشه‌ای و رنگارنگ طرف هستیم که مجموع قابلیت‌هایش بیشتر از ما نیست اما اصول فوتبال را می‌شناسد و استفاده از تک فرصت‌ها را بلد است و تیمی حرفه‌ای و هوشیار نشان می‌دهد و در میان سایر نفراتش نیز محمد مونتاری و محمد امسولا تابعیت کشورهای دیگری را داشته‌اند.
اما برای غلبه بر چنین تیمی باید «ایرانی» بود و از قابلیت‌های ویژه خودمان که جرقه نبوغ و توانایی فردی امثال آزمون، جهانبخش، حاجی‌صفی، ابراهیمی و قوچان‌نژاد است، به بهترین شکل بهره گرفت. این کاری است که لااقل در ورزشگاه آزادی غیرقابل انجام نخواهد بود.