باری به هر جهت كه باد بیاید

وانانیوز| اتفاقات تبریز از جنس حوادث پارسال اهواز بود و لابد از جنس اتفاقات مثلا اصفهان در فصل آینده. سال‌هاست توی گوش همه می‌خوانند كه شكست، پلی است به سوی پیروزی. مگر اینها شكست نیست؟ مگر كتك زدن خبرنگار و عكاس و هوادار تیم رقیب و سنگ‌پرانی و بطری كوباندن به فرق سر بازیكنان و داوران شكست نیست؟ پس كو این پلی كه سال‌هاست شعارش را می‌دهیم؟ چه كسی پل را پشت سرش خراب كرده؟ چندتا سرباز احمدی باید چشمشان را از دست بدهند و چند هوادار زیر آوار ورزشگاه متقی ساری دفن شوند تا كسی به خودش بیاید و از اینها پلی بسازد برای پیروزی‌های آینده؟ این چه اصرار نابخردانه‌ای است كه در چنین ناورزشگاه غیراستانداردی بازی برگزار شود؟ چه اصراری است كه در چنین مكان موسوم به ورزشگاهی بازی با تماشاگر برگزار شود؟ اگر تیم‌های متمول و قدرتمند تبریزی ورزشگاه ندارند، شهرهای دیگری را برای میزبانی معرفی كنند. وقتی ورزشگاه ظرفیت درست‌ودرمان ندارد، بازی چرا بدون تماشاگر برگزار نشود؟ این بازی بدون آنكه خونی كه از دماغ افراد آمد آنها را كشته باشد، به پایان رسید و یك‌جورهایی ختم به‌خیر شد اما برای بازی‌های بعدی خودتان را آماده كنید. استقلال هم در همین ورزشگاه بازی می‌كند، بقیه هم می‌آیند و در همین جو رعب و وحشت مسابقه‌ای از سر رفع تكلیف و ناچاری انجام می‌دهند و می‌روند تا اینكه سرانجام این اصرارهای بیجا یك قربانی بگیرد و فوتبال را به سوگ ببرد. حالا بازیكنان و مدیران و فرماندار بیایند بگویند كه كمپ تمرینی تراكتورسازی برای برگزاری یك مسابقه رسمی امنیت كافی را دارد؛ خب این حرف‌ها كنتور نمی‌اندازد و كسی از آنها مالیات‌ نمی‌گیرد.