چرا کی‌روش می‌گوید بازی «مرگ‌وزندگی» در پیش است؟
تیم ملی ایران روزهای حساس خود را برای دو دیدار برابر ازبکستان و کره‌جنوبی پشت‌سر می‌گذارد؛ دیدارهایی که کارلوس کی‌روش از آنها به عنوان بازی‌های «مرگ یا زندگی» نام برده است.
۲۰:۴۷ - ۰۴ مهر ۱۳۹۵
وانانیوز| 
در واقع با این دو بازی است که می‌توان درباره صعود تیم ملی به جام جهانی و
تبدیل یک «غیرممکن» به «ممکن» و دومین صعود پیاپی به بزرگترین رقابت‌های
فوتبالی جهان صحبت کرد. از ایروان اخبار امیدوارکننده‌ای به گوش می‌رسد و
آن اینکه ملی‌پوشان فوتبال ایران در فاصله دو هفته تا بازی با ازبکستان
هم‌قسم شده‌اند با تمرکزی که از همین ابتدا روی کارشان ایجاد کرده‌اند،
بازی با ازبکستان را با موفقیت پشت‌سر بگذارند. اهمیت بازی با ازبکستان
وقتی دوچندان می‌شود که پیروزی یا حتی تساوی برابر این تیم می‌تواند به
معنای گام بزرگ فوتبال ایران برای صعود به جام جهانی باشد و از آن طرف
خدایی ناکرده از دست دادن ۳ امتیاز این دیدار مهم می‌تواند ازبکستان را از
ایران و کره‌جنوبی در کورس صعود به جام جهانی جدا کند. تنها و تنها ۵ روز
پس از این بازی، مردان کارلوس کی‌روش باید در ورزشگاه آزادی به مصاف تیم
ملی کره‌جنوبی بروند؛ تیمی که با توجه به سه شکست پیاپی مقابل تیم ملی
ایران، انگیزه بسیار زیادی دارد که بتواند در ورزشگاه ترسناک تهران از
ایران امتیاز بگیرد. همین دو موضوع و امتیازهای حساس این دو مصاف است که
کارلوس کی‌روش را به صرافت انداخته تا فوتبال ایران را متوجه اهمیت دو
دیدار پیش‌رو کند. بیانیه‌ای که او آخر هفته قبل منتشر کرد و با زبانی
مستدل و منطقی مشکلات گذشته فوتبال ایران را به چالش کشید، سؤال بزرگی برای
کسانی بود که معتقدند صعود به جام جهانی دیگر برای فوتبال ایران یک رؤیا
یا یک هدف نیست اما کی‌روش بسیار محترمانه و با ادبیاتی حرفه‌ای این سؤال
را پیش پای فوتبال ایران قرار داد که اگر بنا به ادعای بسیاری، فوتبال
ایران که در سال‌های گذشته رؤسای فدراسیون، بازیکنان و مربیان مجربی در
اختیار داشته پس چرا هیچ بار تحت هدایت این افراد کاربلد تیم ملی ایران
نتوانسته دو بار پیاپی به جام جهانی صعود کند؟ البته شاید تنها بخشی از
هدف کارلوس کی‌روش از صدور این بیانیه، پاسخ غیرمستقیم به انتقادهای اخیر
بوده و دلیل اصلی او از این کار، زدن تلنگری به فوتبال ایران بوده که در
آستانه دو بازی حساس برابر ازبکستان و کره‌جنوبی به خودش بیاید و به جای
برخی سنگ‌اندازی‌ها، راه حمایت از تیم ملی را درپیش بگیرد.کی‌روش از خودش،
کادرش و بازیکنانش مطمئن است و می‌داند که قرار است در این ۲۰ روز تیمش
برای رسیدن به موفقیت تا سر حد مرگ بجنگد چراکه به گفته او، این دو بازی
مرز بین «بودن یا نبودن» است. در این شرایط این سؤال مهم باقی می‌ماند که
آیا فوتبال ایران برای دومین صعود پیاپی و شکست طلسم ناکامی در دو صعود
پیاپی به جام جهانی به اندازه کافی و در عمل و نه در حرف و ادعا آماده است
یا خیر.
تیم ملی مهم است اما...
در این چند هفته اخیر، جدال یک‌طرفه بر سر تعطیلات بین بازی‌های لیگ برتر به خاطر بازی‌های ملی به اوج رسیده است. هر چند تیم ملی و کادر فنی هوشمندانه سیاست سکوت درپیش گرفته اما از آن طرف تقریباً اکثر مربیان باشگاهی به این تعطیلی‌ها واکنش نشان دادند و البته جالب اینکه همه آنها معترف بودند؛ به اهمیت تیم ملی و حساسیت مردم به صعود این تیم به جام جهانی. در این شرایط و در حالی که از آخرین موفقیت تیم‌های باشگاهی ایران در آسیا به حدود ۲۶ سال قبل باز می‌گردد، به نظر می‌رسد اتحاد تیم‌های باشگاهی با تیم ملی در عمل و نه در حرف بتواند بهترین نتیجه را به همراه داشته باشد. اگر قرار باشد مربیان تیم‌های باشگاهی مقصر همه تساوی‌ها یا ناکامی گلزنان‌شان را تیم ملی و برنامه‌های تمرینی کادر فنی تیم ملی بدانند، قطعاً در این میان و در مقطع حساس کنونی کسی از این فوتبال به منفعتی نمی‌رسد مگر افرادی که بیرون گود نشسته‌اند و سهمی در موفقیت‌ها یا شکست‌های تیم‌های باشگاهی و ملی ندارند و فقط می‌توان اظهار نظرهایشان را به عنوان یک «هوادار» و نه بیشتر گوش داد و از کنار آن بی‌توجه عبور کرد.
در واقع با این دو بازی است که می‌توان درباره صعود تیم ملی به جام جهانی و
تبدیل یک «غیرممکن» به «ممکن» و دومین صعود پیاپی به بزرگترین رقابت‌های
فوتبالی جهان صحبت کرد. از ایروان اخبار امیدوارکننده‌ای به گوش می‌رسد و
آن اینکه ملی‌پوشان فوتبال ایران در فاصله دو هفته تا بازی با ازبکستان
هم‌قسم شده‌اند با تمرکزی که از همین ابتدا روی کارشان ایجاد کرده‌اند،
بازی با ازبکستان را با موفقیت پشت‌سر بگذارند. اهمیت بازی با ازبکستان
وقتی دوچندان می‌شود که پیروزی یا حتی تساوی برابر این تیم می‌تواند به
معنای گام بزرگ فوتبال ایران برای صعود به جام جهانی باشد و از آن طرف
خدایی ناکرده از دست دادن ۳ امتیاز این دیدار مهم می‌تواند ازبکستان را از
ایران و کره‌جنوبی در کورس صعود به جام جهانی جدا کند. تنها و تنها ۵ روز
پس از این بازی، مردان کارلوس کی‌روش باید در ورزشگاه آزادی به مصاف تیم
ملی کره‌جنوبی بروند؛ تیمی که با توجه به سه شکست پیاپی مقابل تیم ملی
ایران، انگیزه بسیار زیادی دارد که بتواند در ورزشگاه ترسناک تهران از
ایران امتیاز بگیرد. همین دو موضوع و امتیازهای حساس این دو مصاف است که
کارلوس کی‌روش را به صرافت انداخته تا فوتبال ایران را متوجه اهمیت دو
دیدار پیش‌رو کند. بیانیه‌ای که او آخر هفته قبل منتشر کرد و با زبانی
مستدل و منطقی مشکلات گذشته فوتبال ایران را به چالش کشید، سؤال بزرگی برای
کسانی بود که معتقدند صعود به جام جهانی دیگر برای فوتبال ایران یک رؤیا
یا یک هدف نیست اما کی‌روش بسیار محترمانه و با ادبیاتی حرفه‌ای این سؤال
را پیش پای فوتبال ایران قرار داد که اگر بنا به ادعای بسیاری، فوتبال
ایران که در سال‌های گذشته رؤسای فدراسیون، بازیکنان و مربیان مجربی در
اختیار داشته پس چرا هیچ بار تحت هدایت این افراد کاربلد تیم ملی ایران
نتوانسته دو بار پیاپی به جام جهانی صعود کند؟ البته شاید تنها بخشی از
هدف کارلوس کی‌روش از صدور این بیانیه، پاسخ غیرمستقیم به انتقادهای اخیر
بوده و دلیل اصلی او از این کار، زدن تلنگری به فوتبال ایران بوده که در
آستانه دو بازی حساس برابر ازبکستان و کره‌جنوبی به خودش بیاید و به جای
برخی سنگ‌اندازی‌ها، راه حمایت از تیم ملی را درپیش بگیرد.کی‌روش از خودش،
کادرش و بازیکنانش مطمئن است و می‌داند که قرار است در این ۲۰ روز تیمش
برای رسیدن به موفقیت تا سر حد مرگ بجنگد چراکه به گفته او، این دو بازی
مرز بین «بودن یا نبودن» است. در این شرایط این سؤال مهم باقی می‌ماند که
آیا فوتبال ایران برای دومین صعود پیاپی و شکست طلسم ناکامی در دو صعود
پیاپی به جام جهانی به اندازه کافی و در عمل و نه در حرف و ادعا آماده است
یا خیر. تیم ملی مهم است اما...
در این چند هفته اخیر، جدال یک‌طرفه بر سر تعطیلات بین بازی‌های لیگ برتر به خاطر بازی‌های ملی به اوج رسیده است. هر چند تیم ملی و کادر فنی هوشمندانه سیاست سکوت درپیش گرفته اما از آن طرف تقریباً اکثر مربیان باشگاهی به این تعطیلی‌ها واکنش نشان دادند و البته جالب اینکه همه آنها معترف بودند؛ به اهمیت تیم ملی و حساسیت مردم به صعود این تیم به جام جهانی. در این شرایط و در حالی که از آخرین موفقیت تیم‌های باشگاهی ایران در آسیا به حدود ۲۶ سال قبل باز می‌گردد، به نظر می‌رسد اتحاد تیم‌های باشگاهی با تیم ملی در عمل و نه در حرف بتواند بهترین نتیجه را به همراه داشته باشد. اگر قرار باشد مربیان تیم‌های باشگاهی مقصر همه تساوی‌ها یا ناکامی گلزنان‌شان را تیم ملی و برنامه‌های تمرینی کادر فنی تیم ملی بدانند، قطعاً در این میان و در مقطع حساس کنونی کسی از این فوتبال به منفعتی نمی‌رسد مگر افرادی که بیرون گود نشسته‌اند و سهمی در موفقیت‌ها یا شکست‌های تیم‌های باشگاهی و ملی ندارند و فقط می‌توان اظهار نظرهایشان را به عنوان یک «هوادار» و نه بیشتر گوش داد و از کنار آن بی‌توجه عبور کرد.
منبع: خبر ورزشی
لینک کپی شد
ارسال نظر
جدیدترین اخبار
دیگران چه می‌خوانند؟
برچسب های منتخب
پربحث
پرطرفدارترین
