بررسی عملکرد تیم‌های آسیایی در هفته اول جام جهانی/ نمایش فوق ضعیف ایران و درخشش عربستان و ژاپن

تلویزیون زاویه بسته­‌ای از چهره «مهدی طارمی» بعد از باز کردن دروازه انگلیس به تصویر می­‌کشد که به همبازیانش می­گوید: «فقط تمرکز، تمرکز داشته باشید، تمرکز، تمرکز». طارمی و همبازیانش علیرغم اینکه تجربه بازی در لیگ‌­های اروپایی و آسیایی را دارند ولی هنوز نتوانسته‌­اند از پوسته و تفکر فوتبال آماتور خارج شوند. موفقیت یک تیم فوتبال در گرو استفاده از ادبیات و واژه‌­های «روانشناسی زرد» نیست. آن هم زمانی که دیگر کار از کار گذشته و تیم ناهماهنگ و پراشتباه ایران به هوادارانش هشدار می‌­دهد که باز هم منتظر گل‌­های بیشتر باشند. اینکه مجریان تلویزیون خیلی اهمیتی به این نتیجه نمی‌­دهند یعنی خودتان بفهمید که «هوا خیلی پَس است.» 20 سال پیش که دو تیم کره جنوبی و ژاپن به طور مشترک میزبانی جام جهانی 2002 را عهده­‌دار شدند پایه­‌های اقتدار و موفقیت امروزشان را پی‌­ریزی کرده بودند. حاصل آن اقدام شجاعانه دو دهه قبل، امروز در جام جهانی قطر تمام و کمال به ثمر نشست و ژاپنی­‌ها توانستند آلمان را شکست دهند و کره جنوبی هم بازی هم‌پایی با اروگوئه انجام دادند. بعد از این موفقیت خیره­‌کننده، به همان اندازه که ژاپن در رده‌­بندی تیم‌­های فیفا صعود کرد ایران هم همان شش رده را از دست داد و سقوط آزادی داشت. اما شگفتی موفقیت­‌های تیم‌­های آسیایی در شروع بیست و دومین دوره بازی‌های جام جهانی به همین جا ختم نمی‌­شود. شاید باید بیش از موفقیت تیم­‌های شرق آسیا، از ترقی و رشد فوتبال در عربستان متعجب باشیم. چرا؟ چون ما کار دیگری به غیر از تعجب کردن نداریم. یکی دو دهه قبل ما به تیم‌­های عربی چه در رده باشگاهی و چه در رده ملی با تمسخر می­‌خندیدیم که «بله، فوتبالی که بر پایه دلارهای نفتی امیرنشینان خلیج بنا شده و پایگاه مردمی هم نداشته باشد، بهتر از این نمی‌­شود». غافل از این بودیم که روزی فرا می­رسد که تیم الهلال قهرمان آسیا می‌­شود آن هم با قدرت و عظمت و ما همچنان بایستی به موفقیت­های آرشیو شده­‌مان رجوع کنیم که در حافظه یک ملت علاقمند به فوتبال در حال خاک خوردن هستند. به فصل قبل لیگ قهرمانان آسیا باز گردیم. به یاد داریم که حتی فرهنگ هواداری و تشویق هم در این کشور همراه با اصلاحاتی که به تدریج در حال شکل­ گیری تغییر کرده بود. اگر ما هنوز سرمست از شکست یک بر صفر برابر آرژانتین هستیم، بد نیست از گذشته خودمان را رها کنیم و ببینیم «رنار» و بازیکنانش در هنگامه خاطره بازی ما توانستند از رده 51 فیفا به جایگاه 40 تیم‌­های فیفا برسند و حتی در آسیا هم بر صدر تکیه بزنند و ما با این همه ادعا را به رتبه پنجم آسیا بفرستند.

 اگر زمانی برای نتایج اتفاقی تیم­‌های آسیایی در جام جهانی عنوان شگفتی را استفاده می­‌کردیم، با پایان دور اول مرحله گروهی دیگر خبری از شانس و عجایب نیست و باید حرفه­‌گری آنها را ستود و باز هم با حسرت نظاره­‌گر حرکت رو به رشد و برنامه­‌ریزی شده هم قاره‌­ای‌­هایمان باشیم. حتی شکست استرالیا برابر فرانسه هم نمی‌­تواند ناکامی بزرگ ایران به عنوان نماینده آسیا را توجیه کند. ما دروغ می­‌گوییم که بهترین هستیم و بدتر اینکه خودمان دروغ هایمان را باور می‌­کنیم. ما می‌­بازیم و متاسفانه راه پیشرفت را هم برای خودمان بسته‌­ایم چرا چون معتقدیم هر وقت که ناکام می­‌شویم باید آنچه اتفاق افتاده است را فراموش کنیم و با انرژی مثبت به آینده فکر کنیم. تاسف بارتر اینکه برای توجیه این شکست­‌ها و تلخی‌­ها همیشه عده‌­ای سخنگوی این مجموعه «فَشَل» آماده هستند تا بلندتر از صدای مسوولان فوتبال ناکارآمدی و عدم مدیریت آنها را لاپوشان کنند و از افکار عمومی هم بخواهند که باور کنند ما همچنان یکی از بهترین‌­ها هستیم. پس اگر ما بهترین هستیم که نه در رده باشگاهی موفقیتی داریم نه تیم ملی­‌مان حرفی برای گفتن دارد. پس عربستان و ژاپن و کره را چطور باید توصیف کنیم؟ اگر ما یوز هستیم که نیستیم، بازی هدفمند، با برنامه و حرفه­ای این تیم‌­ها چگونه توصیف می‌­شوند؟ قضاوت زود باشد. ولی حداقل در اولین گام عربستان و ژاپن کار بزرگی کردند و نه تنها قهرمانان دوره­ه‌ای گذشته جام جهانی را مغلوب کردند بلکه نشان دادند که فوتبال دیگر در آسیا یک رشته ورزشی آماتور و تفریحی نیست و مدیران فوتبال آسیا با الگوبرداری صحیح از ساختار فوتبال حرفه‌­ای جهان و اجرا و پیاده سازی مرحله به مرحله آن امروز می­‌توانند آرژانتین و آلمان را زمین­‌گیر کنند. به هر حال باید فرقی بین تفکر سنتی و حرفه‌­ای وجود داشته باشد. حتی اضافه شدن استرالیا به مجموعه تیم‌­های آسیایی نتوانسته موازن قدرت و برتری در این قاره پهناور را به هم بزند. شرق آسیا که بیش از دو دهه است بار خود را بسته­ و در غرب این قاره هم ما به دلیل ضعف تیم­‌های عربی احساس برتری می­‌کردیم؛ در سال­های اخیر با رشد آنها خیلی حرفی برای گفتن نداریم. اگر تیم ملی نتواند در جام جهانی حرفی برای گفتن داشته باشد عقب­‌گردی به دهه 60 داریم و این یعنی یک فاجعه که تبعات آن را نه به تدریج که خیلی سریع خواهیم دید. فعلا که از رده اول آسیا به رده پنجم سقوط کردیم و از جایگاه بیستم فیفا هم در جای بیست و ششم نشستیم. در حالی که دیگر تیم‌­های آسیا با جهش‌­های بلند و حتی صعودهای یک پله‌­ای نشان دادند که مرزبندی در فوتبال را پشت سر گذاشته‌­اند. خیلی انتظار نداریم که پس از پایان مرحله گروهی کسی جواب‌گوی ضعف­‌ها و اشکالات باشد چون از همین الان سرمربی تیم ملی با صراحت مقصر و مقصران را معرفی کرده است. مثل همیشه، دیواری کوتاه­تر از ما – تماشاگران نیست.

انتهای پیام/