نمایش فوق‌العاده رضاییان و سوالی که جوابی منطقی دارد

وانانیوز| مهرداد پولادی هم وقتی بهترین بازی‌ها رابرای تیم ملی در جام جهانی و بعد از آن انجام می‌داد باشگاه نداشت اما چون فوتبال بلد بود کی‌روش را مجاب می‌کرد حتما از او در دفاع چپ و به‌عنوان یکی از یازده تای اصلی مهم‌ترین تیم فوتبال ایران استفاده کند. حالا دو سال بعد از آن ماجرا و آن طرف زمین چنین اتفاقی برای رامین رضاییان در حال رقم خوردن است. فوتبالیستی که ظاهرا باشگاه دارد اما بدون شرکت در هیچ مسابقه باشگاهی در ترکیب اصلی تیم ملی بازی می‌کند و البته آنقدر خوب هست که جدال بین افراد خواهان بازی کردنش در ترکیب پرسپولیس با آنهایی که می‌گویند برانکو حق دارد و باید تنبیهش کند با شدت بیشتری ادامه داشته باشد.
بعد از پایان بازی با ازبکستان در تاشکند سیدجلال حسینی به‌عنوان بازیکن برتر میدان شناخته شد و جایزه ویژه را گرفت. سیدجلال مثل همیشه در پست خودش فوق‌العاده بود و یک گل سه امتیازی زد که بیش از سه امتیاز می‌ارزید. از طرفی خوب می‌دانیم که معمولا در مسابقات رسمی گلزن بازی به‌عنوان بهترین بازیکن میدان شناخته می‌شود و شاید کسی از انتخاب سیدجلال تعجب نکرده اما به اعتقاد نگارنده می‌شد عنوان بازیکن برتر میدان را به رامین رضاییان داد؛مدافع راستی که در دفاع و حمله بالانس کافی داشت و فوق‌العاده موثر بازی کرد انگار نه انگار که قبل از این مسابقه سنگین در هیچ مسابقه رسمی باشگاهی به میدان نرفته است.
رامین در بازی با چین هم فوق‌العاده بود و شاید اگر آن دو اشتباه اواخر بازی را انجام نمی‌داد آنجا هم می‌شد بهترین ملی‌پوش لقب بگیرد اما در تاشکند رضاییان چهره کامل تری از خود نشان داد و ثابت کرد که فوتبال در خون او می‌جوشد. به اعتقاد بسیاری از اهالی فوتبال رضاییان بهترین مدافع راست تهاجمی فوتبال ایران است اما انصافا او در فاز دفاعی هم عملکرد فوق‌العاده‌ای داشت. سانترهای در حال حرکت، کارهای ترکیبی در راست، نفوذهای موفق، برگشت‌های سریع، پرکردن فضای پشت سرش، جاگیری‌های درست و ارسال‌های مواج مجموعه اتفاقات نمایش بی‌نقص رضاییان در تاشکند بود. جالب اینکه او یکی دو باری هم که مرتکب اشتباه شد خودش اشتباهش را جبران کرد تا از این میدان سربلند بیرون بیاید.
همه اینها را گفتیم تا بگوییم رامین رضاییان فوتبالیست توانمندی است و حتما بعد از این بازی سوال شکل گرفته در ذهن بسیاری از هواداران پرسپولیس پررنگ‌تر خواهد شد که: «چرا برانکو به رامین در پرسپولیس بازی نمی‌دهد؟»
جواب دادن به این سوال کار چندان سختی نیست. واقعیت این است که رامین رضاییان در آستانه جام ملت‌های آسیا به تیم ملی دعوت شده و از آن به بعد جزو کادر بازیکنان تیم ملی بوده است. درست از جام ملت‌ها به بعد بود که کی‌روش روی او به‌عنوان مدافع راست حساب باز کرد و رامین هم از این فرصت نهایت بهره را برد تا با جلب اعتماد سرمربی به ترکیب اصلی برسد ؛حتی وقتی باشگاه نداشته یا برای تیم باشگاهی‌اش بازی نمی‌کند.
موضوع اساسی همین است؛ جلب اعتماد. اتفاقی که بین کی‌روش و رامین افتاد اما بین برانکو با این بازیکن نیفتاده یا هنوز نیفتاده است. برانکو البته رضاییان و توانایی‌هایش را باور داشت اما این باور زیر سایه اتفاقاتی که رخ داد گم شد. آن روزهای نخست رفتن رضاییان و پشت کردن به پرسپولیس را فراموش نکنید. روزی که برانکو گفت رضاییان جواب تلفن من را هم نمی‌دهد!راستی اگر رضاییان جواب تلفن کی‌روش را نمی‌داد چه اتفاقی برایش می‌افتاد؟ آیا تعداد بازی‌های ملی‌اش به 10 می‌رسید؟
حتی اگر بعد از بازی با ازبکستان یا حین بازی بارها احساسی شده باشیم و بگوییم حق رضاییان بازی کردن در پرسپولیس است باید به برانکو حق بدهیم و منتظر باشیم تا دوباره رامین اعتمادش را جلب کند؛با رفتارش در رختکن تیم و اردوها، نوع تمرین کردنش و...