اگر سپاهان قهرمان شده بود، تبریک می‌گفتید؟

توجه کردید معمولا مربیان پرتغالی از پرسپولیس دل خوشی ندارند، حالا فرقی نمی‌کند در قامت سرمربی تیم ملی باشند یا سرمربی یک تیم باشگاهی. همیشه یک سوگیری همراه با ابراز خشمی در کلام و رفتار آن‌ها دیده می‌شود. یک زمانی نه چندان دور «سی کیو» سرجنگ با قرمز‌ها داشت و این روز‌ها هم سرمربی استقلال حاضر نیست قهرمانی پرسپولیس را به این تیم تبریک بگوید، چون معتقد است که حق آن‌ها قهرمانی نبوده. چرا ساپینتوی معترض و عصبی حاضر به تبریک گفتن نیست، چون مدت‌هاست کسانی که کنار تیم او بودند بیش از آنکه هیجان‌های او را کنترل کنند نقش پررنگی در خراب کردن ذهن او نسبت به رقیب، داور، زمین مسابقه، نحوه چینش بازی‌ها، ساعت مسابقات و هر اتفاق ریز ودرشتی دیگری داشتند.

ساپینتو اولین قربانی چنین رفتار‌های خارج از مجموعه نیست. تاریخ فوتبال ما نشان می‌دهد که همیشه عده‌ای کنار تیم‌ها هستند که زودتر از سرمربی حرف می‌زنند، جلوتر از باشگاه‌ها خودسرانه رفتار می‌کنند و زمانی که نتیجه مدنظر به دست نمی‌آید همان چرخه را ادامه می‌دهد. با گذشت ۳۰ مسابقه از لیگ بیست و دوم، بار‌ها افراد متفرقه که خودشان را دلسوز استقلال می‌دانند چه آن‌هایی که در فوتبال بودند و چه کسانی که خود را پیشکسوت؟! خطاب می‌کردند، سم‌پاشی‌های بسیاری انجام دادند. یکی روی صندلی قرمز نمی‌نشیند، یکی میکروفن قرمز را دور می‌اندازد، یکی رقیب را «پیروزی» خطاب می‌کند، دیگری با ۶۰ سال سن حرف‌های کودکانه می‌زند، حتی کار به جایی رسید که مدیر رسانه‌ای یکی از تیم‌ها که تیمش نه سقوط می‌کرد نه به بالای جدول نزدیک می‌شد هم حرف‌های بازیکنان استقلال را به عنوان تکیه کلام استفاده می‌کند. با گذشت ۲۴ ساعت از پایان این دوره لیگ، همه دلسوزان استقلال که با تمام قوا سعی داشتند کمک کنند تا این تیم به قهرمانی برسد، مدیریت این باشگاه را از روز اول لیگ تا روز آخر، نقد نکردند. هیچ کدام نگفتند هدف از این آمدن‌ها و رفتن‌ها چی بود و چی شد؟ یک نفر نگفت «سید حسین حسینی» دروازه‌بان استقلال بازی به بازی افت می‌کرد، یکی از این دوستانی که زبان تیز و بُرنده‌شان امان همه را بُرید نگفت استقلال چه برنامه‌ای در دربی داشت، کسی نگفت چرا مقابل پرسپولیس در نیمه اول وظیفه دو تا از بازیکن استقلال این بود مثل نگهبان روی خط محوطه جریمه بایستند تا شاید ضربه‌های دست یا پای بیرانوند به آن‌ها اصابت کند و وارد دروازه حریف شود چه هدفی را دنبال می‌کرد؟ فیلم این مسابقه هست می‌توانید آن را ببینید.

دو بازیکن را از دور مسابقه خارج کنی به امید اینکه دروازه‌بان پرسپولیس اشتباه کند؟ همه دوستانی که داد و فریاد‌های او کنار زمین مسابقه در طول یک فصل را عشق و علاقه معنی کردند امروز باید جوابگو باشند، نه به جامعه فوتبال، که به هواداران استقلال چرا در قالب و لباس دوستی «خاله خرسه» اجازه دادند که بار‌ها تمرکز تیم به هم بخورد. کسانی که خودشان را دلسوز استقلال معرفی می‌کردند و هر روز تلفن به دست منتظر تریبونی بودند تا رقیب را با خاک یکی کنند از فضای ملتهب رسانه‌ای حرفی نزدند که هر کس قلم و کاغذی در اختیار دارد یا یک موبایل هوشمند خود را رسانه‌ای می‌داند و به هر شکلی که می‌تواند به دنبال تخریب و غوغاگری است. کسی نبود به کانال‌های خبری - هواداری استقلال سر بزند و ببینید چه مطالبی که نوشته نمی‌شود؟ همه مجذوب بازی چشم‌نواز قایدی و حرکات ویرانگر او در دفاع حریفان بودند وای به روز مدافعی که می‌توانست او را مهار کند؟! اگر داوران مسابقه حداقل ۲۰ امتیاز! از استقلال با اجحاف و تعمد گرفته باشند ‌ همان منطق و عددی که سرمربی استقلال دوست دارد ‌ خودش چند امتیاز از استقلال گرفت؟ هیچ کس سوال نکرد که از بازی هوادار به بعد چه اتفاقی افتاد که از مسیر درست خارج شدید؟ شما فقط یک هفته صدرنشین بودید و منطق حکم می‌کرد که این یک هفته دوامی نداشته باشد.

حداقل بد نیست از دوستانتان که کشور‌های اروپایی هستند و مدعی نشست و برخاست با آن‌ها را دارید یاد بگیرید. باور کنید در دنیای فوتبال همیشه قهرمانی و بردن مطرح نیست. رئال‌مادرید ساعاتی بعد از قهرمانی بارسلونا به این تیم تبریک می‌گوید البته ببخشید، ما داریم از «لالیگا» و تیم‌های حرفه‌ای صحبت می‌کنیم که با ما فاصله‌ای به بلندای زمین تا آسمان دارند. حداقل ادای حرفه‌ای در بیاورید. با این رویه‌ای که در پیش گرفتید، باید نگران استقلال فصل آینده بود. هر قدر هم نزدیکان تیم داد بزنند «پیروزی»، «پیروزی» باز هم ممکن است پیروزی سهم شما نشود. البته به احتمال زیاد آن موقع هم دوباره بهانه‌ای خواهید داشت، ولی دیگر خیلی دلنشین هوادارانتان نیست.

چون با این همه «الدرم بلدرم» که این فصل به راه انداختید آن‌ها انتظار دارند فصل بعد یکی بعد از دیگری سه امتیاز باشد که به حساب‌شان واریز می‌شود. ولی اگر کمی آرام شدید و توانسته‌اید خشم‌تان را کنترل کنید، بد نیست به آنچه که گذشت فکر کنید. اگر هر تیمی به غیر از خودتان تراکتورسازی را با اشتباهات وحشتناک «اخباری» هفت گله می-کرد معرکه‌ای بود که یا خودتان به پا کرده بودید یا همه دلسوزانی که این مدت بیش از آنکه کمک حال شما باشند هیزم به آتش ناکامی شما ریختند. اگر فصل بعد هم در استقلال ماندنی شدید، لطفا کسانی که ادعای استقلالی بودن دارند را از تیم دور کنید. هر زمان که خواستید برای ناکامی‌ها و شکست‌ها دنبال دست‌های پنهان و نامرئی و بدجنس باشید برای ثانیه‌ای فکر کنید که به جای گفتن این حرف‌ها بهتر است تمرکز تیم را به هم نزنید. اگر از دست پرسپولیس و گل‌محمدی آرام شده‌اید توجه کنید که سرمربی رقیب هم در بازه‌ای از مسابقات دچار همین اشتباه شد و کسی فکر نمی‌کرد که آخر فصل قهرمان شود. ولی زودتر از شما با این فرضیه‌ها کنار آمد و به ساختن مجدد تیمش پرداخت.

اگر شما هم از این مخمصه خودتان را نجات داده بودید امروز برای تیم رویایی دوران کودکی‌تان دومین قهرمانی پیاپی را کسب می‌کردید. اگر فرصت دارید مصاحبه‌های اخیر بازیکنان‌تان را مرور کنید و ببینید آن‌ها به جای اینکه تمرکزشان روی موفقیت و پیروزی باشد در دنیای اوهامی که شما هم در ساخت آن نقش پررنگی داشتید سر کردند و امروز مجبورند همچنان بر صحت ادعا‌های خود پافشاری کنند. چقدر بد که شما هم از هموطن خودتان کی‌روش تقلید می‌کنید. او الگوی خوبی نیست و نبود. او هم از موفقیت هر کسی خوشحال که نمی‌شد هیچ، عالم و آدم را به کمک می‌گرفت تا برای تخریب و نابودی برنده همه کار بکند. هم جالب است هم عجیب که شما مثل کی‌روش رفتار می‌کنید. او علی‌رغم دشمنی بی‌‌دلیلی که با اطرافیانش داشت و از سوی بسیاری هم حمایت می‌شد، در نهایت نتوانست ثابت کند که مربی موفقی است. به کارنامه او نگاهی بیندازید. در آخرین تلاشش برای خرید محبت، سنگین‌ترین شکست تیم ملی در جام‌جهانی را کسب کرد. چقدر خوب است که از تجربه دیگران استفاده کنیم، ولی حیف که انسان‌ها دوست دارند خودشان هر لحظه را تجربه کنند. راستی اگر سپاهان قهرمان شده بود به این تیم که این روز‌ها دست در دست هم به تخریب رقیب پرداختید و بساط دوستی پهن کردید تبریک می‌گفتید؟ یا به نظر شما، هیچ‌کس به غیر از حضرتعالی شایسته قهرمانی نبود؟