راز عصبانیت کاپیتان ملی پوش تراکتور فاش شد

فوتبال پرحاشیه‌ترین و پر هیاهوترین پدیده بشری است. پدیده‌ای که توجه جمع زیادی از جمعیت کره زمین را به خود جلب کرده و تعداد کشورهای عضو فیفا به عنوان مسئول فوتبال در دنیا، از تعداد کشورهای عضو سازمان ملل بیشتر است. بخشی از این اهمیت و توجهات به حاشیه‌ها برمی‌گردد. جذابیت‌های پیرامونی و خارج از زمین فوتبال از سوی ستاره‌ها یا مربیان یا مدیران، همواره توسط رسانه‌ها رصد شده و شکار می‌شود. حاشیه‌هایی که مثل یک شمشیر دو لب می‌تواند به موفقیت یا ناکامی بازیکنان کمک کند. اما این حاشیه‌ها تنها بخشی از جوانب فوتبال هستند، اصل فوتبال همان ۹۰ دقیقه درون زمین است و نمایش فنی که سرنوشت بازیکنان و مربیان را می‌سازد. همه حاشیه‌های بعدی و قبلی از آنچه درون زمین رخ داده نشأت می‌گیرند و حرف اول و آخر در فوتبال را درون زمین می‌زنند نه در حاشیه‌ها و مصاحبه‌های بعد بازی!

پس از شکست تراکتور مقابل پرسپولیس، شجاع خلیل‌زاده با خبرنگاران درگیر شد. او به ظاهر از یک سوال در مورد تیم ملی دلخور بود و به تمام خبرنگاران حمله کرد که چرا در آن ۸ سال که کی روش مرا دعوت نمی‌کرد از من حمایت نکردید؟ شجاع، خبرنگاران را کی روشی‌پور لقب داد، اصطلاحی که اولین بار محمد مایلی کهن در قبال عادل فردوسی‌پور و برنامه ۹۰ به کار برد و جالب اینجاست که حالا دیگر نه از محمد مایل کهن در فوتبال خبری هست، نه از فردوسی‌پور و برنامه ۹۰ اما این نکته نشان می‌دهد که در قبال رفتارمان تا همیشه مسئول هستیم!

کاری به این نداریم که شجاع راست می‌گفت یا نه، اینکه در آن ماجرا خودش چقدر مقصر بود و نباید وسط دعوای کرانچار و کیروش وارد می‌شد! و البته که خیلی رسانه ها از جمله خبرورزشی بارها نوشتند و شجاع با بی انصافی همه را به یک چوب زد. برنامه ۹۰ و فردوسی پور هم خود به اندازه کافی تریبون دارند تا از عملکرد خود دفاع کنند اما فکر می‌کنید شجاع چرا ناراحت بود و چرا بحث را به این حواشی کشاند؟

سعید مظفری‌زاده که بسیار محترم است، در توضیح این رفتار گفت که بازیکن بازی را باخته و در نهایت خستگی و فشار عصبی مقابل سوالات نامربوط گارد می‌گیرد، اما مگر نه اینکه وظیفه رسانه پرسیدن سوال است؟ مگر شجاع خلیل‌زاده و سایر بازیکنان تا الان جایی نشستند که ما فقط در مورد تیم ملی از آنها بپرسیم؟ طبیعیست که تنها فرصت همین مسابقات لیگ است و بس! اما ریشه عصبانیت شجاع را می‌توان به عملکرد فنی او درون زمین و اتفاقات اول فصل ربط داد.

شجاع با سن بالا یکی از کاندیداهای اصلی حذف از تیم ملی در پروسه جوانگرایی بود و هنوز هم هست؛ همه می‌دانستند که جام ملت‌ها آخرین فرصت او در لباس تیم ملی است و شجاع شانسی برای سه سال بعد ندارد. او در ابتدای فصل با همین نیت به لیگ برگشت تا تیم ملی را حفظ کند و خیلی تلاش کرد به پرسپولیس برگردد اما نشد! به اجبار راهی تبریز شد و منتظر این بازی ماند. از آن طرف خیلی‌ها او را مقصر اصلی شکست برابر قطر سه گل تیم حریف می‌دانند. شجاع اخراج هم شد تا آخرین تصویر او با لباس تیم ملی به بدترین شکل ثبت شود اما این همه داستان و ماجرا نبود!

تاکید می‌کنیم که شجاع حق دارد با شنیدن اسم جام ملت‌ها و تیم ملی عصبانی شود. او خود بهتر از هر کس می‌داند که نمایش قابل قبولی در جام ملت‌ها نداشته و به عنوان رهبر خط دفاع تیم ملی از او انتظار بیشتری می‌رفت. شجاع از دست خودش عصبانی است و هر چیزی که او را به یاد آن عملکرد بیندازد، مثل کبریت باعث انفجارش می‌شود! اما این هم، همه داستان نیست. به همین بازی پرسپولیس و تراکتور نگاه کنید، شجاع به طور مشخص مقصر اصلی در گل‌های پرسپولیس بود!

خیلی‌ها سعید کریم آذر را مقصر می‌دانند اما او یک جوان است و شجاع به عنوان رهبر خط دفاعی و کاپیتان تیم باید او را حمایت و هدایت می‌کرد. در صحنه گل اول شجاع نتوانست نظم دفاعی تیمش را حفظ کند و تیم به هم ریخت و آل کثیر خالی ماند تا با یک بغل پا دروازه تراکتور را باز کند. وظیفه یارگیری با آل کثیر بین نقطه پنالتی و محوطه ۶ قدم با چه کسی بود آقای خلیل‌زاده؟ اساساً وظیفه نظم دهی به خط دفاع مگر نه اینکه با رهبر خط دفاعی است؟ چرا باید به صرف لو رفتن یک توپ توسط یک جوان آن هم در نزدیکی میانه زمین تیم گل بخورد؟ جواب این سوال در گل دوم پرسپولیس نهفته است.

سعید کریم آذر که هنوز در شوک بود، متوجه حمله مهدی ترابی نشد و ستاره پرسپولیس توپ را با یک نوک پا به عالیشاه داد. از همان لحظه که ترابی استارت زد، شجاع هم استارت زد. به تصاویر نگاه کنید. مهدی ترابی حداقل ۴ متر از شجاع عقب‌تر بود و هر دو استارت زده بودند اما وقتی ترابی به توپ رسید، شجاع لااقل ۲ متر عقب‌تر از او بود! شجاع که در دوران جوانی هرگز در کورس‌ها این چنین مغلوب بازیکنی نمی‌شد و طبیعی است که از تکل او هم دیگر در لحظه آخر کاری بر نمی‌آمد!

این جبر زمانه و قانون طبیعت است و ربطی به خبرنگاران و فردوسی‌پور و کی روش و تیم ملی ندارد آقای خلیل‌زاده! سن شما بالا رفته و دیگر به وضوح شرایط جسمانی مناسبی برای تحمل فشار در سطح بالا ندارید. این تصویر به اندازه کافی گویاست و نیاز به هیچ توضیحی ندارد! برای همین است که می‌گویند فوتبال برای جوانان است و بازیکنان بزرگ خود به موقع کنار می‌روند تا اعتبارشان را به حراج نگذارند.

شجاع شاید بتواند با حاشیه‌های این چنینی برای مدتی ذهن همه را از اصل ماجرا منحرف کند اما مسلماً این روش در دراز مدت جواب نمی‌دهد. واقعیت این است که شجاع دیگر آن مدافع مطمئن سال‌های قبل نیست و عصبانیت و حاشیه‌های او بعد از بازی هم به این دلیل بود؛ نه به خاطر تیم ملی و کی روش!