پاسورهای لیگ برتر کجا هستند؟/ چرا دیگر خبر از ستاره‌ای مثل مجتبی جباری یا محرم نویدکیا نیست؟

در جمع بهترین پاسورهای این فصل لیگ برتر اثری از هافبک‌های ایرانی نیست. دومین پاسور برتر این فصل لیگ برتر ابوالفضل جلالی بود. بازیکنی که در پست مدافع چپ به میدان می‌رود و موفق شد این فصل ۱۰ موقعیت گل برای هم‌تیمی‌هایش بسازد. نفر سوم بهترین پاسورهای لیگ برتر هم یک مدافع است. دانیال اسماعیلی‌فر مدافع راست تیم پرسپولیس که ۷ پاس گل داده است.

این به خودی خود نشان می‌دهد پست شماره ۱۰ و هافبک‌های خلاق و بازیساز که پاس‌هایشان میلی متری بود و تبدیل به گل می‌شد، در فوتبال کم شده است و یا حتی می‌توان گفت تمام شده است!

اینکه ابوالفضل جلالی و دانیال اسماعیلی‌فر بهترین پاسورهای استقلال و پرسپولیس و البته لیگ برتر لقب می‌گیرند گواه یک مدعای دیگر هم هست. اینکه تیم‌ها کمتر از عمق دروازه حریف را نشانه می‌گیرند و بیشتر تمایل دارند توپ را به کناره‌ها ببرند و سانتر کنند که این کمی از زیبایی‌های فوتبال کم می‌کند. زمانی که توپ در میانه میدان در جریان داشته باشد و توپ مدام بین بازیکنان رد و بدل شود و حمله از عمق صورت گیرد، فوتبالی که نمایش داده می‌شود، زیباتر می‌شود.

گرایش تیم‌ها به بازی از کناره‌ها و ارسال پاس گل توسط مدافعان کناری تنها به خاطر تمایل به بازی از کناره‌ها نیست. بی تعارف بازیکنان خلاق در میانه میدان کم شده اند. بازیکنانی مثل مجتبی جباری. هافبک‌هایی که در میانه میدان جولان می‌دادند و پاس‌های آنها برای مهاجمان میلی متر بود و تنها به یک اشاره نیاز داشت تا تبدیل به گل شود. از این دست از بازیکنان تنها در تیم‌های استقلال و پرسپولیس نبود. می‌توانستی آنها را در تیم‌های شهرستانی هم دنبال کنی. مثلا محرم نوید کیا در سپاهان. هر گاه توپ به او می‌رسید نبض بازی به تیم سپاهان می‌رسید و پاس‌هایش بیشتر از پاس‌های دیگر بازیکنان تبدیل به گل می‌شد.

حضور چنین هافبک‌هایی در ترکیب هر تیمی فوتبال آن تیم را زنده می‌کرد. به این خاطر که بازیکن شماره ۱۰ فرمانده تیم است. نبض بازی را در اختیار می‌گیرد. به بازی سرعت می‌دهد. جهت بازی را مشخص می‌کند و در پایان اوست که پاس گل می‌دهد.

واکاوی این دلیل که چرا هافبک‌های خلاق در فوتبال ما کم شده اند منجر به نتیجه‌های متعددی می‌شود. شاید بر چیده شدن فوتبال خاکی و خیابانی. شاید به دلیل فشردگی بازی‌ها که دیگر به هافبک‌های در میانه میدان فرصتی برای هنرنمایی نمی‌رسد. شاید خارج شدن گرایش تیم‌ها از فوتبال تک محوری. هر آنچه که هست وجود چنین چنین بازیکنانی برای فوتبال باشگاهی و البته ملی نعمت است و امید که باز هم شاهد حضور این دست از بازیکنان در ترکیب تیم‌های لیگ برتری باشیم.