خوشبختانه رباط‌های بازیکنان تیم ملی سالم است

وانانیوز| فقط چند ثانیه از شروع بازی گذشته بود که مهدی طارمی برای حرکت به سمت توپ خیز برداشت و سر خورد. مسیر لغزش استوک او روی چمن ناهموار بازی خطی به اندازه یک متر روی زمین کشید تا مشخص شود چه شرایط عجیبی در انتظار تیم ملی است. قبل از آن و در زمان گرم کردن تیم ملی وقتی عکس‌هایی از تمرین تیم ایران روی تارتان کنار زمین به اینجا رسید می‌شد فهمید که بازی با وجود 50 دقیقه تاخیر بازی خاصی خواهد شد. چیزی که احتمالا شبیه فوتبال نمی‌شود و لکه تاریک دیگری بر عملکرد کنفدراسیون فوتبال آسیا خواهد انداخت. با این وجود کیفیت بازی و از دست رفتن دو امتیاز را که کنار می‌گذاشتیم امیدوار بودیم تیم ملی سالم از مالزی برگردد.
لغزش مهدی طارمی در همان دقیقه یک بازی هواداران پرسپولیس و فوتبال ایران را نگران این کرد که نکند این بازی جدا از اینکه هیچ دستاورد فوتبالی برایمان ندارد و دو امتیازمان هدر می‌رود باعث مصدومیت و ایجاد مشکلاتی برای سلامت بازیکنان درجه یک فوتبال‌مان شود. زمین ناهموار وزشگاه تانکو عبدالرحمان از همان دقیقه صفر شبیه زمین‌های فوتبال نبود و هر دقیقه که از رمان بازی می‌گذشت نگرانی و استرس رخ دادن یک اتفاق بد کاری می‌کرد تا پایان بازی را با استرس تماشا کنیم.

بعد از لیز خوردن مهدی طارمی همه بازیکنان تیم ملی بارها و بارها سر خوردند، لغزیدند و در چرخش‌ها دچار مشکل شدند. یک جاهایی احساس می‌کردیم این چرخش‌ها هر آن می‌تواند کار دست‌شان بدهد. نگران رباط‌ها و مینیسک‌هایی بودیم که فوتبال ایران به آنها نیاز دارد.
دلهره مصدومیت به کنار، بحث خراب شدن بازیکنان دل نگرانی دیگرمان بود. رامین رضاییان بعد از چهار بازی خوب برای تیم ملی با یک اشتباه در این زمین گل و شل می‌توانست تبدیل به عامل یک شکست یا بزرگتر از آن مقصر اصلی نرفتن به جام جهانی باشد. این اتفاق برای سه مدافع و دروازه‌بان دیگرمان هم می‌توانست رخ دهد کما اینکه خیلی‌ها منتظر اشتباه سوشا و فرو ریختن آوار روی سرش بودند.
خوشبختانه رباط‌ها و مینیسک‌ها سالم ماند – حداقل تا لحظه‌ای که این مطلب نوشته می‌شود خبر بدی در خبرگزاری‌ها نبود - و تیم ملی سالم به تهران برمی‌گردد. بازیکنی هم خراب نشد و با وجود اینکه تیم به گل نرسید و نبرد اما همه آنهایی که در زمین بودند نهایت تلاش شان را برای اشتباه نکردن(مهم‌ترین کاری که می‌شد در آن زمین انجام داد) به کار گرفته و موفق هم شدند. اینها اتفاقات مثبتی بود که می‌شود از دل این مساوی تا حدودی نگران کننده بیرون کشید اما...
اما بعد از بازی و رقم خوردن مساوی مقابل تیمی که هنری جز ضدفوتبال نداشت خیلی‌ها نگران دو امتیاز از دست رفته بودند. همه نگاه‌ها به جدولی بود که بعد از برد کره جنوبی حالا خطرناک شده. سوال‌ها بعد از نگاهی اجمالی به جدول اینگونه مطرح می‌شد؟ کره جنوبی که فاصله را کم کرده برایمان خطرناک است؟ آیا باید نگران از دست دادن صدرنشینی در دوحه باشیم؟ آیا ضد فوتبال سوریه در تهران هم برایشان نتیجه بخش است و این تیم درجه 2 می‌تواند مانع از صعود راحت مان به روسیه 2018 شود؟  
2 امتیازمان به راحتی از دست رفت و با اینکه خوشبختانه همه رباط‌ها سالم است و بازیکنی هم اشتباه نکرده تا سیبل شود اما باید سراغ‌ ای اف سی رفت که دم گوشش دو امتیاز ازمان گرفت و نگران مان کرد. بازی در آن شهر آن ورزشگاه و آن شبه چمن چیزی نبود که در قواره مسابقات مقدماتی جام جهانی باشد و مخابره تصاویر این بازی و گل بازی دو تیم به فیفا می‌تواند نمره منفی بزرگی در کارنامه کنفدراسیون فوتبال آسیا باشد. هر چند ‌ای اف سی در تمام این سال‌ها گاف‌های بزرگی داده و برای قاره کهن وفوتبالش این اتفاقات چندان هم غریب نیست اما فوتبال ایران، تیم ملی، کی‌روش، بازیکنان و همه هواداران تیم ملی این دو امتیاز از دست رفته از از شیخ سلمان و مدیران کنفدراسیون طلبکارند که دم گوش شان فوتبال مرد و ضد فوتبال برنده شد.
هر چند سوری‌ها اسیر ابزار ضد فوتبال خود (چمن ناهموار) شده و هرسه تعویض شان اجباری شد اما صحنه‌های مربوط به در آغوش کشیدن اعضای کادر فنی سوریه و بازیکنان این تیم بعد از سوت پایان در حالی که جهانبخش سری به نشانه افسوس تکان می‌داد و سیدجلال حتی دوست نداشت با بازیکنان حریف دست بدهد، از یادمان نخواهد رفت.