راز بزرگ برد پرسپولیس و کادوی کریم به کارتال

انگار بازیکنان پرسپولیس قصد کرده بودند در نیمروز یکشنبه، همه تلخکامی‌هایی را که در این چندماه به هواداران‌شان تحمیل کرده بودند، جبران کنند. در نخستین بازی فصل سرخپوشان در آزادی، خبری از آن تیم اهمال‌کار و سر به هوا نبود؛ تیمی که این اواخر رسما برای «نبردن» به زمین می‌آمد و عادت کرده بود اگر برنده هم نباشد و هر بازی گل‌های مفت هم بخورد، خبری نیست و به جایی برنمی‌خورد.

این، یک پرسپولیس متفاوت بود؛ یک تیم ساعی و سختگیر که همه کار کرد تا حیثیتی‌ترین بازی فصل را نبازد. آنها پیش از بازی یک تیم دست‌کم گرفته شده بودند؛ تیمی که هواداران تراکتور از صبح سحر برای جشن‌گرفتن پیروزی بر آن در مقابل ورزشگاه آزادی تجمع کرده بودند و یکی‌شان سرمستانه به دوربین خبرنگاران می‌گفت: «خدا به داد پرسپولیس برسد.» صاحبخانه سرخپوش اما طرح دیگری درانداخت. آنها که نمی‌خواستند برابر رفقای دیروز و رقبای امروز بازنده باشند و از سوی دیگر در پی اثبات توانایی‌هایشان به کادر فنی جدید بودند، یکی از کم‌نقص‌ترین بازی‌های فصل خود را به نمایش گذاشتند.

در روزی که پرسپولیسی‌های تراکتور و به‌ویژه علیرضا بیرانوند خیلی زیر فشار بودند و آشکارا از کمبود تمرکز رنج می‌بردند، پرسپولیس خیلی زود شوک اول را وارد کرد و با گل دقیقه‌۱۱ سروش رفیعی پیش افتاد. تراکتور در تمام نیمه اول چیزی برای ارائه نداشت، غیر از شوت محکم ایگور پوستونسکی از روی ضربه ایستگاهی که به تیر دروازه خورد. اواخر نیمه اول البته امید تراکتور برای تغییر نتیجه احیا شد؛ جایی که محمد خدابنده‌لو با دریافت کارت قرمز اخراج شد. با این حال حتی یک نیمه برتری نفری تراکتور هم به‌کار نیامد و آنها بدون خلق موقعیت جدی، حتی در دقیقه۷۳ ‌گل دوم را روی ضربه سر گولسیانی دریافت کردند.

شاید راز بزرگ این بازی، همانی بود که در پایان مسابقه بر زبان دراگان اسکوچیچ، سرمربی تراکتور جاری شد: «من می‌توانم با بد بازی‌کردن بازیکنانم کنار بیایم، اما چیزی که نمی‌فهمم این است که چرا تیم حریف نسبت به ما انگیزه و اشتیاق بیشتری برای پیروزی داشت. این موضوع برایم غیرقابل هضم است.» درنهایت اما این برد بزرگ و بازگشت به کورس، هدیه کریم باقری در آخرین روز سرمربیگری‌اش به اسماعیل کارتال بود؛ صاحب جدید نیمکت سرخ.