انتظارها و چالش‌ها: گفت‌وگوی گاتزتا با ایهاب ابوجزر در آستانه دیدار ایتالیا و فلسطین

سایت «گاتزتا» ایتالیا در آستانه دیدار تیم ملی فوتبال ایتالیا مقابل رژیم صهیونیستی در انتخابی جام جهانی 2026، گفت‌وگویی با ایهاب ابوجزر سرمربی تیم ملی فلسطین داشت.

ابوجزار که به نقل از خبرنگار گاتزتا مشغول عبور از یک بازرسی مرزی پس از ترک کشورش بود، در مورد دوری شش ساله تیم ملی فلسطین از میزبانی در خانه خود اظهار داشت: در این شرایط شما احساس خلأ و انزوا می‌کنید؛ انگار بخشی از وجود شما گم شده و نمی‌دانید چه زمانی برمی‌گردد. من در شهر رفح در جنوب نوار غزه متولد شده‌ام؛ شهری که تقریباً دیگر وجود ندارد و با خاک یکسان شده است.

وی در مورد دشواری فعالیت در سمت سرمربیگری فلسطین تصریح کرد:  الان سخت‌ترین شغل در دنیای فوتبال را دارم. می‌دانید ما بیشتر از همه از چه چیزی می‌ترسیم؟ از بررسی اخبار در گوشی تلفن همراه. صدای موبایل برای میلیون‌ها نفر یک منبع اضطراب است و ممکن است از مرگ یک عضو خانواده یا دوست ما خبر بدهد.

سرمربی تیم ملی فلسطین درباره سختی خروج از کشور خود گفت: ایست‌های بازرسی تحت کنترل اسرائیل، طاقت‌فرساترین ایستگاه‌ها برای مردم فلسطین است که گاهی برای یک سفر یک کیلومتری، پنج تا هشت ساعت طول می‌کشد. این اولین نشانه است که می‌فهمید بخشی از تیم ملی فلسطین بودن چقدر دشوار است.

ابوجزر در ادامه عنوان کرد: در شرایط فعلی نمی‌توانید تیمی را مربیگری کنید که مقابل هواداران بازی کند، بازیکنان در خاک کشور خودتان دور هم جمع شوند و به‌خاطر بازرسی‌ها و محدودیت‌های اشغالگران با هم ارتباط ارتباط برقرار کنید. نقش شما فراتر از ورزش است؛ شما درد را به قدرت تبدیل می‌کنید. مربیگری فلسطین یک نوع مقاومت است.

وی با بیان اینکه شاگردانش صدای مردم هستند و امید را برای آنها به ارمغان می‌آورند، گفت: هر پیامی که از طریق فوتبال می‌فرستیم، جنگیدن برای آزادی است. ورزش دیگر در فلسطین وجود ندارد و با مرگ، دستگیری، بازرسی و آوار فلج شده است. بیشتر از 280 زیرساخت ورزشی آسیب دیده یا ویران شده است. برخی از این اماکن محل نگه داشتن زندانیان است. تعداد افراد ورزشی که در این مدت از دنیا رفته‌اند به 774 نفر رسیده است.

سرمربی تیم ملی فلسطین با اشاره به شهادت دو عضو از خانواده فوتبال این کشور خاطرنشان کرد: کشته شدن دستیارم، هانی المصدر مرا تحت تاثیر قرار داد. او دست راست من در تیم المپیک فلسطین بود و یک قهرمان محسوب می‌شود. وی از شمال به جنوب غزه می‌رفت تا کمک‌رسانی کند که کشته شد. سلیمان العبید هم که به «پله فلسطین» معروف بود، در صف غذا بود. این تضاد بین مرگ آنها گویای تراژدی ماست. یکی در حال کمک بود و یکی دیگر نیازمند کمک.

« دنیا باید دیگر چه رنج‌های بیشتری ببیند تا این جنایات متوقف شود؟»، ابوجزر ضمن طرح این پرسش اظهار داشت: من به ایتالیایی‌ها می‌گویم که پیش از مسابقه، به افتخار بچه های غزه و قربانیان ما یک دقیقه سکوت کنند. پرچم فلسطین را روی سکوها بالا ببرند و به نشانه همبستگی با مردم ما شعار بدهند. فراموش نکنید ایتالیا در سال 1982 قهرمانی در جام جهانی را به مردم فلسطین اهدا کرد.

وی در پاسخ به این پرسش که آیا به نظرش ایتالیا نباید در این بازی به میدان برود، تصریح کرد: چنین حرفی نمی‌زنم. امیدوارم این مسابقه، یادآور این باشد که هر روز یک ملت کشته می‌شود و کسانی که مقابل ایتالیا بازی می‌کنند، این ملت را می‌کشند. بازیکنانی داریم که مادر، پدر یا برادر خود را از دست دادند و می‌خواهیم از طریق فوتبال نشان بدهیم که تصویری که اسرائیل تصویری غلط ترسیم کرده است.

انتهای پیام/