۱۲ حادثه تلخ در فرمول یک که رؤیاهای قهرمانی را نابود کرد

گرندپری اخیر آذربایجان بدترین دوران حرفه‌ای اسکار پیاستری بود. این راننده استرالیایی در این مسابقه اشتباهات زیادی مرتکب شد و در دور اول با خودرویش تصادف کرد. اگرچه پیاستری برتری کلی خود را در جدول حفظ کرده و حتی با اختلاف قابل توجه 25 امتیاز از رقیب اصلی خود، لاندو نوریس پیشی گرفته است اما ناکامی در باکو می‌تواند در پایان فصل تبعات منفی برای او داشته باشد.

پس از ناکامی پیاستری می‌توانیم به موارد دیگری اشاره کنیم که در آنها یک اشتباه باعث از دست رفتن شانس قهرمانی یک راننده شده است. چنین اتفاقاتی تقریباً در هر فصل فرمول یک دیده می‌شوند اما در ادامه 12 مورد از مهمترین آنها را مرور می‌کنیم.

لاندو نوریس در گرند پری سائوپائولو 2024
افت فرم تیم ردبول از سال گذشته آغاز شد و تا اواسط فصل 2024 مشخص شد که مک‌لارن بهترین خودرو را در اختیار دارد. در مسابقات ابتدایی، مکس فرستاپن برتری قابل توجهی داشت اما نوریس به تدریج فاصله را کاهش داد و مک‌لارن معتقد بود حتی اگر اندک شانسی برای رقابت وجود دارد. با چهار مسابقه باقی‌ مانده، اختلاف امتیاز لاندو نوریس با مکس فرستاپن به 47 امتیاز کاهش یافته بود و عملکرد ضعیف فرستاپن در تعیین خط سائوپائولو فرصت خوبی به نوریس داد تا به راننده هلندی نزدیک‌تر شود. با این حال، در مسابقه‌ای که تحت تأثیر باران قرار داشت، نوریس نتوانست فشار را تحمل کند. او دو بار از پیست خارج شد، اجازه داد جورج راسل و شارل لکلرک از او سبقت بگیرند و در نهایت تنها در جایگاه ششم قرار گرفت. در همین حال، فرستاپن با کمک پرچم‌های قرمز موفق به کسب پیروزی شد و اختلاف امتیاز خود را به 62 افزایش داد و چهارمین قهرمانی خود را در مسابقه بعدی قطعی کرد.

سباستین فتل در گرند پری آلمان 2018
فرمول یک در نیمه دوم دهه 2010 شاهد تسلط مرسدس بود اما با تغییر قوانین در فصل 2017 تیم فراری توانست به موازات مرسدس پیش رود. در سال 2018 پس از پیروزی فتل در گرندپری بریتانیا، او در مجموع پیشتاز رقابت‌ها بود. مسابقه بعدی در هوکنهایم‌رینگ برگزار شد و شرایط برای فتل بسیار امیدوارکننده بود؛ او در صدر جدول قرار داشت، هم‌تیمی‌اش کیمی رایکونن دوم بود و خودروهای مرسدس در جایگاه‌های سوم و چهارم قرار داشتند. با این حال، در دور 52، فتل در پیچ 13 دچار اشتباه شد، از پیست خارج شد، به مانع برخورد کرد و در شن گیر کرد. لوئیس همیلتون در نهایت آن مسابقه را برد و رقابت فتل برای قهرمانی عملاً پایان یافت. در ادامه، فراری فقط گهگاه توانست از مرسدس پیشی بگیرد.

سباستین فتل در گرند پری سنگاپور 2017
یک سال پیش از آن، شرایط مشابهی رخ داده بود. با هفت مسابقه باقی‌ مانده، فتل تنها 3 امتیاز از همیلتون عقب بود. در گرندپری سنگاپور، همیلتون پنجم شد اما فتل پول پوزیشن را کسب کرده بود و در موقعیت خوبی برای پیروزی قرار داشت. در پیست باریک خیابانی سنگاپور، سبقت گرفتن دشوار بود. فتل با درک این موضوع در شروع مسابقه به شدت جنگید. هنگامی که فرستاپن از سمت چپ به او نزدیک شد، فتل به سمت او حرکت کرد تا مکس را مسدود کند اما سباستین متوجه نشد که کیمی رایکونن پشت سرش شروع فوق‌العاده‌ای داشته و فرستاپن بدون راه فرار رها شده است. این مانور باعث تصادف زنجیره‌ای بزرگی شد که راه پیروزی همیلتون را هموار کرد. اختلاف امتیاز همیلتون به سرعت به 28 رسید اما مشکلات فنی بعدی سرانجام امیدهای فتل را نقش بر آب کرد.

فرناندو آلونسو در گرند پری ژاپن 2012
فصل 2012 یکی از هیجان‌انگیزترین فصل‌های تاریخ فرمول یک بود؛ هفت راننده مختلف در هفت مسابقه اول پیروز شدند. با این حال، در میانه فصل، فرناندو آلونسو پیشتاز رقابت‌ها بود و اختلاف او در مقطعی به 37 امتیاز رسید اما در گرندپری ژاپن، آلونسو تقریباً تمام برتری خود را از دست داد. او در جایگاه ششم قرار داشت و در حالی که تلاش می‌کرد جبران کند، در پیچ اول بیش از حد فرمان داد و به زمین خاکی رفت.

اگرچه آلونسو در آن مسابقه برتری خود در جدول را حفظ کرد اما عملکرد قوی سباستین فتل در ادامه فصل و به‌ ویژه گرندپری برزیل که با آسیب‌دیدگی سایدپاد همراه بود، باعث شد اسپانیایی عنوان قهرمانی را با اختلاف سه امتیاز از دست بدهد. اگر آلونسو در ژاپن حداقل هشتم شده بود، اکنون سه بار قهرمان فرمول یک بود.

مارک وبر در گرند پری کره 2010
در سال 2010، ردبول برای نخستین بار وارد رقابت فرمول یک شد اما هنوز به سطح تسلط کامل نرسیده بود. با سه مسابقه باقی‌ مانده، پنج راننده در کورس قهرمانی حضور داشتند. مارک وبر در صدر جدول بود، اما در گرندپری کره‌جنوبی که بارانی برگزار شد، از جایگاه دوم سقوط کرد. فرناندو آلونسو بعدها اعتراف کرد که خود او کسی بود که با گفتن اینکه پیست خیلی خیس است، اعتماد به نفس وبر را کاهش داد. وبر تا آخرین مسابقه فصل برای قهرمانی جنگید اما به دلیل تاکتیک‌های ضعیف در گرندپری ابوظبی هشتم شد و 14 امتیاز از قهرمان سباستین فتل عقب افتاد. این موضوع نشان داد که 18 امتیاز از دست رفته در کره، در نهایت عنوان قهرمانی را از مارک وبر گرفت.

لوئیس همیلتون در گرند پری چین 2007
مسابقات فصل 2007 با رقابت شدید بین فرناندو آلونسو و لوئیس همیلتون همراه بود که تازه نخستین فصل حضورش در فرمول یک را تجربه می‌کرد. فرناندو که پیش از این دو قهرمانی جهان را با رنو کسب کرده بود، شانس اصلی قهرمانی به شمار می‌رفت اما همیلتون بلافاصله سرعت و توانایی خود را نشان داد و پس از پیروزی در گرندپری کانادا در مجموع پیشتاز جدول شد. با دو مسابقه باقی‌ مانده، همیلتون با اختلاف 12 امتیاز جلوتر از آلونسو بود.

با این حال، در مسابقه ماقبل آخر در چین، همیلتون که نیمی از مسابقه را پیشتاز بود، در ورود به پیت به دلیل استفاده از لاستیک‌های فرسوده اشتباه کرد و در یک خاکریز گیر افتاد. تیم مک‌لارن ابراز تأسف کرد که باید زودتر به پیت می‌آمدند اما امتیازها از دست رفته بود. در آغاز آخرین مسابقه فصل، همیلتون هنوز برتری داشت اما خرابی گیربکس در دور اول او را به جایگاه هشتم فرستاد و کیمی رایکونن با یک امتیاز اختلاف نسبت به رانندگان مک‌لارن، عنوان قهرمانی را کسب کرد.

خوان پابلو مونتویا در گرند پری ایالات متحده 2003
در فصل 2003 سه راننده برای کسب عنوان قهرمانی رقابت می‌کردند: میشائیل شوماخر، قهرمان فعلی، کیمی رایکونن از مک‌لارن و خوان پابلو مونتویا از ویلیامز. با دو مسابقه باقی‌ مانده، مونتویا تنها سه امتیاز از شوماخر عقب بود و تهدیدی جدی برای او محسوب می‌شد اما همه چیز در گرندپری ایالات متحده تغییر کرد.

در دور سوم، مونتویا از روبنز باریکلو سبقت گرفت و پنالتی دریافت کرد. در همان زمان، باران در ایندیاناپولیس آغاز شد و مونتویا مجبور شد پس از گذراندن پنالتی خود در مسیر خیس، یک دور اضافی را با لاستیک‌های خشک طی کند. در نهایت، او فقط سه امتیاز کسب کرد و از رقابت قهرمانی عقب ماند. شوماخر در فینال فصل عنوان قهرمانی را به دست آورد.

ژاک ویلنوو در گرند پری ایتالیا 1996
ویلیامز در سال 1996 تیم غالب بود و دو راننده‌اش، دیمون هیل و ژاک ویلنوو، رقابت نزدیکی برای قهرمانی داشتند. ویلنوو، راننده تازه‌کار کانادایی، در ابتدا کم تجربه بود؛ در باران برزیل تصادف کرد و در موناکو با لوکا بادوئر برخورد داشت. با وجود این، با سه مسابقه باقی‌مانده، هنوز شانس سبقت گرفتن از هیل را داشت اما در مونتزا، ویلنوو اشتباه بزرگی مرتکب شد که شانس قهرمانی‌اش را از بین برد. او شروع ضعیفی داشت، لاستیک‌های دست دوم روی خودرو نصب کرده بود و در شیکن لاستیک‌ها مرز پیست را لمس کردند که باعث آسیب به سیستم تعلیق شد. ویلنوو به خط پایان رسید اما بدون کسب امتیاز و دیگر تهدید جدی برای هیل نبود.

نایجل منسل در گرند پری ژاپن 1987
رقابت عنوان قهرمانی میان رانندگان ویلیامز، نلسون پیکه و نایجل منسل جریان داشت. تا اواسط فصل، پیکه با اختلاف 24 امتیاز پیش بود (در آن زمان هر پیروزی 9 امتیاز داشت) اما منسل در اسپانیا و مکزیک پیروز شد و توانست در کورس رقابت باقی بماند. با دو مسابقه باقی‌مانده، اختلاف به 12 امتیاز کاهش یافته بود اما منسل نتوانست فرصت را حفظ کند. در مرحله مقدماتی گرندپری ژاپن، هنگام تلاش برای ثبت زمان بهتر از پیکه، تصادف شدیدی کرد و دچار مصدومیت‌هایی شد که او را برای بقیه فصل از مسابقات دور کرد. به این ترتیب، حتی قبل از شروع مسابقه ماقبل آخر، پیکه برای سومین بار قهرمان جهان شد.

دیدیه پیرونی در گرند پری آلمان 1982
فصل 1982 قرار بود برای فراری فصلی موفق باشد اما به یکی از غم‌انگیزترین فصل‌های تاریخ اسکودریا بدل شد. پس از گرندپری سن مارینو، روابط بین رانندگان تیم به وخامت گذاشت و در گرندپری بلژیک، ژیل ویلنوو تصادف کرد. کمی بعد، دیدیه پیرونی صدرنشین جدول قهرمانی شد. پس از کسب سکو در برندز هچ و لو کاستله، او 9 امتیاز از نزدیک‌ترین رقیبش پیش بود اما در تعیین خط هوکنهایم‌رینگ، پیرونی با سرعت بالا به خودروی آلن پروست برخورد کرد؛ مشابه تصادفی که پیش‌تر ژیل ویلنوو با یوخن ماسا داشت. برخلاف ژیل، پیرونی زنده ماند اما دچار آسیب‌های شدید پا شد و مجبور به کناره‌گیری از مسابقات شد. در نهایت، ککه روزبرگ که تنها یک پیروزی در فصل داشت، قهرمان شد.

نیکی لائودا در گرند پری کانادا 1974
در سال 1974، فراری و مک‌لارن مدعیان اصلی قهرمانی بودند. نیکی لائودا، راننده اتریشی و امیدوار فراری تازه به این تیم پیوسته بود، در حالی که امرسون فیتیپالدی راننده مک‌لارن و جوان‌ترین قهرمان جهان تا آن زمان بود. کلی رگاتزونی و جودی شکتر نیز در رقابت حضور داشتند.

با دو مسابقه باقی‌مانده، لائودا با هشت امتیاز اختلاف نسبت به رگاتزونی چهارم بود. در گرندپری کانادا، او 67 دور پیشتاز بود اما در دور 68 اشتباه کرد، از پیست خارج شد و مجبور به کنار رفتن شد. فیتیپالدی پیروز مسابقه شد و سپس در واتکینز گلن بر رگاتزونی غلبه کرد و دومین قهرمانی جهان خود را کسب کرد.

ولفگانگ فون تریپس در گرند پری ایتالیا 1961
10 سپتامبر 1961 یکی از غم‌انگیزترین روزها در تاریخ مسابقات موتوری است. دور ماقبل آخر فصل در مونتزا برگزار می‌شد و رانندگان فراری، فیل هیل و ولفگانگ فون تریپسمدعیان اصلی بودند. هیل در شروع مسابقه پیشتاز بود اما فون تریپس که در جایگاه نخست قرار داشت، در دور دوم در ورودی پیچ پارابولیکا منحرف شد و با جیم کلارک برخورد کرد. خودروی فراری فوراً چرخید و به موانع روی سکوی تماشاگران برخورد کرد. این حادثه فون تریپس را از خودرو به بیرون پرتاب کرد و باعث مرگ راننده آلمانی و 15 تماشاگر شد که در تپه کنار پیست ایستاده بودند. فون تریپس 33 ساله بود و انتظار می‌رفت قهرمان 1961 شود اما در نهایت عنوان به فیل هیل رسید. او پیش از مرگ یک پیست کارتینگ در کرپن آلمان افتتاح کرده بود که سال‌ها بعد میشائیل شوماخر برای تمرین به آنجا می‌رفت.

انتهای پیام/