درخشش آلکاراس و احیای دمینور؛ تعیین آرایش نیمه‌نهایی تورین

فریتس و دمینور در سال‌های اخیر به طور منظم مقابل یکدیگر قرار گرفته‌اند و رکورد رویارویی آنها پیش از این دیدار 5-5 مساوی بود. آنها نخستین بار در سال 2025 با هم روبرو شدند و فصل گذشته، تنیسور آمریکایی در سه مسابقه‍ دو برد برابر رقیب استرالیایی به دست آورد؛ از جمله هر دو دیدار در زمین سخت داخل سالن یکی در مرحله گروهی فینال (5:7، 6:4، 6:3) و دیگری در یک‌چهارم نهایی جام دیویس (6:3، 6:4).

 پیش از مسابقه حساس مرحله گروهی، فریتس از درد زانو شکایت داشت. او در نشست خبری پس از شکست مقابل کارلوس آلکاراس در دور دوم گفته بود: زانوی من کاملاً از بین رفته است. واقعاً نمی‌توانم کاری انجام دهم. تمام سال از التهاب تاندون رنج می‌بردم. این درد از مسابقات فصل چمن آغاز شد اما قبلاً فقط پس از مسابقه و هنگام سرد کردن سراغم می‌آمد. از آن زمان بازی کردن در دو روز متوالی بدون تشدید درد برایم دشوار شده است.

از سوی دیگر، شرایط برای دمینور نیز ساده نبود؛ چرا که تنها در صورت پیروزی در ست‌های متوالی امیدی برای رسیدن به نیمه‌نهایی پیش از مسابقه عصرگاهی گروه داشت. فریتس نیز باید از شکست در ست‌های مستقیم پرهیز می‌کرد، زیرا در این صورت شانس صعودش از بین می‌رفت.

به نظر می‌رسید مشکل زانوی فریتس مانع از ارائه بهترین عملکرد او شده است. در جریان مسابقه، تیلور در حرکت در زمین دچار مشکل بود و در گیم سوم سرویسش را از دست داد. او در گیم ششم بازی را جبران کرد اما دمینور در تایبریک مقاومتی سرسختانه نشان داد و ست نخست را در 57 دقیقه با نتیجه 7–6 (7–3) برد.

در ست دوم، برتری تنیسور استرالیایی آشکارتر شد. الکس با برتری 3 بر صفر آغاز کرد و این فاصله را بدون دردسر حفظ کرد. او در گیم هشتم یک امتیاز مسابقه را از دست داد اما در ادامه روی سرویس خود کار را تمام کرد؛ 7:6 (7–3)، 6:3 در یک ساعت و 35 دقیقه. شکست فریتس در ست‌های متوالی، او را حتی از یک شانس نظری برای رسیدن به نیمه‌نهایی محروم کرد. دمینور نیز در مصاحبه با کانال تنیس گفت: مسابقه واقعاً خوبی بود. پس از ناامیدی چند روز گذشته، امروز با برنامه‌ای روشن و رویکردی کاملاً تاکتیکی وارد زمین شدم. قرار بود با شمشیر زندگی کنم و بمیرم، یعنی تنیس خودم را به سبک خودم بازی کنم. می‌دانستم تنها راه همین است. خوشحالم که پس از فصلی طولانی و تلاش فراوان، به‌ ویژه در این تورنمنت، کمی تقویت روحیه پیدا کردم.

فریتس نیز در نشست خبری گفت: صادقانه بگویم، او هرگز حریف محبوبم نبوده است. او بسیار خوب حرکت می‌کند اما در برابر من چندان دفاعی بازی نمی‌کند. وقتی مسابقات دیگرش را می‌بینم، محتاط‌تر به نظر می‌رسد و بیشتر به کنترل توپ تمایل دارد اما مقابل من بسیار تهاجمی بازی می‌کند، توپ را صاف و پایین می‌زند و وقتی در فورهندم اعتماد نداشته باشم، حمله کردن دشوار می‌شود. در بسیاری از بازی‌هایی که او را شکست دادم، احساس راحتی می‌کردم و با جسارت حمله می‌کردم اما وقتی می‌باختم، نمی‌توانستم ضربات صاف و پایین را آن‌طور که باید اجرا کنم. این بخشی از مشکل است. او بسیار چابک است اما می‌تواند تهاجمی هم باشد و خیلی زود به توپ برسد. بنابراین صرفاً ثابت‌قدم بودن در برابرش کافی نیست.

دمینور نخستین پیروزی خود را در فینال ATP در طول دوران حرفه‌ای‌اش به دست آورد. سال گذشته او حتی یک برد هم در گروه نداشت. او در این فصل چهل‌وسومین پیروزی خود را در زمین سخت ثبت کرد و در صدر این آمار قرار گرفت. این دومین باری است که او در سال جاری یک بازیکن برتر از فهرست 10 نفر اول را شکست می‌دهد؛ نخستین بار در جام لاور برابر الکساندر زورف این اتفاق افتاد.

مسابقه اصلی گروه میان کارلوس آلکاراس (نفر نخست جهان)، قهرمان شش دوره گرنداسلم برابر لورنزو موستی (نفر نهم جهان)، تنیسور محبوب ایتالیایی‌ها برگزار شد. با توجه به نتیجه مسابقه اول وضعیت گروه چنین بود: اگر آلکاراس پیروز می‌شد، دمینور را به نیمه‌نهایی می‌فرستاد و اگر موستی به پیروزی می‌رسید، صدرنشین گروه می‌شد و آلکاراس به رتبه دوم سقوط می‌کرد. کارلوس با وجود اینکه پس از پیروزی دمینور برابر فریتس از گروه صعود کرده بود، هنوز برای جایگاهش در جدول می‌جنگید، زیرا قرار گرفتن در رتبه دوم به معنای رویارویی با یانیک سینر در نیمه‌نهایی بود. در این دیدار، طبیعی بود که بزرگ‌ترین هوادار آلکاراس، الکس دمینور باشد.

با وجود مشکلات آلکاراس در زمین‌های سخت سرپوشیده، او همچنان بخت نخست قهرمانی محسوب می‌شد. در دیدارهای رودررو، موستی تنها یک پیروزی مقابل شش شکست داشت (و اگر بازی چلنجر 2020 نیز حساب شود، یک برد و هفت باخت). امسال کارلوس سه بار لورنزو را در مراحل پایانی مونت‌کارلو، رم و رولان گاروس همگی روی خاک رس شکست داده بود. موستی پیش از مسابقه گفته بود: این سخت‌ترین مسابقه گروه است. همدیگر را به‌ خوبی می‌شناسیم، چون امسال چند بار روبرو شده‌ایم اما مطمئنم یک مزیت دارم: حمایت تماشاگران. امیدوارم تماشاگران کمک کنند تا معجزه‌ای رخ دهد.

در ابتدای مسابقه، سرویس نقش تعیین‌کننده داشت و هیچ رالی طولانی‌ شکل نمی‌گرفت؛ سه گیم نخست تنها هشت دقیقه طول کشید. در گیم چهارم، آلکاراس توانست بازی را به تساوی بکشاند اما پیشرفت بیشتری حاصل نکرد. او در بک‌هند اشتباهات زیادی داشت اما فورهندش همچون طلسمی عمل می‌کرد و دست بالا را به او می‌داد. رقابت در این مرحله نسبتاً برابر بود اما موستی نقش دوم را داشت.

گیم دهم که 10 دقیقه طول کشید و با برتری 5–4 آلکاراس دنبال می‌شد، شاید هیجان‌انگیزترین بخش ست بود. هیچ‌چیز پایان پرتنش را پیش‌بینی نمی‌کرد؛ موستی 40–15 پیش افتاد اما پس از آن اشتباهاتش آغاز شد و آلکاراس با چند ضربه درخشان، ست نخست را در 45 دقیقه با نتیجه 6–4 به پایان رساند.

پس از شکست در ست اول، موستی اعتماد به نفس خود را از دست داد و حتی در سرویس نیز دچار مشکل شد. او در گیم دوم توانست از بریک شدن بگریزد اما در گیم چهارم از پا درآمد و بدون امتیاز شکست. آلکاراس که یک بریک پیش افتاده بود، نزدیک بود آن را از دست بدهد اما با نجات یک امتیاز بریک دوبل، فاصله را تثبیت کرد – 4:1.

از آن پس، لورنزو عملاً تسلیم شد، هرچند تا پایان جنگید. آلکاراس به سرعت به بریک دوم رسید و سپس روی سرویس خود، سومین امتیاز مسابقه را تبدیل کرد – 6:4، 6:1 در یک ساعت و 24 دقیقه.

این پیروزی، هفتادمین برد آلکاراس در این فصل بود. او، در 22 سالگی پس از نواک جوکوویچ که در سال 2009 با 78 پیروزی در همین سن فصل را به پایان رساند، جوان‌ترین بازیکنی شد که به این تعداد برد می‌رسد.

در نتیجه، آلکاراس در گروه جیمی کانرز اول شد و دمینور دوم. او در نیمه‌نهایی به مصاف یانیک سینر، صدرنشین زودهنگام گروه بیورن بورگ خواهد رفت. دمینور تنها یک پیروزی کسب کرده بود اما در معیار «درصد برد ست‌ها» از فریتس و موزتی پیشی گرفت. حریف آلکاراس در نیمه‌نهایی برنده مسابقه الکساندر زورف و فلیکس اوژه آلیاسیم خواهد بود که برای کسب رتبه دوم گروه بورگ مبارزه می‌کنند.

با این پیروزی، آلکاراس 200 امتیاز دیگر به مجموع امتیازهای خود افزود. او اکنون 11650 امتیاز دارد و یانیک سینر با 10400 امتیاز، حتی در صورت پیروزی در دور سوم و فتح قهرمانی، تنها به 11500 امتیاز خواهد رسید. بنابراین، سینر دیگر شانسی برای پشت سر گذاشتن آلکاراس در پایان این فصل ندارد.

این بدان معناست که کارلوس برای دومین بار در دوران حرفه‌ای‌اش پس از فصل 2022 سال را در رتبه نخست جهان به پایان خواهد رساند. او دومین بازیکن تاریخ (از زمان آغاز رنکینگ ATP در سال 1973) است که پیش از 23سالگی دو بار فصل را در صدر جدول به پایان می‌رساند؛ نخستین نفر لِیتون هیویت (2001 و 2002) بود.

انتهای پیام/