فصلی تاریخی برای آلکاراس؛ رکوردشکنی خارج از سایه سه بزرگ

کارلوس آلکاراس و یانیک سینر در هفته‌های پایانی فصل تنیس عملکردی چشمگیر و درخشان ارائه کردند. با این حال در پس این رقابت نفسگیر، فاصله‌هایی پنهان و در عین حال بزرگ دیده می‌شد؛ فاصله‌هایی که نه‌ تنها میان صدرنشینان، بلکه حتی بین نفرات اول و دوم رنکینگ نیز محسوس بود.

سینر قهرمان فینال ATP شد اما در پایان فصل، این آلکاراس بود که تاج شماره یک جهان را بر سر گذاشت. این روند حتی پس از پایان مرحله گروهی فینال نیز روشن بود: آلکاراس هر سه مسابقه‌اش را برد و سینر نیز شکست‌ناپذیر باقی ماند. پرسش مهم این است که آیا اینکه تنیسور اسپانیایی از رقیب ایتالیایی‌اش پیشی گرفت منصفانه بود یا نه؟ پاسخ همانند مسیر هر دو بازیکن در طول فصل پیچیده است.

در مجموع 6 رویارویی این دو ستاره در سال 2025، آلکاراس چهار بار پیروز شد؛ و قابل توجه اینکه این مسابقات، همگی در مراحل پایانی تورنمنت‌های بزرگ و با حضور بهترین تنیسورهای جهان برگزار شده بودند. با این حال، سینر در گرند اسلم‌ها اندکی بهتر ظاهر شد؛ هرچند عناوین را میان خود تقسیم کردند. سینر حتی یک فینال گرنداسلم را نیز از دست نداد، در حالی که آلکاراس در مسابقات آزاد استرالیا در مرحله یک‌چهارم نهایی با سد محکم نواک جوکوویچ روبرو شد.

افزون بر این، سینر در سال 2025 پنج تورنمنت مسترز را از دست داد که 4 مورد آنها به دلیل محرومیت ناشی از پرونده دوپینگ بود. اگر او در این رقابت‌ها حاضر می‌شد، راه برای آلکاراس جهت رسیدن به رتبه نخست جهان بسیار دشوارتر می‌شد و البته هیچ تضمینی نبود که اسپانیایی بتواند از سد او عبور کند. از سوی دیگر، آلکاراس نیز در همه مسترزها شرکت نکرد؛ سه تورنمنت را از دست داد اما در سه تورنمنت دیگر قهرمان شد و در دو فینال نیز سینر را شکست داد.

پس از قطعی شدن جایگاه نخست، آلکاراس اعتراف کرد که اصلاً در آغاز فصل چنین هدفی را برای خود متصور نبود: واضح است که رسیدن به هر هدفی حس فوق‌العاده‌ای دارد؛ چه در ابتدای فصل آن را تعیین کنید، چه در میانه راه. اول شدن واقعاً باورنکردنی است. راستش، این هدف در ابتدای سال وجود نداشت چون با توجه به اختلاف امتیاز با یانیک، عملاً دور از دسترس به نظر می‌رسید اما از اواسط فصل، بازی‌های فوق‌العاده‌ای ارائه دادم، جام‌های متعددی بردم و از همان زمان، رسیدن به این رتبه تبدیل به یکی از اهداف اصلی من شد. خیلی خوشحالم که توانستم در همین مسابقات با سه پیروزی به این هدف برسم.

رنکینگ پایانی ATP در فصل 2025 به شرح زیر است:

1. کارلوس آلکاراس (اسپانیا) - 12050 امتیاز
2. یانیک سینر (ایتالیا) - 11500
3. الکساندر زورف (آلمان) - 5160
4. نواک جوکوویچ (صربستان) - 4830
5. فلیکس اوژه آلیاسیم (کانادا) - 4245
6. تیلور فریتس (آمریکا) - 4135
7. الکس دمینور (استرالیا) - 4٬135
8. لورنزو موزتی (ایتالیا) - 4040
9. بن شلتون (آمریکا) - 3970
10. جک دراپر (بریتانیا) - 2990

آلکاراس با عبور از مرز 12 هزار امتیاز نخستین بازیکن خارج از «سه‌گانه بزرگ» شد که چنین رکوردی را در یک فصل به جا می‌گذارد؛ رکوردی که تا پیش از این تنها در اختیار جوکوویچ، فدرر، نادال و یک‌بار اندی ماری بود.

آنچه بیش از همه جلب توجه می‌کند، فاصله چشمگیر آلکاراس و سینر با سایر مدعیان است. زورفِ سوم، 6340 امتیاز کمتر از سینر و تقریباً 6900 امتیاز عقب‌تر از آلکاراس است. جالب آنکه فاصله او با بازیکن رتبه هزار جهان تنها 5145 امتیاز است؛ فاصله‌ای که بازتابی از اختلاف سطح نیست، بلکه نشان‌دهنده اقتدار مطلق آلکاراس و سینر در گرنداسلم‌هاست؛ جایی که بیشترین امتیازها توزیع می‌شود. یک عنوان گرنداسلم، 2 هزار امتیاز، فینال 1300 و نیمه‌نهایی 800 امتیاز دارد؛ فاصله‌هایی که عملاً می‌تواند تنیس‌ را از میانه جدول به اوج برساند یا بالعکس.

جوکوویچ 38 ساله نیز این فصل تعداد زیادی از تورنمنت‌ها را از دست داد؛ به همین دلیل تصویر جدول پایانی تا حدی تحریف‌ شده است و شاید اگر او و زورف جای خود را عوض می‌کردند، واقع‌بینانه‌تر به نظر می‌رسید. با این حال، زورف نیز با وجود انتقادهای شدیدش از عملکرد خود از جمله اینکه پس از شکست در شانگهای گفت: «سال من فاجعه‌بار بود؛ تنیس وحشتناکی بازی می‌کنم» جایگاهی شایسته در جمع چهار نفر برتر دارد.

پیشرفت‌ها و ناکامی‌ها
فلیکس اوژه آلیاسیم پس از مدتی رکود و حتی نزول با نمایش‌های قدرتمند در نیمه دوم فصل از جمله حضور در نیمه‌نهایی آزاد آمریکا و نتیجه مشابه در فینال تورنمنت پایان فصل برای نخستین بار به رتبه پنجم رسید. او حتی شانس رسیدن به رتبه سوم را نیز دارد، مخصوصاً با توجه به اینکه زورف و جوکوویچ در آغاز فصل جدید امتیازهای مهمی را از دست خواهند داد.

در مقابل، فریتس، دمینور، موزتی و شلتون در فینال تورنمنت ایتوگوف نتوانستند از فرصت خود استفاده کنند. سه نفر اول یکدیگر را شکست دادند اما همگی مغلوب آلکاراس شدند و شلتون نیز هر سه مسابقه‌اش را باخت. دمینور با رسیدن به نیمه‌نهایی امتیاز بیشتری کسب نکرد و همان امتیازی را گرفت که فریتس و موزتی هم بدون صعود از گروه به دست آوردند. در نهایت، فریتس و دمینور با امتیاز برابر فصل را به پایان رساندند اما تنیسور آمریکایی بر اساس معیارهای تکمیلی در رده بالاتر قرار گرفت.

جک دراپر نیز با وجود غیبت در نیمه دوم فصل، عملکردی درخشان در ابتدای سال داشت؛ از جمله قهرمانی در مسترز ایندین‌ولز و رسیدن به رتبه چهارم، تا اینکه مصدومیتش در آزاد آمریکا فصل او را متوقف کرد.

انتهای پیام/