واچروت؛ از سقوط به رنک 267 تا حضور در جمع 40 تنیسور برتر

والنتین واچروت، که امسال نامش به میان 100 تنیسور برتر جهان راه یافت، داستانی کم‌نظیر از یک خیزش بزرگ و تأثیرگذار را رقم زد؛ داستانی که نه‌ فقط از جنس موفقیت ورزشی، بلکه از جنس پایداری، ایمان، و بازگشت از ناامیدی‌ است.

ATP روند معرفی نخستین برندگان جوایز فصل 2025 را آغاز کرده بود: ابتدا آندره روبلف به‌ خاطر فعالیت‌های بشردوستانه‌اش جایزه آرتور اَش را دریافت کرد، سپس کارلوس آلکاراس به پاس روحیه جوانمردانه‌اش برنده جایزه استفان ادبرگ شد. اکنون، نوبت به معرفی مهمترین جهش فصل رسیده بود؛ جایزه‌ای که به مردی تعلق گرفت که حتی در تصور نزدیک‌ترین همراهانش نیز چنین صعودی پیش‌بینی نمی‌شد.

والنتین واچروت  موناکویی 27 ساله، رنک 31 جهان و شخصیتی با گذشته‌ای عجیب و سرشار از فراز و فرود عنوان «پیشرفت سال» را از آن خود کرد. او در این رقابت، ژائو فونسکا، یاکوب منشیک و جک دراپر را پشت سر گذاشت و در نهایت به‌ عنوان شایسته‌ترین گزینه معرفی شد. فصل 2025 را با رتبه 162 آغاز کرده بود اما با وجود عملکرد اولیه قابل قبول تا ژوئن به رتبه 267 سقوط کرد؛ در حالی که بهترین نتایجش تا آن زمان تنها رسیدن به دور دوم مسترز مونت‌کارلو و فینال چلنجر فرانکاویلا آل ماره بود.

 موفقیتی که در ماه اکتبر به‌ دست آورد، نه قابل پیش‌بینی بود و نه حاصل یک روند تدریجی؛ بلکه انفجاری بود، ناگهانی و شبیه روایت‌های ورزشی که معمولاً فقط در فیلم‌ها دیده می‌شود.

در آغاز، واچروت حتی در جمع بازیکنان واجد شرایط مسترز شانگهای که از اول اکتبر آغاز شد، قرار نداشت. او با رنک 204 عملاً خارج از دایره انتخاب بود اما یک شانس دقیقه‌ نودی جایگاهی برای او در جدول مقدماتی باز کرد؛ شانسی که خود او بعدها آن را «معجزه کوچک» توصیف کرد.

واچروت در روایت ماجرا گفت: وقتی به شانگهای رسیدم، در بهترین حالت تنها یک فرصت ناچیز برای بازی داشتم. روی کاغذ اصلاً نباید در این مسابقات حضور می‌داشتم. من بازیکن ذخیره شماره 22 بودم و فقط یک روز پیش از قرعه‌کشی مقدماتی موفق شدم وارد مسابقات شوم.

 سختی‌ها به همین‌جا محدود نشد. در دور نخست مقدماتی برابر نیسش باساواردی با نتایج 7-6‌ (9-7) و 5-3 عقب افتاد و عملاً تا لبه حذف پیش رفت. در دور دوم نیز در مسابقه با لیام دراسل در ست سوم و هنگامیکه با نتیجه 4 بر 3 عقب بود، از یک بریک‌پوینت حیاتی عبور کرد؛ امتیازی که اگر از دست می‌رفت، کل مسیر باشکوه بعدی هرگز آغاز نمی‌شد.

راه او در جدول اصلی مسترز چین نیز کمتر از مقدماتی چالش‌برانگیز نبود. واچروت در مسیر حیرت‌انگیز خود به فینال شش پیروزی پیاپی کسب کرد؛ پیروزی‌هایی برابر لازلو جره، الکساندر بوبلیک، توماس ماچاک، تالون گریکسپور، هولگر رون و در نهایت نواک جوکوویچ. در سه مسابقه از این شش مسابقه، او ست نخست را از دست داده بود و با این حال با مقاومت و شجاعتی مثال‌زدنی، اوضاع را به سود خود تغییر داد.

در نیمه دیگر جدول، آرتور ریندرکنش، پسر خاله واچروت مسیر مشابهی را طی می‌کرد. در آن زمان با رنک 54 جهان، یکی پس از دیگری حریفان قدرتمند را کنار زد: حمد مدیدوویچ، الکس میشلسن، الکساندر زورف، یری لِهچکا، فلیکس اوژه‌ آلیاسیم و دانیل مدودف. این دو پسرخاله همچون دو اسب سیاه از یک خانواده، شگفتی بزرگی رقم زدند و فینال رؤیایی مدودف و جوکوویچ را از نگاه بسیاری از هواداران ربودند.

در عوض، داستانی انسانی و عمیق به تنیس هدیه دادند. آنها در مسابقات یکدیگر حاضر می‌شدند، در جایگاه تماشاچیان می‌نشستند و همدلانه یکدیگر را همراهی می‌کردند. والنتین پس از صعود آرتور به فینال از شدت خوشحالی اشک ریخت؛ اشکی که نشان می‌داد موفقیت یکی، پیروزی دیگری نیز هست.

با این حال، فینال متفاوت از رؤیای بسیاری پیش رفت. گرما و رطوبت طاقت‌فرسای شانگهای که در آن دو هفته تقریباً همه بازیکنان را دچار گرفتگی عضلات و ضعف کرده بود، در روز پایانی بر ریندرکنش چیره شد. او در حالی‌ که ست نخست را برده بود، در ست‌های پایانی دچار گرفتگی شدید عضلات شد؛ تا حدی که در مراسم اهدای جوایز حتی قادر نبود صاف بایستد.

واچروت صبورتر و سرسخت‌تر ظاهر شد. او پس از دو ساعت و 13 دقیقه نبرد، با نتیجه 3-6، 3-6، 4-6 پیروز شد و نه‌ فقط قهرمان مسترز شانگهای شد، بلکه به‌ عنوان نخستین تنیسور تاریخ موناکو فاتح یک تورنمنت ATP لقب گرفت. جهشی خیره‌کننده نیز در رنکینگ داشت: 164 پله صعود و رسیدن به جمع 40 بازیکن برتر جهان.

در مراسم پایانی صحنه‌ای از اشک‌ها، آغوش‌ها و قدردانی‌های صمیمانه شکل گرفت. ریندرکنش خطاب به مربی‌اش لوکاس پوئیل گفت:
وقتی پنج ماه پیش همکاری‌مان را آغاز کردیم، در بدترین وضعیت ممکن بودم. حتی در مقطعی به ترک تنیس فکر می‌کردم، چون دیگر نمی‌دانستم چه ارزشی دارد ادامه دهم اما تو به من ایمان داشتی، فرصت دادی و به من اعتماد کردی. قدم‌ به‌ قدم پیش رفتیم تا به اینجا رسیدیم؛ پایان فصل در میان 30 نفر برتر. امیدوارم این فقط آغاز راه باشد.

او با اشاره به دختر چهار ساله پوئیل ادامه داد: رُز به من یک طلسم خوش‌شانسی داد؛ فکر می‌کنم واقعاً اثر کرد. از همسرم هم ممنونم، او برایم الهام‌بخش است. از پدر و مادر والنتین و از پدر و مادرم متشکرم؛ چون امروز ما اینجا هستیم، نتیجه تمام حمایت‌های آنهاست.

واچروت نیز پس از ثبت این پیروزی تاریخی گفت: حتی نمی‌دانم چرا الان اینجا نشسته‌ام و همه چیز غیرقابل‌باور است. شاید چند روز طول بکشد تا واقعیتش را درک کنم. فعلاً فقط می‌خواهم از لحظه لذت ببرم. کنار آرتور ایستاده بودم و غرق در احساسات بودم. این لحظه‌ها برای ما و برای خانواده‌مان فراموش‌نشدنی است. متأسفانه در زمین فقط یک قهرمان وجود دارد اما واقعیت این است که خانواده ما برنده شد و البته تنیس هم برنده شد. چون داستانی که نوشتیم، واقعاً تاریخی بود.

پس از این قهرمانی، واچروت در دو تورنمنت دیگر نیز شرکت کرد. در مسترز بازل که یک هفته پس از شانگهای آغاز شد، در دور نخست به تیلور فریتس باخت اما در مسترز پاریس بار دیگر درخشید؛ به مرحله یک‌چهارم نهایی رسید و یری لِهچکا، کامرون نوری و بار دیگر آرتور ریندرکنش را شکست داد.

اکنون واچروت فصل 2026 را در حالی آغاز خواهد کرد که در رتبه 31 جهان قرار دارد؛ جایگاهی که نه‌ تنها نشان‌دهنده جهش بزرگ اوست، بلکه یادآور تنیسوری است که نامش برای بسیاری از بازیکنان تور، از این پس با احتیاط، احترام و شاید کمی نگرانی همراه خواهد بود.

انتهای پیام/