سروش و چرخه‌های کار در پرسپولیس

وانانیوز| اولین فرض معقول این است که سروش رفیعی چون ذاتا بازیکن بسیار خوبی است پس به درد پرسپولیس هم می‌خورد اما قسمت اصلی قضایا پس از ملحق شدن وی به جمع سرخ‌های تهرانی نوع استفاده‌ای است که از وی در مسابقات پرشمار این تیم تا پایان فصل جاری و احتمالا فصول بعدی صورت می‌پذیرد.
رفیعی چه در دورانی که در فولاد گذراند و چه در اواخر عضویتش در تراکتورسازی هافبک تهاجمی و مهاجم کاذبی نشان داد که هوش گرداندن بازی و فضاسازی برای یارانش را دارد و هر چند ظرفیت گلزنی‌اش به سطح یارانش در این دو تیم یعنی ساسان انصاری و اسماعیل شریفات (فولاد) و ادینیو و حاتمی (تراکتور) نمی‌رسید اما شم گلزنی‌اش هم قوی است و مهم‌تر از همه اینکه بلد است چطور یک بازی را «در بیاورد» و به گونه‌ای عمل کند که تیم صاحب برتری‌های ولو اندک میدانی با بهره‌گیری از آن مهارت‌ها به ساحل نجات برسد و گرفتار توفان‌های ناگوار نشود.

نوری هم خوب بود اما...
پرسپولیس سال‌ها است که فقدان یک بازیساز برجسته و صاحب قوه ارسال پاس‌های عالی «تودر» را در ترکیب خود حس می‌کند. البته محمد نوری بازیکنی عالی از این دست بود و بخشی از نیازهای فوق‌ را چند سال برای قرمزهای تهرانی تامین کرد اما اینک بازیکن تراکتورسازی و طبعا کسی است که احتمال دارد قهرمانی فصل جاری لیگ‌برتر را از پرسپولیسی‌ها بگیرد!
بدون هیچ حرف «پیش» و قضاوت زودهنگامی باید گفت رفیعی می‌تواند در صورت همسو بودن با اعتقادات فنی برانکو ایوانکوویچ یا باورهای موجود درباره وی نقش و سهمی را برای او تعریف و تکوین کند که بیش از دو دهه پیش یک پلی‌میکر عالی مثل محسن عاشوری برای قرمزها ترسیم و اجرا می‌کرد.
عاشوری مردی بود که با فکر و قدرت تمرکز خود در میدان و حرکت در عمق زمین حریف و حتی نزدیک شدن به پشت مهاجم نوک تیم و در حوالی 18 قدم می‌توانست بهترین صادرکننده پاس‌های عمقی برای یارانش باشد و آنها را با رها‌سازی از مدافعان مستقیم‌شان یا فرار دادن از دام دفاع‌های منطقه‌ای صاحب فرصت شوتزنی و به تبع آن گشودن دروازه رقبا کند.
حرکت عاشوری از میانه میدان به سمت جلو همیشه بازکننده راه‌ها و عامل ایجاد خلل در بدنه دفاعی رقبا بود و او می‌توانست به لطف ظرافت فنی و دید قوی‌اش و ضربه‌زنی‌های دقیق حتی از کوچکترین فضاها برای ارسال پاس‌های دقیق خود و پا به توپ کردن یارانش بهره گیرد و قفل‌های دفاعی حریفان را باز و مسابقات بسته و سنگین را به عرصه‌هایی برای گلزنی مکرر یارانش و به ویژه فرشاد پیوس تبدیل کند.

نقشی از همان دست
اگر عاشوری در سلسله مراتب پرسپولیس و در دفاتر تاریخ حیات این باشگاه از بهترین هافبک‌های بازیساز در 50 سال اخیر به حساب می‌آید، به سبب همان مهارت‌هایی است که از آن یاد کردیم و شاید فقط امثال حمید درخشان کمی به آن نزدیک شده باشند.
امروز سروش رفیعی می‌تواند نقشی از همان دست را برای پرسپولیس ایفا کند و اگر یک عاشوری ثانوی نمی‌شود بخشی از خاطرات شیرین او را برای سرخ‌ها تکرار کند.
از آنجا که پرسپولیس دوره پرباری را به لحاظ فنی سپری می‌کند و امثال مسلمان، احمدزاده و رضاییان کنار رفیعی بازی خواهند کرد، چنان کاری از توان رفیعی خارج نیست. البته منوط به اینکه سرمربی کروات پرسپولیس در رفیعی همانی را ببیند که تمامی ناظران لیگ در پنج، شش فصل اخیر رویت کرده‌اند.