منصوریان و این دو درد: شعارسازی و الگوبرداری

علی منصوریان حتی وقتی می‌خواهد از تغییرات در ترکیب تیمش حرف بزند، خود را مجبور می‌کند به گفتن این حرف‌ها: «چیزی به اسم ترکیب اصلی وجود ندارد. من الگویی از فوتبال اروپایی برداشتم و به همین دلیل ترکیبی از 22 بازیکن را انتخاب می‌کنم.»

اما حرف دیگری را در نشست خبری بعد از بازی در آبادان وقتی به زبان می‌آورد که ادا و اطوارهای الگوبرداری از فوتبال اروپا را کنار می‌گذارد: «در فوتبال ایران اگر قرار باشد با ترکیب 11 نفره بازی کنیم ضرر می‌کنیم. فوتبال ایران لیگ فرسایشی دارد و بعضی وقت‌ها باید با فاصله 5 روز بازی کنیم.»

منصوریان اما حرف اصلی را در میان این جمله‌ها گم می‌کند، اینکه بحران در نتیجه‌گیری او را هربار مجبور به تغییر در ترکیب کرده است.

منصوریان گرفتار حرف‌هایی است که معلوم نیست چه اصراری به گفتن‌شان دارد. حرفی به این سادگی را که تصمیم به تغییرات دم به دم در تیمش دارد، به الگوبرداری از فوتبال اروپا مربوط می‌کند و این حرف‌های کوچه‌بازاری درباره فوتبال اروپا را مطرح می‌کند و دست به مقایسه‌های بدون نشانه و بی‌پایه می‌زند. اینکه یک مربی می‌خواهد در ترکیب تیمش تغییر ایجاد کند چه ارتباطی به الگوبرداری از فوتبال اروپا دارد و چرا باید از این عبارت‌های خالی از معنا در نشست‌های خبری و مصاحبه‌ها استفاده کرد؟

منصوریان این رفتار و این روش را در مصاحبه‌هایش تمام نمی‌کند و تصورش این است که حرف‌هایش با اشاراتی به فوتبال اروپا برای مخاطب شیک‌تر و باورپذیرتر می‌شود، در حالی‌که زمانه این اطوارها سالهاست که به سرآمده.

پیش از این منصوریان با استفاده از واژه‌های غیرفارسی و با به کاربردن نابجای این واژه‌ها انتقادات بسیاری را برانگیخت اما همچنان به این روش سخن گفتن‌اش ادامه می‌دهد و انگار نه انگار که حتی مایه انبساط خاطر مخاطبان را بارها فراهم کرده است.

همه آن کاربری‌های غلط واژه‌های منصوریان را کنار بگذاریم. این الگوبرداری آخرش از فوتبال اروپا در تغییرات پی در پی در ترکیب از کجا آمده است؟ چگونه او در ذهنش به این نتیجه می‌رسد که الگوبرداری از فوتبال اروپا را مطرح کند؟ چه اصراری به گفتن این حرف‌ها دارد؟

منصوریان انگار بیش از آنکه به تمرینات و بازی‌های تیمش توجه کند، بیش از آنکه متمرکز بر کارش باشد، ذهنش را مشغول این اداها می‌کند که از الگوبرداری حرف بزند و اگرچه مخاطبانش از این حرف‌ها خسته شده‌اند اما خودش همچنان نفس دارد. این نفس باید در تمرینات استقلال کاربرد پیدا کند، نه برای این حرف‌ها که فقط حوصله را سر می‌برد.

با تغییرات منصوریان که در بازی آخر چهره بیش از نصف تیمش را متحول کرد، بحثی نداریم. او شاید با این تغییرات همچنان دنبال راهی برای نجات از بحران‌های فنی است و این راهی است که منصوریان یاد گرفته و اجرا می‌کند. بحث اصلی وصل کردن این تغییرات و تصمیمات به فوتبال اروپا است. این اتصال کار را لوث می‌کند و تصمیمات را ساده‌اندیشانه جلوه می‌دهد. تغییرات دم به دم ایده‌ای نیست که به فلسفه فوتبال مربوط باشد و منصوریان از یک مربی الگوبرداری کرده باشد. این تغییرات فقط در حوزه تصمیم یک مربی قابل بررسی است و نیازی به الگوبرداری و این همه داستان‌سرایی ندارد.

منصوریان در زمینه‌های دیگری هم اصرار به شعارسازی در حوالی خودش دارد. آخرین نمونه‌اش اینکه هر روز از جوانگرایی حرف می‌‍زند اما دو خرید مهمش در نقل و انتقالات زمستانی (آندرانیک تیموریان و سرور جباروف) شعار جوانگرایی و بنزین سبز - واژه ترکیبی روزنامه ابرار ورزشی در دهه 70- را به باد می‌دهد.

استقلال به این الگوبرداری‌ها و شعارسازی‌ها نیاز ندارد. استقلال از روز اول ورود منصوریان به این تیم نیازش شعارهای تازه و الگوبرداری‌های دم‌دستی نبود بلکه حرف تازه و ایده‌های تازه‌ای لازم بود که یک مربی جدید با خود به استقلال بیاورد و درهای تازه‌ای را بگشاید، همان چه تا امروز نه دیدیم و نه شنیدیم.