شطرنج ایران اواخر بهمن
ماه سال گذشته بزرگترین میزبانی تاریخ ورزش بانوان ایران را در هتل اسپیناس
پالاس برگزار کرد. رقابت‌هایی که ابتدا با هجمه زیادی روبه‌رو شد و حتی
برخی سعی کردند در خارج از کشور با راه اندازی کمپین ضد حجاب در میزبانی
ایران خللی ایجاد کنند که همچون همیشه این تلاش‌ها ثمری نداشت و هر 60
شطرنجباز خارجی با حجاب اسلامی در مسابقات شرکت کردند و همگی از میزبانی
ایران راضی بودند.
این میزبانی بدون شک نقطه عطفی در ورزش بانوان کشورمان بود، اما آنچه باعث شد تا طعم خوش این میزبانی موفقیت‌آمیز خیلی در کام ایران باقی نماند شانه خالی کردن برخی‌ها از حمایت این رقابت‌ها بود. قرارداد این میزبانی در محل وزارت ورزش و جوانان و با امضای نصرالله سجادی و جفری بورگ، نماینده فدراسیون جهانی شطرنج امضا شد.
این همان چیزی است که وزرات ورزش و جوانان خواسته یا ناخواسته خود را از آن بی‌اطلاع نشان می‌دهد و تاکید می کند تعهدی در برابر بدهی‌های شطرنج ندارد. آیا وزارت ورزش و جوانان به عنوان یکی از طرفین این قرارداد تنها در امضای قرارداد میزبانی تعهد داشته است؟ مگر نه این است که فدراسیون‌های ورزشی زیرمجموعه وزارت ورزش و جوانان هستند و آیا تخریب آنها توسط وزارتخانه خودزنی نیست؟
در این میان واکنش نصرالله سجادی معاونت سابق ورزش قهرمانی وزارت نیز عجیب و قابل تامل است. سجادی مدعی شده ریاست این میزبانی را بر عهده نداشته و نمی‌داند چه کسی این حکم را به وی داده است! باید به یاد معاون سابق وزیر ورزش و جوانان آورد که ریاست ستاد عالی این مسابقات با حکم مستقیم سلطانی‌فر، وزیر ورزش و جوانان در تاریخ چهارم تیرماه در سایت وزارت ورزش و جوانان منتشر شد.
نکته جالب دیگر در بحث هزینه میزبانی رقابت‌های قهرمانی بانوان جهان به پیش کشاندن "تعهد" است. چطور می‌شود که نصرالله سجادی می‌گوید وزارتخانه هیچ تعهدی برای این میزبانی نداشته، اما داورزنی جانشین وی می‌گوید ما سه برابر "تعهد" خود به شطرنج کمک کرده‌ایم. وزارت ورزش و جوانان از کدام تعهد صحبت می‌کند؟! از همان ابتدا قرار بر این بوده که فدراسیون شطرنج تمام تلاشش را برای جذب اسپانسر به کار بگیرد و وزارتخانه نیز در تامین مابقی هزینه‌ها به آنها کمک کند؛ اتفاقی که البته رخ داد و فدراسیون شطرنج موفق شد تا یک میلیارد هم اسپانسر جذب کند.
اگر اثرات مثبت این میزبانی که وزیر ورزش و جوانان بارها در مصاحبه‌های خود آن را ناشی از برجام می‌داند کم است چرا وزارت ورزش با آن موافقت کرد؟ آیا امضای نصرالله سجادی در قرارداد این میزبانی به منزله موافقت و حمایت وزارتخانه از برگزاری این مسابقات نیست؟ آیا اثرات یک میزبانی بزرگ با ابعاد فرهنگی، سیاسی و تبلیغ ارزشمند ایرانی -اسلامی رقابت‌های شطرنج قهرمانی بانوان جهان آن قدر نبوده است که با 180 هزار دلار کمرنگش کنیم؟
شانه خالی کردن از حمایت میزبانی شطرنج هنر نیست که مسئولان فعلی و حتی قدیمی این روزها برای انجام آن با هم رقابت می‌کنند تا به نوعی فدراسیون شطرنج در موقعیت کیش و مات قرار بگیرد. این میزبانی با همه نقاط ضعف و قوتش به پایان رسید، اما این سوال مطرح می‌شود که آیا فدراسیون‌های ورزشی پس از اتفاقات اخیر تمایلی به میزبانی رویدادهای بین‌المللی خواهند داشت یا خیر؟
