چرا همه دوست دارند مثل علی کریمی باشند؟

دیشب وقتی مالک نفت از علی کریمی می گفت که در پایان بازی سپاهان ، دست در جیب اعتنایی به وی نکرده و بعد از یک سلام خشک از کنارش گذشته است ، جمله کرویف را به ذهن آوردیم ؛ این که در زندگی موقعیتهایی پیش می آید که بین خوشحالی و ثروت یکی را انتخاب کنی . این که پشت به ثروت مالک باشگاه ، در نهایت راهی را رفته باشی که برکناری پایان آن است . اما چه خوب که حداقل یک علی کریمی در این فوتبال هست ، کسی که با بی اعتنایی به تامین کننده قرارداد میلیاردی ، خوشحالی را برمی گزیند.

از این تصاویر از علی کریمی بسیار به خاطر داریم ؛ از طغیان او علیه تیم ملی و شرایط بد اداره آن در دوره سرمربیگری علی دایی که منجر به بیرون شدن او از جمع ملی پوشان و محرومیت در فدراسیون کفاشیان شد تا ، رویارویی با محمد رویانیان ،مدیر وقت پرسپولیس که سال ها بعد از برکناری همچنان باشگاه را اسیر تصمیم های اشتباه خود کرده است ؛ در این بین باید از کریمی جام جهانی 2006 و لگد محکم او به ساک پزشک تیم ملی هم یادکنیم که شاید اعتراض او به تسلط و تاثیرگذاری باند قدرتمندی بود که قدرت اصلی را در دست داشت . او حتی با این حرکت ظاهرا ناشایست هم از چشم مردم نیفتاد و البته سال ها بعد در یک روز سخت تر، به این توجه و علاقه پاسخ داد .

برای ما که انگار چاره ای جر دم نزدن و سکوت محض مقابل نااهلی ها در اداره فوتبال نداریم ، بی اعتنایی کریمی و مخالفت سفت و سخت او با مالک نا آشنای نفت که شمایی کامل از نورسیده های فوتبال است ، امید بخش است ؛ که این فوتبال هرگز نجات نخواهد یافت مگر با همین کله شقی و مقاومت . همین بی توجهی به کسی که با نمایش ثروت شاید ضربه ای جبران ناپذیر به کلیت و موجودیت این رشته ورزشی وارد کند ، کسی که حضورش تلفنی اش در برنامه نود و شعف ناشی ازآن ، مشابهان پرتعدادی را به خاطرمان آورد که البته آثارشان هنوز از روح و تن فوتبال خارج نشده است .

چه خوب که بین درخشان بودن – کریمی بودن ، دومی را انتخاب کنیم . بی تفاوت به ثروت، در جهت چیزهایی مثل اصول انسانی . وقتی در آخرین جلسه تمرین نفت در تهرانسر ، او را می دیدم که سبکبال کنار زمین می دوید و بازیکن ها از قدم زدنش کیف می کردند ،دلم به آینده قرص می شد اگرچه ، او فعلا جایی روی نیمکت های لیگ داشته باشد اما آینده ازآن اوست ، که بچه های نفت ، برایش جان می دادند و- جز یکی -تا لحظه آخر تنهایش نگذاشتند . لابد آنها هم ، مثل ما ، دوست دارند سرمربی تیم شان کسی باشد که وقتی اسمش آمد ، ذهن مان را خاطرات خوب و درستی و راستی اش پر کند .

کاش علی کریمی که حالا قهر و عصبانی ازکوچه پشتی باشگاه نفت در تهرانسر به خلوت خودش برگشته دوباره به جایی برگردد که به آن تعلق دارد . کاش همه ما علی کریمی باشیم ؛ همین طور ایستاده، غیرقابل مذاکره ، غد و خشمگین وقتی قرار است در فوتبال به پاشنه نابلدها بچرخد .