شاید هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کرد هواداران پرسپولیس از کسب فقط یک امتیاز برابر گسترش‌فولاد به شعف بیایند، اما روند بازی با تیم تبریزی طوری پیش رفت که گل دقیقه 95 سیامک نعمتی پرسپولیسی‌ها را به اندازه یک برد شیرین خوشحال کرد. لحظه‌ای که سرانجام دژ دفاعی گسترش‌فولاد فرو ریخت و پرسپولیس به گل رسید، همه بازیکنان این تیم به شدت خوشحالی کردند، اما ماجرای شادی رادوشوویچ کمی متفاوت بود. گلر ذخیره پرسپولیس که معمولا موقع گل‌های این تیم واکنش‌های صمیمانه و پرحرارتی دارد، این بار بیش از همیشه شاد بود. او خوشحالی‌اش را با دویدن درون زمین نشان داد که بابت این رفتارش کارت زرد گرفت. در این لحظات وقتی دوربین‌های تلویزیونی چهره رادو را به تصویر کشیدند، پیمان یوسفی که گزارش بازی را بر عهده داشت در اوج بدسلیقگی از این ضرب‌المثل برای توصیف رفتار دروازه‌بان کروات استفاده کرد: «او حالا از پاپ کاتولیک‌تر شده است.» آنچه اعتراض و ناخشنودی هواداران پرسپولیس را به دنبال آورده.
البته یوسفی آدم بددلی نیست و حتما بی‌غرض این حرف را زده، اما واقعیت این است که چارچوب‌های ذهنی خیلی از ما همین‌طوری است و ناخودآگاه همه پدیده‌های دنیا را خودی و غیرخودی می‌کنیم. این‌قدر دنیای ما کوچک است که نمی‌توانیم تعهد خالصانه یک خارجی نیمکت‌نشین و ارزان‌قیمت به تیم باشگاهی‌اش را درک کنیم. وقتی گزارشگر تحصیل‌کرده ما شادمانی رادو از گلزنی تیمش را با تعبیری شبیه به «کاسه داغ‌تر از آش» توصیف می‌کند، چندان هم عجیب نیست که مسوولان برگزاری مسابقات، در جشن قهرمانی پرسپولیس پرچم ملی کرواسی را از دست رادوشوویچ می‌گیرند و اجازه نمی‌دهند او با نشانه‌ای از ملیت و آب و خاک خودش روی استیج برود. ما که خودمان در حق خودمان جفا می‌کنیم و فرهنگ اجتماعی‌مان آمیخته به انواع کم‌کاری‌ها و کارشکنی‌ها و کثافتکاری‌هاست، نمی‌توانیم «عشق بدون مرز» را درک کنیم. این قبیل دلبستگی‌ها اما همه جای دنیا واقعا وجود دارد و قابل انکار نیست؛ همانطور که بزرگترین اسطوره تاریخ فیورنتینای ایتالیا، باتیستوتای آرژانتینی است، همانطور که لیونل مسی بارها بالاترین پیشنهادهای مالی رئال مادرید را رد کرده و به بارسا وفادار مانده، یا همانطور که گریزمان فرانسوی همین چند ماه پیش در مقابل وعده‌های اغواکننده منچستریونایتد ایستادگی کرد و گفت به دلیل محرومیت اتلتیکو مادرید از جذب بازیکن، در این مقطع باشگاه اسپانیایی را ترک نخواهد کرد. دنیای فوتبال پر از این نمونه‌هاست؛ مصادیقی که نشان می‌دهد عشق و غیرت، اخلاق و شرف و تعصب و وفاداری ربطی به «جغرافیا» ندارند.
قرار نیست از رادوی نیمکت‌نشین اسطوره بسازیم، اما خوب است یادمان باشد «مهربانی» به هر شکل و اندازه‌ای قابل ستایش است. هفته دوم امسال و پیش از بازی پرسپولیس و تراکتورسازی در تبریز، وقتی تماشاگران تیم میهمان مشغول تشویق رادو بودند، او آرام به سمت سکوها حرکت کرد و طوری که هیچ‌کس تصویرش را نبیند به مردم علامت داد بیرانوند را تشویق کنند. او همان کسی است که بعد از محرومیت باشگاه از جذب بازیکن، به سرعت برای تمدید قراردادش چراغ سبز نشان داد و البته دو ماه پیش وقتی دزد خانه‌اش را در تهران لخت کرد، ترش نکرد و از این تریپ‌ها برنداشت که مثلا «ایران خیلی ناامن است» و از این حرفها. همه اینها ارزشمند هستند، به‌خصوص وقتی «پاپ»های خودمان «کافر» از آب در می‌آیند؛ کسانی مثل علیرضا بیرانوند که هر دو ماه یک بار دست عسلی هواداران را گاز می‌گیرد یا مهدی طارمی که در اولین مصاحبه‌اش بعد از قال گذاشتن باشگاه، به جای عذرخواهی منت می‌گذارد که «9 سال قهرمان نشده بودید که من برگشتم و قهرمان‌تان کردم.» بگذارید به همین رگ گردن بیرون زده رادوشوویچ قناعت کنیم و ایمان بیاوریم که مردانگی، اقلیم ندارد، که مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه!
