نیکبخت: کاش قلعه‌نویی و استقلال به هم نمی‌خوردند

 مربیان استقلالی در لیگ یک جولان می‌دهند. جواد نکونام و محمود فکری به عنوان دو مربی استقلالی توانستند نساجی">نساجی و نفت مسجدسلیمان را به لیگ‌ برتر بیاورند. علی سامره هم در هفته آخر با مس رفسنجان مرد و مردانه مقابل نفت ایستاد. سیروس دین‎‌محمدی و علی لطیفی هم که در شهرداری تبریز و اکسین البرز مربیگری می‌کنند. تازه بیاتی‌نیا، مهدی پاشازاده و مهابادی هم در فصل جاری در لیگ یک بودند. علی نیکبخت">نیکبخت گوش چپ سابق استقلالی‌ها هم جزو کسانی است که می‌خواهد به زودی در لیگ یک کارش را شروع کند. او درباره حضور مربیان استقلالی در این لیگ توضیحاتی می‌دهد.

* مربیان استقلالی لیگ یک را قرق کرده‌اند.

(خنده) بله، فوتبال دارد به این سمت می‌رود که دست استقلالی‌ها بیفتد. مگر بد است؟

* استقلالی‌ها حتی برای پرسپولیسی‌ها کری می‌خوانند.

یک مدت فوتبال دست پرسپولیسی‌ها بود. افشین پیروانی، استیلی، درخشان، یحیی گل‌محمدی و... بودند ولی حالا نوبت استقلالی‌هاست. آن موقع قرمزها قرق کرده بودند حالا در قرق آبی‌هاست.

* خودت به این مربیان ملحق نمی‌شوی؟

چرا، ان‌شا‌ءا... سه، چهار سال دیگر من هم بتوانم در لیگ یک سرمربی">سرمربی شوم. فعلاً می‌خواهم کار دستیاری را شروع کنم.

* درباره صعود نفت و نساجی چه حرفی داری؟

اول از همه باید به هر دو تیم و مربیان استقلالی‌شان تبریک بگویم. واقعاً سنگ تمام گذاشتند. من درباره علی سامره دوست داشتم حرف بزنم. یک مثال بزنم. تیم او به برد یا مساوی نیاز داشت؟ نه. ولی دیدید با تمام وجود بازی کردند؟ سامره خیلی مرد بود که جلوی فکری تیمش را آن‌طور چید و 2-2 مساوی کردند. یعنی استقلالی‌ها مرام و معرفت‌شان در این حد است.

* کسی فکر نمی‌کرد فکری تیمش را به لیگ برتر بیاورد.

بله، کار بزرگی است که 24 هفته صدر باشید. نمی‌شود گفت این شانسی بود. البته فصل بعد قطعاً کار او سخت خواهد بود. باید از مهره دوازدهم یعنی هواداران استفاده بیشتری کند.

* نساجی هم صعودش غیرممکن به نظر می‌رسید.

به نظرم خدا جواد نکونام را خیلی دوست داشت. به دلش نگاه کرد. البته خودشان هم واقعاً تلاش کردند. این صعود را تبریک می‌گویم.

* سؤال آخر درباره تقابل استقلال و قلعه‌نویی در آسیاست.

بازی با تیم قلعه‌نویی برای استقلال سخت است. کاش این دو تیم به هم نمی‌خوردند. خیلی حیف است یکی از آنها حذف شود. کاش به یک تیم عربی می‌خوردند و حتی خارج از خانه میزبانی می‌کردند ولی این‌طور به هم نمی‌رسیدند.