منصوریان، مجیدی و دوران پساشفر

 از نسل طلایی فوتبال ایران هرگز مربی بزرگی درنیامد. شاید در این میان علی دایی یک استثنا باشد که البته او هم در تیم ملی موفق نشد. شما سرنوشت مربیگری امثال خداداد، باقری، عابدزاده، منصوریان، میناوند و... را ببینید؛ آنها به همان اندازه که فوتبالیست‌های خوبی بودند، مربیان خوبی نشدند و البته اطرافیان‌شان هم به آنها مشاوره‌های خوبی ندادند.

به مدل مربیگری منصوریان در استقلال توجه کنید، روز آخری که او رفت حرف‌هایی شنید که دل پرسپولیسی‌ها هم برایش کباب شد چه برسد به استقلالی‌هایی که دوستش داشتند. همین حالا فرهاد مجیدی را داریم که چون شفر علناً و صراحتاً او را نخواسته، می‌گوید فعلاً به مربیگری استقلال فکر نمی‌کنم و استقلال نیازی به من ندارد! اگر منصوریان در زمان مربیگری استقلال جوگیر شد، فرهاد مجیدی هنوز نیامده جوگیر شده و حرف‌هایی می‌زند که دود از کله آدم بلند می‌شود. یکی هم نیست که از فرهاد بپرسد وقتی شفر درست یا غلط تو را نمی‌خواهد، چه کسی مجبورت کرده که مصاحبه کنی؟ چطور می‌شود تو تا یک تایمی منتقد افتخاری باشی و از یک زمانی به بعد حامی‌اش؟ همین رفتارها را منصوریان هم به شکل دیگر با رحمتی داشت تا اینکه در آن برنامه معروف 90 ملکی نامی روی خط آمد و...

مجیدی اگر می‌خواهد روزی سرمربی استقلال شود (که حتماً می‌خواهد) نباید مدام حرف از مدرک A و... بزند. مربیگری در استقلال اصلاً مدرک نمی‌خواهد و اتفاقاً چیزهایی می‌خواهد که ربطی به مدرک و سواد ندارد.  مجیدی قبل از حضور در استقلال (چه استقلال شفر و چه در دوران پساشفر) باید از ابتدا، دوران مربیگری منصوریان در استقلال را مرور کند. در دل آن 5/1 سال حضور منصوریان در استقلال، فرهاد می‌تواند درس‌هایی بگیرد که مسلماً در 100 تا کلاس مربیگری نمی‌گیرد.