ایران و برآورد شانس واقعی‌اش در جام ملت‌ها

مسابقات فوتبال جام ملت‌های آسیای 2019 که دی و بهمن امسال در امارات برگزار می‌شود میدانی مناسب برای تثبیت هر چه بیشتر قدرت فوتبال ما است که در رقابت‌های اخیر جام جهانی 2018 در خاک روسیه نمودی آشکار داشت اما باید پرسید آیا درباره شانس‌های ظاهرا قاطع قهرمانی‌مان در این رقابت‌ها قدری اغراق نمی‌کنیم؟
البته تیم ایران در صورت تکرار بازی‌های منظم و محکم سال‌های اخیرش مدعی نخست این پیکارها خواهد بود و این قدرت ذاتی را دارد که حتی از تیم به شدت رشد کرده امارات در خاک این کشور نیز عبور کند و از عهده ژاپن هم که در آوردگاه روسیه درخشید برآید اما همیشه این سوال وجود داشته و خواهد داشت که تا چه میزان برای تبدیل کردن این توان بالقوه به فعل آمادگی داریم.
 بحث فقط بحث امضا نشدن قرارداد تازه کارلوس کی‌روش در میان نیست زیرا اخبار موثق از ادامه همکاری او با فدراسیون ایران حکایت دارند اما سوال این است که این مربی حاذق پرتغالی تا چه حد برای زندگی مسالمت‌آمیز کنار باشگاه‌های ما مهیا است و تیم‌های باشگاهی ما چه میزان آمادگی دارند که برای هماهنگی با تیم‌ ملی از برنامه‌های خود بزنند و چقدر «متضرر» شوند تا تیم ملی «بهره‌مند» شود و به اوج برسد.
 در مورد دوم البته فداکاری‌های بسیاری از سوی باشگاه‌های ما مشاهده شده اما آب‌های ناآرام بین کی‌روش و پرسپولیس سبب می‌شود سرمربی ما از یک پایه و عنصر مفید در راه تدارکات و برنامه‌هایش کم بهره باشد و حتی نوع برخورد تیم‌های اصفهانی با سرمربی ما نیز مشخص نیست و اصولا این اطمینان وجود ندارد که باشگاه‌های ما پس از انواع تنش‌ها در روابط فیمابین پای مربی بایستند که در بسیاری از موضع‌گیری‌های کلامی‌اش آنها را به شکلی نه چندان مساعد نوازش کرده و حتی نحوه تمرینات و کارهای آنان را ناقص خوانده است.
 بحث دوم، بحث میزان توانایی فنی تیم‌های حاضر در آوردگاه امارات است. پس از درخشش تیم ملی در روسیه این نظریه را هر روز بیشتر می‌شنویم که یوزها از هر جهت به رقبای قاره‌ای خود می‌چربند و مشکل حادی در امارات نخواهند داشت اما حرف‌های چند روز اخیر کی‌روش این باورها را زدوده است.
 وی تاکید کرده که سبقت از ژاپن و کره با دو هفته تمرین در شرایط اردویی حاصل نمی‌آید و جام ملت‌های آسیا بسیار دشوارتر و پرمساله‌تر از آنی است که خیلی‌ها می‌پندارند.
 این اظهارات به موقع و مناسب حباب‌های یک قهرمانی هنوز حاصل نیامده را ترکاند و به همگان گوشزد کرد شکستن طلسم 42 ساله قهرمان نشدن‌مان در جام ملت‌ها به ابزاری بسیار بیشتر از خوشبینی صرف نیاز دارد و باید به غایت ساخته و پرداخته‌تر از چیزی بود که خودمان گمان آن را داریم.
ژاپن با مهارت فنی و بازی گروهی فوق‌العاده‌اش در روسیه، استرالیا با ارائه بازی‌هایی محکم و کره با غلبه بر آلمان نشان دادند رقبایی واقعا «قدر» هستند و حتی عربستان هم فقط در دیدارش با روسیه میزبان مسابقات خلع سلاح شد و مصر را شکست داد. پیروزی بر این حریفان و همچنین ازبکستان و اماراتی که همه چیز را به خدمت گرفته تا در جام خانگی قهرمان شود و قطری که از حالا در اندیشه میزبانی موفق جام جهانی 2022 است، اصلا آسان نخواهد بود. آیا برای تمامی این سختی‌ها و ناهمواری‌ها آماده‌ایم؟