دشان: دوست دارم با زاگالو و بکن‌باوئر شام بخورم

دیدیه دشان سرمربی تیم قهرمان دنیا که حالا هم به عنوان بازیکن و هم به عنوان سرمربی جام جهانی را به دست آورده، گفت‌وگوی بسیار مفصلی با لوپاریزین داشته است. دیدیه در این گفتگو نه تنها از شرایط تیم، بازیکنان و آینده فرانسه صحبت کرده، بلکه درباره گذشته و مرگ عزیزانی که تجربه کرده است هم حرف زده است. در زیر مختصری از این گفت‌وگوی بسیار طولانی را از نظر می‌گذرانید.
*صبح روز ۱۲ ژوئیه ۱۹۹۸، شما می‌دانستید که قرار است قهرمان دنیا شوید. ۱۵ جولای ۲۰۱۸ هم باز همان حس را داشتید؟
اگر بگویم بله، خیلی مغرورانه است! ولی بله، از قبل از فینال می‌دانستیم قرار است قهرمان شویم! واقعاً همین‌طور است؛ سرنوشت از قبل نوشته شده بود. من فقط به یک چیز اعتقاد دارم و آن هم سرنوشت است؛ اتفاقی که قرار است بیفتد، می‌افتد. البته یک موضوع شخصی هم وجود دارد؛ نامادری‌ام چند وقت قبل درباره این قهرمانی برای من حرف زده بود. می‌خواست دوباره ببیند که قهرمان دنیا شده‌ام ولی متأسفانه چندی قبل فوت کرد. این نیرویی بود که از آن بالا به من منتقل شد.
*سال ۱۹۹۸ قدرتی که شما گرفتید، حاصل مرگ برادرتان بود که سال ۱۹۸۷ فوت شده بود. همان فردی که وقتی جام قهرمانی را بالای سر بردید، به او فکر می‌کردید.
با او و بدون او زندگی می‌کنیم. این‌ها لحظات دردناکی در زندگی است. قبل از یورو ۲۰۱۶، برادر همسرم، کسی که دیوانه فوتبال بود را از دست دادم. زندگی آدم‌هایی که دوست داریم را از ما می‌گیرد ولی نیروی غیرمنتظره‌ای هم به ما می‌دهد.
*وقتی هوگو لوریس جام قهرمانی دنیا را بالای سر برد، چه احساسی داشتید؟
احساس افتخار. چیزی فراتر از تیم ملی نیست. این قهرمانی حاصل فداکاری بود. خاطرات و هیجان این قهرمانی به یاد آدم‌ها می‌ماند ولی ما اهل مبارزه بودیم، پس چیزی به غیر از قهرمانی برای‌مان به حساب نمی‌آید.
*فکر می‌کنید بعد از اینکه بازیکنان‌تان قهرمان دنیا شده‌اند، از چه لحاظ دیگر همان بازیکنان قدیمی نخواهند بود؟
از این لحاظ که قهرمان دنیا شده‌اند! آن‌ها دیگر فقط بازیکنان باشگاه‌های بزرگ نیستند. من هم حالا مربی تیم قهرمان دنیا هستم. برای من هم یک مزیت است. چیزی که فرانتس بکن‌باوئر گفته بود (به باشگاه آن‌هایی که به عنوان بازیکن و مربی قهرمان دنیا شده‌اند، خوش آمدی) را خواندم. امیدوارم بتوانم با او و ماریو زاگالو که او هم چنین موفقیتی به دست آورده، شام بخورم. باعث افتخار است که عضوی از این چرخه کوچک باشم.

*شما هم به کیلیان امباپه به چشم یک پسر طلایی نگاه می‌کنید؟
معلوم است. همین یک سال و نیم پیش فقط ۱۲ سالش بود! ولی جداً او کار‌هایی بلد است انجام بدهد که همسن و سال‌هایش از انجامش عاجز هستند. باهوش است و خوب به حرف‌ها گوش می‌کند. من وقتی کاری را خوب انجام می‌دهد به او می‌گویم ولی خب به غیر از من هزاران نفر دیگر هم به او چنین چیزی را می‌گویند. من در تیم ملی هستم تا البته اگر چیزی را خوب انجام نمی‌دهد باز به او بگویم، هرچند که این خوب نبودن‌ها فقط ۵ درصد بازی اش را شامل می‌شود. او گوش می‌کند و نقطه ضعف را برطرف می‌کند. سال ۱۹۹۸ داوید ترزگه و تیری آنری همسن و سال او بودند ولی آن‌ها نقشی که کیلیان امروز در تیم دارد را نداشتند. نقش کیلیان همین حالا خیلی بزرگ است.
*تا حالا سرمربی کسی بوده اید که به اندازه امباپه قوی باشد؟
با بازیکنان قوی زیادی همبازی بوده‌ام. مربی چندتایی‌شان هم بوده‌ام. البته درباره امباپه فقط توانایی‌های فنی اش نیست. با توجه به سن و سالش، با توجه به کار‌هایی که انجام داده و با توجه با کار‌هایی که می‌تواند در آینده انجام دهد، همیشه گفته‌ام باز هم می‌گویم: خیلی خوشحالم که او فرانسوی است!
*موزیک‌هایی که بازیکنان تیم ملی فرانسه در اتوبوس پخش می‌کنند را تحمل می‌کنید؟
فوق العاده است. عاشق این موزیک‌ها هستم هرچند راستش را بخواهید، بعضی وقت‌ها اصلاً نمی‌دانم خواننده چه چیزی می‌گوید! البته موزیک‌های متفاوتی می‌گذارند و بعضی وقت‌ها موزیکی مربوط به سال ۱۹۸۰ گذاشته بودند.
*به سبیل عادل رامی دست زده‌اید؟
بله، سبیل بسیار پرپشتی است! ترسناک است و مثل یک باتوم سفت است. می‌گفتند برای تیم شانس می‌آورد ولی این را نمی‌دانم، باید از خود عادل بپرسید.
*به نظر شما فرانسه قهرمان زشت دنیاست؟
چرا؟ چون شبیه من است (می‌خندد)؟ این‌ها بازی با کلمات است، تیمی که قهرمان شده بهتر از بقیه است. همین. خب، می‌توانستیم بهترین هم باشیم. همیشه مالکیت توپ را نداشتیم... ولی این کار را از زمانی که تیم را جوان کرده‌ام، انجام داده‌ام. ۱۴ نفر از آن‌ها اولین تورنمنت بزرگ‌شان با تیم ملی را تجربه می‌کردند. طبیعی است که آن‌ها هم دو یا ۴ سال دیگر قوی‌تر شوند.
*چه پاسخی برای آن‌هایی دارید که می‌گویند برزیل و بلژیک بهتر از فرانسه بازی می‌کردند؟
شاید... با تیم بلژیکی بازی کردیم که خیلی ما را به زحمت انداخت. با این حال فکر می‌کنم این آدم‌ها فینال را ندیده‌اند. بد به حال‌شان. این جام جهانی متفاوت بود. دلیلی ندارد تیمی که مالکیت توپ را در اختیار دارد، موفق شود.
*در طول جام جهانی، هم‌تیمی‌های شما در سال ۱۹۹۸، خبری هم از شما می‌گرفتند؟
معلوم است. بعضی از آن‌ها حتی شب فینال به رختکن ما آمدند. مارسل، لیلیان، پاپن. دیدن آن‌ها که داشتند از بازیکنان تعریف می‌کردند، لذت‌بخش بود. من همچنین لوران را هم دیدم. زیزو هم قبل و بعد از فینال برایم پیغام گذاشت. در مورد امه ژاکه هم باید بگویم که در طول رقابت‌ها او را کنار خودم حس می‌کردم. امه، همیشه امه است.
*شما تصمیم گرفته اید تا سال ۲۰۲۰ هدایت تیم ملی فرانسه را به عهده بگیرید. این تصمیم ریسکی نیست؟
به این مورد فکر نمی‌کنم. موضوع ریسک نیست. من همیشه این‌طوری بوده‌ام، به تعهداتم پایبند هستم.