انتقاد مدیرگروه انجمن جامعه‌شناسی از عملکرد جزیره‌ای وزارت ورزش در حوزه جوانان

احمد بخارایی در گفت‌وگویی، با بیان اینکه وزارت ورزش و جوانان اصلی‌ترین وزارت‌خانه‌ای است که به موضوع جوانان می‌پردازد و در کنار آن وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، وزارت کشور و معاونت زنان ریاست جمهوری و... مشغول فعالیت هستند، افزود: پیش از این معاون ساماندهی امور جوانان وزارت ورزش و جوانان اعلام کرده بود که برطرف کردن آسیب‌های اجتماعی جزو شرح وظایف این معاونت نیست بلکه پایش بررسی و علت یابی جزو وظایف این معاونت قرار دارد؛ اولین خطا همین است که وظایف یک محیط آکادمیک، دانشگاهی و وظایف یک انجمن علمی را برای خودشان قائل هستند و دقیقا بخشی را که باید به آن توجه داشته باشند،  جزو وظایفشان نمی‌دانند.

وی با تأکید بر اینکه باید در محیط‌های علمی و دانشگاهی کارهای تحقیقاتی صورت بگیرد و نتایج آن به حوزه اجرایی که  سازمان‌ها و وزارتخانه‌ها هستند منتقل شود، اظهار کرد: نهادی مانند معاونت ساماندهی امور جوانان باید این نتایج را تجمیع و سیاست‌گذاری کند؛ در نهایت در قالب لوایح و در مشارکت با سازمان‌های مرتبط این داده‌ها را به مجلس ببرند، مشارکت‌ها را فرابخوانند و با کمک آنها دست به اجرا بزنند. سپس اقدامات را ارزیابی کنند، به طوری که در روند ارزیابی اقدامات، اصلاحات انجام شده و یک رابطه رفت و برگشتی شکل بگیرد، در این حالت است که می‌توان گفت یک وزارتخانه پویا است.

این جامعه شناس در ادامه تصریح کرد: ولی اینکه از خودمان سلب مسئولیت کنیم و کار یک محیط علمی را جزو وظایف خودمان در نظر بگیریم که نه تخصص آن را داریم و نه توانش را داریم و نه از ما انتظار می رود که آن را انجام دهیم، آدرس غلط دادن به خودمان و دیگران است.

چرا پرداختن به آسیب‌های حوزه جوانان در حیطه کار وزارت ورزش و جوانان نیست؟

بخارایی با اشاره به وضعیت آسیب‌های اجتماعی در میان جوانان توضیح داد: در حال حاضر وضعیت آسیب‌های اجتماعی مانند اعتیاد و رو آوردن به مواد مخدر صنعتی به گونه‌ای است که بیش از یک سوم معتادان از جوانان زیر ۳۰ سال هستند و بیشتر از مواد مخدر صنعتی استفاده می کنند. یا همچنین نوع رابطه جوانان که تحت عنوان «ازدواج سفید» یا زندگی هایی که جنبه همدلانه مطرح می‌شوند، جزو مسائل نوظهور هستد.  هر پدیده نوظهور هم آسیب های خاص خودش را دارد.

وی افزود: اگرچه معاون ساماندهی امور جوانان معتقد است مسئولیت پرداختن به آسیب‌های اجتماعی جزو وظایف این معاونت نیست اما درواقع باید پرسید که چرا پرداختن به موضوعات، آسیب‌ها و مسائل حوزه جوانان در حیطه کار وزارت ورزش و جوانان نیست؟ اگر این نهاد در این حوزه مسئولیتی ندارد چه کسی باید وارد عمل شود؟ محیط های دانشگاهی  مکلف به انجام تحقیق هستند. وزارت ورزش و جوانان می‌توانست  با انجمن علمی جامعه شناسی  سالیان سال پیوند داشته باشد و این انجمن بازوی تحقیقاتی آن باشد اما دریغ  از مراجعه کردن و آمدن این مسئولان به انجمن جامعه شناسی ایران، در مدت اخیر  نیز از اعضای این انجمن خواسته نشده است که به معاونت جوانان مراجعه کنند.

«جزیره‌ای» عمل کردن در حوزه جوانان جواب نمی‌دهد

مدیرگروه مسائل و آسیب‌های اجتماعی انجمن جامعه‌شناسی ایران با اشاره به اعلام برنامه‌های معاونت ساماندهی امور جوانان و اظهارات اخیر معاون مربوطه در حوزه طلاق و برگزاری کلاس‌های مشاوره رایگان برای زوجین نیز گفت: نکته‌ای که وجود دارد این است که «جزیره‌ای» عمل کردن در این حوزه جواب نمی‌دهد. برای مثال چرا باید بین رسانه ملی که چند شبکه تلویزیونی سراسری دارد با صدها و ده ها شبکه رادیویی دارد و وزارت ورزش و جوانان پیوند ارگانیک برقرار نشود؟ به طوریکه این معاونت به جای استفاده از این ظرفیت، کلاس‌های مشاوره‌ای رایگان برگزار کند. مگر چه تعداد از جوانان حاضرند به کلاسهای مشاورهای رایگان مراجعه کنند و این برنامه‌ها چه  تعداد از جوانان را شامل می شود؟ چه تعداد از جوانان به این کلاس‌ها اعتماد دارند و می‌خواهند به کلاسهای دولتی بروند؟.

بخارایی با تاکید بر اینکه نشانه‌های بحران هویت در جامعه وجود دارد و احساس تعلق به جامعه کمرنگ شده است، افزود: آنها باید حس کنند احساس مشارکت کردنشان برای جامعه مفید است. وقتی با این مشکلات روبه‌رو هستیم چه طور تصور می‌شود این سیاست‌ها ممکن است تاثیر گذار باشد؟ بنابراین این اقدامات در حد خرد، تاثیرات بسیار اندکی دارد. ما صحبت از اکثر مسائل جوانان و تعداد بیشتری از آنها می کنیم و نباید فقط درباره درصدی از جوانان که در دوره‌های برگزار شده از سوی این معاونت شرکت می‌کنند، صحبت کنیم.

وی با اشاره به رشد کمی سمن‌های جوانان و افزایش آنها به  2000 تشکل و اقدامات معاونت ساماندهی امور جوانان درباره معافیت مالیاتی و بیمه‌ای آنها نیز گفت: مجموع این اقدامات خوب است که دولت هرچند حداقلی ، تشکل‌های جوانان را حمایت کند. اما اصل  قضیه این است که آیا این تشکل ها به معنای واقعی کلمه تشکل هستند و مردم نهادند؟ واقعا سازمان و مغز متفکری دارند؟ در جامعه ما وقتی نسبت به همه چیز شک و تردید وجود دارد تا حدی که کسی که می‌خواهد کار داوطلبانه انجام دهد باید از وزارت کشور  مجوز بگیرد، تا چه حد می‌تواند مردم نهاد باشد؟ این مسیر آنقدر دشوار است که فرد وقتی می‌بینید با هزار مانع رو به رو است، اصلا وارد کار  نمی‌شود. 

این جامعه شناس در ادامه تاکید کرد: این تشکلها جزیره‌ای عمل می‌کنند، در واقع آنها افراد محدود با امکانات و توانایی اندک هستند و طبیعتا در زمان کوتاهی خسته می‌شوند و کار را رها می‌کنند. گاهی بین دولتمردان امور کوچک، بزرگ جلوه می‌کنند و امور بزرگ به نظر کوچک می‌رسد که به نظر می‌رسد این مشکل گریبانگیر مسئولان حوزه جوانان نیز شده است.

انتهای پیام