در هفته اول از فصل جدید لیگ برتر فوتبال کشور که پرسپولیس در مشهد صاحب پیروزی ارزشمند 0-1 مقابل تیم پدیده شد، این علی علیپور بود که تک‌گل حساس و 3 امتیازی مسابقه را در همان دقیقه هشتم از نقطه پنالتی در دروازه رقیب جای داد و به رغم نوسان‌های دقایق بعدی نه خود او فرصت ناب دیگری برای گلزنی پیدا کرد و نه سایرین مهارت لازم برای این کار را بروز دادند و در نتیجه همان یک گل برای آغاز توأم با پیروزی سرخ‌های تهرانی در لیگ هجدهم کفایت کرد. اینک و در آستانه دیدار با فولاد این سوال مطرح است که این مهاجم جوان و ساده و فروتن تا چه میزان شانس دارد که نقش کلیدی سال پیش‌اش را در پرسپولیس تکرار کند.
اگر تا سال پیش وحید امیری بود تا گل‌هایی را برای علیپور «لقمه» کند و فرشاد احمدزاده با یک مانور و محسن مسلمان با یک پاس تودر وی را با دروازه‌بان رقیب تقریباً تک به تک می‌کردند، اینک چیزی از آن یاران راهگشا در ترکیب پرسپولیس نیست و هر یک به گوشه‌ای دور رفته‌اند. امیری در لیگ ترکیه بازی می‌کند، احمدزاده در لیگ لهستان به میدان می‌آید و مسلمان به تیم چند سال پیش‌اش (ذوب‌آهن) بازگشته است. تمامی دار و ندار کنونی پرسپولیس برای صدور پاس‌هایی که علیپور را به درجه یک گلزن ارتقا بخشید، امید عالیشاه و در درجاتی پایین‌تر کمال کامیابی‌نیا، احمد نوراللهی، سیامک نعمتی و بشار رسن هستند. اولی تکنیکی بالا دارد اما حدود 20 ماه دوری از سرخ‌ها او را کمرنگ کرده، کامیابی‌نیا و نوراللهی اصولاً بازیگرانی دفاعی و تخریبگر هستند و هرچند مدت به مدت گل‌های قشنگی هم می‌زنند اما ارسال پاس‌های گل جزو شرح وظایف‌شان نیست و رسن و نعمتی که این مسأله از وظایف‌شان به شمار می‌آید، در تأمین این مهم آشکارا پشت سر کوچ‌کرده‌های «سرخ» قرار می‌گیرند و ظرافتی که در کار مسلمان، احمدزاده و امیری وجود داشت و هنوز هم دارد، در کار هافبک عراقی پرسپولیس و هافبک پیشین پیکان رؤیت نمی‌شود. با این اوصاف اگر تا دیروز علیپور راه می‌رفت و در هر مسابقه دو سه پاس گل تمیز و قشنگ از کسانی دریافت می‌کرد که اینک دیگر قرمزپوش نیستند، امروز باید در انتظار دسترنج کسانی بماند که هرچند زحمات زیادی را متحمل می‌شوند اما همانطور که پیش‌تر آمد، کلاس کار کوچ‌کرده‌های اخیر پرسپولیس را ندارند.
در دو سمت میدان
سرخ‌ها حتی در دفاع راست هم دیگر از صادق محرمی که به لیگ کرواسی رفته بی‌بهره‌اند و جانشین او هر کس که باشد (احتمالاً ماهینی در نیم فصل اول و شیری در نیم فصل دوم) همان کارآیی آن مدافع 22 ساله را در ارسال پاس‌های دوار و فریبنده ندارند. در سمت چپ میدان هم چه شایان مصلح بایستد و چه هر بازیکن دیگری، شاید اوضاع چندان با سمت راست فرق نکند و علیپور ناگهان با شرایطی مواجه شده که اگر خودش گرهی را به طور فردی نگشاید دندان‌های دیگران نیز برای گشودن آن چندان تیز و برا و کارآمد نیست.
کی مرده، کی زنده؟!
البته علیپور سال پیش با ارتقایی چشمگیر نسبت به گذشته به گلزن با‌اعتماد به نفسی تبدیل شد که توانست فرصت‌هایی را در دروازه بنشاند که پیش‌تر به سبب‌های مختلف از دست می‌داد. پس از رفتن مهدی طارمی به لیگ قطر این گمان منفی به وجود آمده بود که نه تنها بیلان گلزنی سرخ‌ها پایین می‌آید، بلکه علیپور کم‌تجربه به آرامی محو خواهد شد و گادوین منشای کمرنگ شده در پرسپولیس (و پررنگ در زمان حضورش در پیکان) به آرامی مسیر خروج از جمع قرمزها را طی خواهد کرد. شاید گمانه‌زنی فوق درباره منشا تا حدی جامه حقیقت پوشیده باشد اما علیپور با سرعت و روحیه‌ای مثال‌زدنی و فرصت‌شناسی قابل توجهش به پدیده لیگ هفدهم نیز تبدیل شد و اگر سازمان لیگ با او مهربان‌تر بود شاید علاوه بر عنوان آقای گلی مقام بازیکن برتر سال را هم که به وحید امیری اهدا شد، کسب می‌کرد. علیپور امسال نیز همان گلزن تشنه فرصت است اما تغذیه‌کنندگان او همان مردان سابق نیستند و هرچند در نیم فصل دوم با آمدن سروش رفیعی این معادله بسیار تغییر می‌کند و باز هم یک پاسور عالی به تغذیه علیپور خواهد پرداخت اما تا آن زمان کی مرده و کی زنده؟!
