بودجه را با چه متر و ترازویی تقسیم کرده اید؟

رشته های المپیکی 15 درصد دیگر از بودجه خود در سال 97 را از کمیته ملی المپیک دریافت کردند. سایت این کمیته اعلام کرده است که این پرداختِ مرحله چهارم است که با مطالبات امروز 85 درصد بودجه واریز شده است. اعداد و ارقام جدول منتشر شده، نگاه ناشیانه و غیرحرفه ای و البته رفاقتی به رشته های ورزشی را از سوی مسوولان کمیته ملی المپیک نشان می دهد. براساس اعداد جدول، بیشترین واریز مربوط به رشته های تکواندو و وزنه برداری است که مبالغ هنگفتی می گیرند و باید عملکردشان نه فقط در بازیهای آسیایی و بین المللی، بلکه در تخصیص این بودجه به بخش زنان و مردان به طور مساوی، استعدادیابی، توسعه باشگاه ها، تربیت نیروی انسانی، و برگزاری رویدادهای بین المللی بررسی شود. اما لیست منتشر شده بیش از پیش نشان می دهد که در این بذل و بخشش، هر فدراسیون به فراخور دوستی و نزدیکی بیشتر با روسای کمیته ملی المپیک و کدخدامنشی اطرافیان این کمیته و توصیه های آنها، تا چه اندازه مستفیض شده است. مثلا فدراسیون ژیمناستیک در مرحله چهارم، بودجه دریافتی اش مبلغی بیش از 600 میلیون تومان است. خروجی این رشته تا این لحظه چه بوده؟ شنا 941 میلیون تومان، آنها چطور؟ نجات غریق 99 میلیون تومان، هندبال 843 میلیون تومان، چوگان، سوارکاری، اتومبیلرانی، سه گانه، شطرنج، گلف هم با کمتر و بیشتر از 200، 300 میلیون تومان سر می کنند. این بودجه براساس چه معیار و متری به این رشته ها تعلق گرفته است؟ مثلا چرا برای نجات غریق بودجه بیشتری لحاظ نکرده اید؟ چرا بودجه گلف از کوهنوردی کمتر است؟ لطفا به جا به جا شدن یکی دو ثانیه ای رکوردهای ملی در بازیهای آسیایی آن هم در بین مثلا20 شرکت کننده دلخوش نباشید و ذوق نکنید.
این اعداد ملاک موفقیت و کارایی فدراسیون مربوطه نیست. واقعیت این است که ملاکی برای تخصیص بودجه وجود ندارید. این بودجه را برای چه مصرف و مصارفی در نظر گرفته اید؟ هزینه های هر رشته ای را با نرخ تورم چند درصد حساب کرده اید؟ ایراد دیگر این حاتم بخشی تخصیص کمترین بودجه به ورزش مدارس، دانشگاه ها و کارگری است. انگار برای آنها «کفگیر ته دیگ» خورده است. این در حالی است که پایه تمامی مدال ها و عناوین که می خواهید به آنها بنازید و در کنار مدال آورانشان عکس یادگاری بگیرید و در نهایت مدال و قهرمانی و عنوان را به نام خودتان مصادره کنید در مدارس و دانشگاه ها شکل می گیرد. به آمارهایی که از وضعیت ناهنجاری اسکلتی و قامتی دانش آموزان منتشر می شود نگاهی انداخته اید؟ حداقل 8 میلیون دانش آموز در سال 89 از کم تحرکی، بی تحرکی، و عدم برنامه ریزی مناسب برای زنگ های ورزش با ناهنجاری های قامتی و اسکلتی دست و پنجه نرم می کردند. سهم دختران و پسران در این آمار تقریبا برابر است. حتی اگر بُعد روحی و روانی فقدان تفریح و ورزش را لحاظ نکنیم. چرا بودجه این سه بخش کمتر دیده شده است؟ اگر برای از «سر وا کردن» این پول ها را تقسیم کرده اید که خیلی هم عالی است. ولی اگر مثلا کارشناسانه بررسی کرده اید و بعد این سهام را در نظر گرفته اید شما غیر حرفه ای ترین مدیرانی هستید که در حال حاضر در کمیته ملی المپیک به سر می برید و این مساله باعث تاسف است.