شیرین ترین جدال و اختلاف برانکو و کی روش

پیش از این شاید به دلیل ناکامی اغلب تیم‌های در لیگ قهرمانان آسیا، همیشه این بحث بی سرانجام میان ما و برخی منتقدان در می‌گرفت که چرا توقع فراوانی از تیم ملی داریم؛ مثلا بعضی‌ها در عین حال که منطق خاصی ندارند با لجاجت می‌گویند تیم ملی ایران باید قهرمان جام جهانی شود، اما یک توقع ساده‌تر را از تیم‌های ایرانی در آسیا ندارند!‌
نمی‌دانیم آن شوخی مضحک که ایران باید قهرمان جام جهانی شود از کجا آمده بود یا دستور العمل کودکانه قهرمانی ساده انگارانه در جام جهانی را چه افرادی صادر می‌کردند؟
هر چه بود این که فوتبالی‌ها می‌دانند صعود ایران به فینال لیگ قهرمانان آسیا و قهرمانی در جام ملت‌های یک اتفاق محیرالعقول است که پرسپولیس در این زمینه معجزه کرد.
پرسپولیس غرور و افتخار را به صورت توامان به فوتبال هدیه داد؛ از این تیم و سرمربی اش ممونیم که با این امکانات حداقلی و با تیمی که پنجره نقل و انتقالات آن بسته بود، به فینال صعود کردیم.
پرسپولیس یک اتفاق نشدنی را با قدرت تمام به سرانجام رساند. برانکو هم ثابت کرد حضورش در پرسپولیس چقدر همه چیز را عوض کرده است. حافظه تاریخی ما آن قدر ضعیف نیست که فراموش کنیم پرسپولیس قبل از حضور او، در رقابت‌های لیگ هم مشکل داشت و پس از قهرمانی پرسپولیس در دهه ۸۰ با افشین قطبی، سال‌ها این تیم به حاشیه رفته بود.
خواب قهرمانی در آسیا شاید به چشم خیلی‌ها نمی‌آمد، اما برانکو با پرسپولیس بلندپروازی را معنا کرد؛ حالا این صعود رویایی به فینال لیگ قهرمانان برای تیم ملی ایران در جام ملت‌های آسیا پندآموز است...
وقتی پرسپولیس می‌تواند، تیم ملی ایران هم باید در آسیا متفاوت‌تر از همیشه باشد؛ از این مساله با وجود تمام دست انداز‌ها و مرارت‌هایی که تیم ملی دارد، هیچ راه گریزی نیست...