صدای پای مربیان جوان در گوش فوتبال!

هرچه در اواخر دهه ۸۰ شمسی و البته در طول دهه ۹۰ با موضوع خروج مربیان بازنشسته از گردونه هدایت تیم‌های لیگ برتری مخالفت شد ولی در نهایت این مقاومت در مواجهه با «تغییرات مثبت» شکست. شاید بتوان استارت این شکست را به روزی ربط داد که علی دایی در سال ۱۳۸۵ به عنوان بازیکن - مربی هدایت تیم سایپا را در دست گرفت و همان سال قهرمانش کرد! مهرداد هاشمی، مدیرعامل وقت سایپا گرچه از سوی بسیاری از همتایانش مورد شماتت قرار گرفت که با آن اقدامش ضرر می‌کند ولی ایستاد و کار را به دست یک مربی ۳۷ ساله سپرد و نتیجه اش را هم گرفت، اما باز هم بسیاری از مدیران وقت دل به این تغییرات ندادند و شاهد جابه‌جایی تعدادی مربی تکراری روی نیمکت تیم‌های لیگ برتری و یا دسته‌یکی بودیم. فیروز کریمی، اکبر میثاقیان، محمود یاوری، بیژن ذوالفقارنسب، رسول کربکندی، منصور ابراهیم‌زاده، محمدحسین ضیایی و این‌دست مربیان حتی تا سال‌های ابتدایی دهه ۹۰ هم راضی به خروج از این چرخه تکراری نمی‌شدند که البته این فعالیت شغلی را مرهون یک‌سری چهره‌های فعال در این چرخه می‌دانستند، اما با ورود نسل تازه‌ای از این مربیان، سرانجام تابوی «عدم موفقیت با سرمربی جوان و به‌روز» شکسته شد. عبدا... ویسی، مجتبی حسینی، جواد نکونام، محمود فکری، محمدرضا مهاجری، یحیی گل‌محمدی (که البته او هم مانند علی دایی در اواخر دهه ۹۰ کارش را استارت زد)، مهدی پاشازاده، علی سامره، مهدی تارتار، علیرضا منصوریان و از این‌دست مربیان در نهایت آمدند و پوست‌اندازی خوبی را ایجاد کردند تا فوتبال زیبایی را در لیگ شاهد باشیم. هرچند که هنوز تعدادی از این نسل مربیان حدودا ۴۰ تا ۴۳ ساله مانند وحید هاشمیان، داریوش یزدانی، محمد محمدی، مهدی مهدوی‌کیا و... هم در صف دوم مربیان نسل نو، مترصد یک فرصت برای خودنمایی هستند.