پرسپولیس تاوان چه چیزی را داد؟

وانانیوز| وانانیوز-پرسپولیس باخت. بدموقعی هم باخت. شکست برابر تیم علیرضا منصوریان خیلی چیزها را برای پرسپولیسی‌ها خراب کرد؛ آنها را از صدر پایین کشید، تفاضل‌شان را بدتر کرد، رکورد گلزنی و بردهای متوالی را از بین برد و رویای قهرمانی با «24» بازی بدون شکست را هم به باد داد. سوال این است که حالا باید چه کرد؟ جواب روشن است؛ بردباری و ایستادگی، شبیه همان کاری که هواداران مغموم در پایان مسابقه و هنگام خروج بازیکنان از زمین انجام دادند و با تشویق «پرسپولیس»، همه را غافلگیر کردند.

 

پرسپولیس تیم جوانی است و این جوانی، مزایا و معایب خاص خودش را دارد. وقتی جوان باشی، می‌توانی 90دقیقه فراتر از انتظار هر بیننده‌ای بدوی و خستگی‌ناپذیر بجنگی، می‌توانی بکوبی و از صفر به صد برسی، می‌توانی شاعرانگی به خرج بدهی و تماشاچیان را به وجد بیاوری... با همه اینها اما، وقتی جوان باشی ممکن است سر یک بزنگاه کلیدی ناگهان اختیارت را از دست بدهی و مغلوب احساسات خام و کودکانه‌ات بشوی. پرسپولیس امسال کم از این ماجراها نداشته. فقط کافی است مشاجرات گاه و بیگاه هنگام زدن ضربات پنالتی را به یاد بیاورید تا رد پای پررنگ جوانی را در این تیم ببینید. این یکی اما فرق می‌کرد. پرسپولیس در روزی مغلوب نفت شد که آشکارا توانایی چیرگی بر حریف را داشت. مردان برانکو از آمادگی فنی و روحی خوبی برخوردار بودند و البته جو کم‌نظیر ورزشگاه را هم پشت سر خودشان می‌دیدند، اما آنها یک مشکل اساسی داشتند؛ اینکه همه حواس و تمرکزشان به بازی‌های همزمان بود و یادشان رفت که اگر خودشان ببرند، نتایج باقی رقبا هیچ اهمیتی نخواهد داشت. در فضای استادیوم، آشکارا می‌شد سردرگمی بازیکنان پرسپولیس را حس کرد؛ آنها که با شنیدن هر صدایی از روی سکوها ملتهب می‌شدند و زمین و زمان را رها می‌کردند.

 

سه امتیاز بازی با نفت، هزینه هوشیاری تیم کم‌سال و نوپایی بود که یاد نگرفت کار خودش را بکند و منتظر تقدیر نماند. وقتی خودت دست از کار می‌کشی و در انتظار باقی می‌مانی تا دیگران برایت کاری کنند، نتیجه‌اش می‌شود همین که عنان از کف برود و داشته‌هایت حراج شوند. حتی بدبین‌ترین هوادار پرسپولیس هم قبل از این مسابقه به باخت فکر نمی‌کرد و بدترین تصوری که می‌شد در مورد این مسابقه داشت، به تساوی کشیده شدن دیدار بود. شاید اغراق نباشد اگر بگوییم بین نفتی‌ها هم کسی تصور پیروزی در این بازی را نداشت؛ آنچه به وضوح از برنامه‌های تاکتیکی زردپوشان و اتلاف وقت و زیر توپ زدن‌های آنان مشخص می‌شد. با این همه «حواس پرتی» و سردرگمی سربازان برانکو باعث شد آنها به چیزی بسیار فراتر از خواسته‌های‌شان دست بیابند و همه امتیازات این بازی را به دست بیاورند.

 

حالا پرسپولیس مانده و درسی که باید از این بازی بگیرد. آنها می‌توانند در مقابل گسترش فولاد هم گوش‌شان را به مسابقات همزمان بدهند و بی‌تمرکز توپ بزنند و در عین حال این گزینه را هم پیش رو دارند که با تمام وجود فقط به یک هدف مشترک، بردن گسترش فکر کنند و به نتیجه برسند. پرسپولیس امسال در شهرستان‌ها مسابقات زیادی را برده است. در همین تبریز آنها در حالی تراکتورسازی را بعد از 15سال بردند که برانکو در یک قدمی اخراج بود. فقط کافی است بخواهند، در این صورت می‌توانند و بعد از بازی خیلی راحت می‌توانند دوش‌شان را بگیرند و از نتایج مسابقات همزمان هم آگاه شوند!