كنايه بازيكن سابق پرسپوليس به واليباليست ها

وانانیوز| حسین کعبی، بازیکن اسبق تیم ملی فوتبال و باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال خوزستان در حاشیه انجام امور بیمه درمانی خود دراین باره به خبرنگار صندوق اعتباری حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش کشور گفت: اولین بار هست به صندوق می‌آیم. اطلاع نداشتم که قهرمانان حقوق می‌گیرند و بیمه می‌شوند. با صحبت‌هایی که با آقای میرزاپور داشتم متوجه شدم به دلیل قهرمانی در بازی‌های آسیایی پوسان می‌توانیم بیمه شویم و هم اینکه از صندوق حقوق دریافت کنیم.

وی در ادامه افزود: خیلی از فوتبالیست‌ها که شنیدند من به صندوق آمدم که بیمه شوم خیلی تعجب کردند چون خیلی از آنها از این ماجرا و از وجود صندوق اطلاعی ندارند. همه جا شایع شده است که فوتبالیست‌ها پول خوبی می‌گیرند و به این مسائل نیازی ندارند ولی اصلا اینطور نیست.

بازیکن اسبق تیم لسترسیتی انگلستان درباره اینکه بازیکنان هیچ رشته‌ای به اندازه فوتبال درآمد ندارند اظهار کرد: در این چند سال خیلی از مردم روی فوتبالیست ها زوم کرده‌اند و می‌گویند پول خوبی می‌گیرند اما هیچ کس نمی‌گوید حقشان است. کسی که حقش است باید پول خوبی بگیرد. بازیکنان والیبال هم پول خوبی می‌گیرند و نوش جانشان؛ بعد از صعود به المپیک پاداش خوبی گرفتند.

کعبی افزود: مطمئن باشید حتما پول خوبی می‌گیرند که صدایشان در نمی‌آید چون من بیشتر از فوتبالیست‌ها دوست والیبالیست دارم. در برنامه های اسمی تلویزیون می بینید که فوتبال بیشتر از سایر رشته‌ها مورد توجه مردم قرار می‌گیرد؛ در کوچه وخیابان هم همیشه حرف از فوتبال است این رشته بین مردم طرفداران زیادی دارد و برای همین هم است که آنقدر روی آن حساس هستند.

بازیکن اسبق تیم ملی فوتبال همچنین اظهار کرد:‌ من تاکنون بیمه نبودم و به صورت شخصی کارهای درمانی‌ام را انجام می دادم. تصمیم دارم حقوقی را که از صندوق دریافت می کنم را به یک خانواده بی‌بضاعت دهم. بیشتر مساله بیمه برایم مهم بود.

کعبی در ادامه توضیح داد: دوست دارم دست همه را بگیرم ولی واقعا بعضی مواقع که نمی‌توانم به همه مردم کمک کنم ناراحت می‌شوم. از صمیم قلب دوست دارم همه جوان‌ها به هدف‌هایشان برسند. بعضی مواقع مادر و پدرها برای اینکه پسرشان را در آکادمی‌های فوتبال ثبت نام کنند از من سوال می‌پرسند؛ تمام سعی‌ام را می کنم آنها را درست راهنمایی کنم. الان شرایط فوتبال طوری شده که آدم نمی تواند به چشمهای خودش هم اعتماد کند. اگر توانایی‌اش را داشتم دوست داشتم دست همه جوان‌ها را بگیرم و به آنها کمک کنم.

کعبی درباره شرایط حال حاضر خود گفت: چند وقت پیش یک عمل جراحی روی پایم انجام دادم. سال گذشته برادرم به رحمت خدا رفت؛ متاسفانه از لحاظ روحی به مشکل خوردم و یک سال فوتبال بازی نکردم، اما تصمیم گرفتم امسال دوباره فوتبال را با جدیت ادامه دهم و برای همین به مدت یک سال به تیم سپید رود رشت پیوستم و امیدوارم در این تیم موفق باشم. در کنار فوتبال در کار ساخت و ساز ساختمان در منطقه چالوس نیز هستم و شغل اصلی‌ام کار ساختمان است؛ خیلی آن را دوست دارم و نزدیک به 7 سال است که این کار را انجام می‌دهم.

این فوتبالیست که اکثر مردم او را با جام جهانی 2006 فوتبال و خطایش روی لوییز فیگو بازیکن محبوب پرتغال به خاطر می آورند دراین باره توضیح داد: موضوع خطای من روی فیگو مربوط به 11 سال پیش است. چند وقت پیش به بانک رفته بودم و رییس بانک تا من را دید گفت یادش بخیر 11 سال پیش آن خطا را روی فیگو انجام دادی، این نشان می‌دهد مردم ما چقدر فوتبالی هستند که این همه مدت از آن ماجرا گذشته است ولی باز به خاطر می آورند. هرچه در تیم ملی بازی کرده‌ام به خاطر شادی دل مردم بوده است.

وی در ادامه اظهار کرد: بعضی‌ها می‌گویند خطای کعبی روی فیگو در جام جهانی 2006 بهترین خاطره زندگی اش است ولی من می‌گویم بدترین خاطره زندگی‌ام است. چون ناخواسته ضربه خیلی بدی به او زدم و اگر اتفاقی برای این بازیکن بزرگ می افتاد هیچ وقت خودم را نمی بخشیدم. از قصد این کار را نکردم و اندازه موهای سرم از آن کار پشیمانم. رفتم در رختکن و از ایشان معذرت خواهی کردم و آقای چلنگر ترجمه کرد. گفتم ببخشید بابت این مساله‌ای که اتفاق افتاد و فیگو با روی خوش گفت نه خودت را ناراحت نکن فوتبال است و این مسائل پیش می آید. من مطمئنم فوتبالیست قوی و حرفه‌ای می‌شوی و من برایت آرزوی موفقیت می‌کنم.

کعبی همچنین در ادامه بیان داشت: بعد از جام جهانی سال‌ها بعد آن زمانی که همراه با بزرگان فوتبال جهان برای بازی دوستانه به ایران آمد با دسته گل به فردوگاه به استقبال فیگو رفتم و من را که دید خیلی تعجب کرد.گفتم به این نیت آمدم که دوباره از شما معذرت خواهی کنم و فیگو با روی خوش با من برخورد کرد و ازاین بابت خوشحال شد و تشکر کرد. این موضوع را کسی نفهمید، نه عکاسی متوجه شد و نه هیچ رسانه خبری؛ با یکی از دوستام رفتم و کلاه گذاشته بودم کسی مرا نشناسد که بعدا حرف و حدیثی از این ملاقات به وجود نیاید.