قرارداد بازیکنان استقلال باید کم شود

وانانیوز| «ما نمی‌توانیم قراردادها را کسر کنیم اما باید برخی از بازیکنان را صدا بزنیم و با آنها کنار بیاییم. در هر صورت چون قرارداد بین باشگاه استقلال و بازیکنان مربوطه امضا شده فقط باید رضایت بازیکنان گرفته شود.» این جملات را بهرام افشارزاده قبل از برکناری‌اش به زبان آورده بود. سرپرست باشگاه ظاهرا با فشارهایی از سوی نهادهای بالادستی مواجه بود تا برخی قراردادها با بازیکنان را کاهش دهد. موضوع احتمالا مربوط می‌شود به توافق مالی با بازیکنانی همچون امین حاج‌محمدی، فرشید باقری، علی قربانی و آرش افشین. شاید هم در این دایره بتوان محمدحسین کنعانی‌زادگان را قرار داد؛ مدافعی که عملکرد بسیارضعیفی در دو بازی آغازین استقلال داشته است.

باشگاه استقلال ظاهرا می‌خواهد گام‌هایی در راه کاهش مبالغ قراردادها بردارد اما اینکه بازیکنان به این کار رضایت دهند مساله مهمی است. معمولا بازیکنان پس از اینکه قراردادشان را منعقد می‌کنند انتظار می‌کشند تا طبق توافق از حساب باشگاه به حساب‌های‌شان پول واریز شود و بعید است که تلاش باشگاه استقلال برای کاهش قرارداد تعدادی از بازیکنانش به نتیجه‌ای برسد.
بدون شک اگر باشگاه استقلال پیش از عقد قرارداد با تعدادی از بازیکنان عملکرد آنها را در فصلی که گذشت مورد کنکاش قرار می‌داد هرگز به این نقطه نمی‌رسید که پس از عقد قرارداد و آغاز فصل به دنبال کاستن از میزان دریافتی بازیکنان باشد.
این رویه معمولا جواب نمی‌دهد مگر آنکه این بازیکنان انصاف به خرج دهند و برای رهایی باشگاه از حاشیه‌هایی که پیرامون قراردادهای اخیر به وجود آمده، مبلغی از توافق قبلی را به باشگاه عودت دهند. وضعیتی که اخیرا به وجود آمده می‌طلبد که در قراردادهای سال‌های آتی دقت بیشتری شود. باشگاه استقلال که در فصل شانزدهم با بازیکنان آنچنان شاخصی در نقل و انتقالات روبه‌رو نبود و همه گزینه‌هایش جزو بازیکنان معمولی فوتبال ایران محسوب می‌شدند می‌توانست از الگوهای خارجی برای بستن قرارداد‌ها استفاده کند.
در تیم‌های خارجی دستمزدها براساس عملکرد بازیکنان تعریف می‌شود. در واقع بازیکنان بازی به بازی پول می‌گیرند که کار درستی هم هست. باشگاه‌های خارجی اینگونه قرارداد‌ها را حتی برای بازیکنان درجه یک و سوپراستار نیز لحاظ می‌کنند تا علاوه براینکه بازیکن خود را به لحاظ انگیزشی تحریک کنند خود نیز از ضررهای احتمالی درامان بمانند.
در فوتبال ایران نیز باید چنین رویه‌ای اعمال شود اما در سال‌های گذشته همواره شاهد قراردادهایی بدون بند با بازیکنان بودیم که ضررهای بسیاری را به باشگاه وارد کرده است. اگر باشگاه پیش از هر توافقی با بازیکن شرط کند که اگر از لحاظ فنی نتوانست مطابق با انتظارها پیش برود، ‌آنگاه از قراردادش کسر می‌شود هرگز چنین مشکلاتی به وجود نمی‌آید و باشگاه‌ها مجبور نمی‌شوند پس از توافق با بازیکنان به دنبال تخفیف گرفتن از آنها باشند. در سال‌های اخیر بازیکنان درجه یک و حتی بین‌المللی نیز به باشگاه استقلال آمدند که حقوق‌های چشمگیری هم دریافت کردند اما دستمزدهایی که برای آن بازیکنان در نظر گرفته می‌شد جای نقدی نداشت ولی در فصل جاری توافق‌هایی حاصل شده که کاملا یکطرفه است و به نظر می‌رسد که باشگاه استقلال اسیر فضاسازی‌های دلال‌ها در نقل و انتقالات شده است. گرچه فقدان افراد با تجربه در امور نقل وانتقالاتی نیز به حاد شدن این موضوع دامن زده و اگر کنار افشارزاده افراد کاردان‌تری حضور داشتند هرگز قراردادهایی به شکلی که دیدیم منعقد نمی‌شد. به هر حال باید پذیرفت که بهرام افشارزاده با دنیای فوتبال بیگانه بود و یک مدیرعمومی در ورزش محسوب می‌شود که سال‌های بسیاری از عمر خود را به دیگر رشته‌های ورزشی اختصاص داده و چندان از مدیریت یک باشگاه فوتبال سر در نمی‌آورد و قادر به ارزش گذاری مالی بازیکنان براساس توانایی‌هایشان نیست. البته در این راه منصوریان نیز باید به افشارزاده کمک می‌کرد و جلوی عقد برخی قراردادهای گزاف را می‌گرفت تا اکنون باشگاه استقلال ناچار به رایزنی با بازیکنان برای کاهش دستمزدها نباشد و درباره چرایی عقد قرارداد با حاج محمدی چنین نگوید: «حاج محمدی سال گذشته با استقلال قراردادی امضا کرده بود که باید برای سال دوم 20 درصد به رقم قرارداد وی اضافه می‌شد. این قرارداد سال گذشته امضا شده و ربطی به عملکرد این بازیکن در فصل گذشته ندارد و همان زمان که قرارداد امضا شد این بند در آن گنجانده شده بود.»