نامه مدیرعامل نساجی به وزیر کشور: لکه سیاهی برای سطح اول فوتبال ایران ایجاد شد

 ایزد سیف‌الله مدیرعامل باشگاه نساجی مازندران طی نامه‌ای به وزیر کشور گلایه‌هایی را در پی کم‌لطفی‌هایی که از جانب سازمان‌های متبوع این وزارتخانه متوجه حال باشگاه نساجی شده مطرح کرد و در پایان از تصمیم جدی شرکت هواپیمایی وارش برای کناره‌گیری از مالکیت باشگاه، خبر داد.

در این نامه در ادامه آمده است:

"در شرح پیش‌ رو بدواً شرمساریم که سو مدیریت‌ها و بی‌اعتنایی برخی مدیران نسبت به ارزش‌های والای خدمتگذاری در نظام اسلامی و مردمی، کار را به‌ جایی رسانده که برای بیان پیش‌ پا افتاده‌ترین دغدغه‌ها، می‌بایست در جهت دفاع از حقوق مردم عزیز، به‌طور مستقیم مصدع اوقات ضیق حضرتعالی یا گاهاً رئیس جمهور محترم شویم.

با توجه به خاستگاه عمومیت و محبوبیت ورزش به‌ ویژه فوتبال، همان‌طور مستحضرید باشگاه نساجی مازندران با قدمت بیش از ۶۳ سال یکی از پرطرفدارترین‌هاست که جامعه‌ای میلیونی خصوصاً در شمال کشور این تیم را بخشی از هویت و اصالت فرهنگی و ورزشی خود می‌داند.

آن کارخانه‌های عظیمی که از اوایل قرن گذشته در بحث تولید پارچه حتی در کشورهای پیشرفته و صاحب تکنولوژی سرآمد بود، سال‌هاست با بحران مواجه بوده و طعم ویرانی را می‌چشد اما دلبستگی و قرابت قلبیِ خیل پرشمار مشتاقان باشگاه نساجی مازندران، هیچ‌گاه اجازه خاموشی این بنیان ارزشمند را نداد و بیش از دو دهه ماناییِ نام این باشگاه، متکی به ظرفیت‌های بخش خصوصی می‌باشد.

زیرساخت‌ها، هدف‌گذاری و آماده‌سازی بسترهای مرتبط با حضور بخش خصوصی در ورزش طی این سال‌ها که باز هم ناشی از بی‌کفایتی‌ها و بی‌برنامه‌گی‌هاست، نتوانسته طوری ریل‌گذاری شود تا سرمایه‌گذاری در این حوزه به سودآوری منجر شود و صرفاً بخش خصوصی به تناسب میزان علاقه وارد این کارزار شده و متأسفانه با تحمل لطمه به جایگاه و حیثیت بیزینسی، در حقیقت نقش یک خیّر را ایفا می‌کند و این اصلاً زیبنده ورزش که امروز در دنیا به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین صنایع اقتصادی محسوب می‌شود، نیست.

در هر حال طی چهار سال مالکیت باشگاه نساجی مازندران، توسط شرکت هواپیمایی وارش، این مجموعه با تمام توان و پتانسیل در خدمت باشگاه بزرگ نساجی بوده و به حول و قوه الهی برای نخستین بار نساجی مازندران توانست قهرمان ایران و نماینده فوتبال کشورمان در جام قهرمانان آسیا شود.

با گذر از بحث محاسبات هزینه‌های هنگفتی که برای ایجاد نشاط اجتماعی، هدیه به مردم شریف و هواداران گرامی شده، متأسفانه از حداقل‌ها که وظیفه مهیاسازی آن به عهده دستگاه ورزش و دولت است، محرومیم. در واقع نه‌تنها انگیزه‌ای برای سرمایه‌گذار ایجاد نشده بلکه بارها با عملکرد ضعیف، موجبات دلسردی بخش خصوصی فراهم آمده است.

بیش از پنج سال تمرینات تیم نساجی به‌دلیل فقدان کمپ تمرینی در مازندران، در تهران انجام می‌شود و امسال نیز به‌ دلیل آماده نشدن چمن ورزشگاه شهید وطنی قائمشهر، طعم تلخ خانه‌ به دوشی و میزبانی در استان‌های دیگر را تجربه کردیم. بی‌مسئولیتی‌ها و کم‌لطفی‌ها برای اتمام پروژه چمن ورزشگاه کار را به‌جایی رساند که در سفر ریاست جمهوری و هیات دولت به مازندران، متأسفانه رئیس جمهور محترم هم به پروژه پیش‌ پا افتاده چمن ورزشگاه ورود کرد. هرچند با توجه به پیشرفت کند پروژه، وعده ایشان هم در زمان مقرر عملی نخواهد شد.

از تمامی این کم‌لطفی‌ها و وعده‌های بی‌سرانجام هم اگر بگذریم، متأسفانه یکی از بزرگ‌ترین موانع پیش‌روی باشگاه نساجی مازندران بحث سخت‌گیری‌ها و ملاحظات مربوط به تأمین امنیت است. متأسفانه به‌ دلیل پرطرفدار بودن باشگاه نساجی، همواره حساسیت‌های امنیتی نسبت به این باشگاه بیش از حد معمول بوده و بارها این رفتارهای خارج از عرف، تأثیر مستقیم بر عملکرد تیم داشته است. حقیقتاً مالکیت یک باشگاه درحالی که این‌چنین با تمام توان پای در عرصه خطیری نهاده، باید با چند مانع در تقابل باشد و بی‌مهری چند جناح را باید تاب بیاورد؟ این رفتارها نه‌تنها خارج از فضای حرفه‌ای ورزش بلکه با اخلاق انسانی و اسلامی نیز منافات دارد.

متأسفانه یکی از بزرگ‌ترین مشکلات باشگاه نساجی مازندران در فصل اخیر در مواجهه با شورای تأمین بود. تحمل تمامی فشارهای مرتبط با بازی‌ها، مدیریت حوزه هواداری و محرومیت‌های موجود از یک‌طرف و از سویی حساسیت‌ها و رفتارهای دون شأن ورزش از جانب مسئولان زیرمجموعه وزارت کشور، بیشترین آسیب را متوجه باشگاه می‌سازد.

در بازی فینال جام حذفی کشور که در ورزشگاه آزادی برگزار شد و شاهد حضور بیش از ۴۰ هزار هوادار عاشق نساجی و آن شور و شوق لایوصف بودیم، تا ساعات قبل از زمان مقرر بازی، هر دو تیم فینالیست بلاتکلیف بودند که آیا بازی برگزار می‌شود یا خیر؟ حتی سامانه بلیت فروشی نیز باز هم در شرایط غیرحرفه‌ای تنها چند ساعت مانده به آغاز بازی، باز شد. آخر این چه ملاحظاتی است که اتفاقاً بیشتر متوجه باشگاه‌های شهرستانی و بدون پشتوانه می‌شود؟ باشگاه باید انرژی و توان خود را برای قهرمانی در فینال بگذارد یا پیگیری‌های شبانه‌روزی از طریق مسئولان سیاسی برای اقناع و رضایت مسئولان زیرمجموعه وزارت کشور؟! این بزرگواران پیرو کدام مکتب و قانونی هستند که مردم از آن مطلع نیستند؟ چرا با رقابت‌هایی در این سطح، رفتارها و مدیریت‌های دلبخواهی می‌شود؟ این رفتارها شایسته مردم شریف و ورزش نیست و امروز بخش خصوصی هم دیگر تاب نیاورده و عطای کار را به لقایش خواهد بخشید.

در کنار درگیری‌ها و ناراحتی‌های اقتصادی این روزهای مردم، مصمم شدیم برای شادی دل آن‌ها جشن قهرمانی نساجی را بعد از بازی آخر مقابل تراکتور در ورزشگاه شهدای ساری برگزار کنیم. همان ورزشگاهی که در ابتدای فصل با تأیید مراجع مرتبط چند بازی را در آنجا انجام داده بودیم اما طی مکاتباتی که داشتیم در عین ناباوری با مخالفت جالب توجه سازمان‌ لیگ و دیگر سازمان‌ها مواجه شدیم. آخر این چه ملاحظاتی است که مسئولان زیرمجموعه وزارت کشور باید عامل حذف شادی مردم شوند؟ هواداران نساجی مازندران به لحاظ فرهنگ هواداری همواره زبانزد هستند. مگر چه اتفاقی قرار است رخ دهد که هر بار باشگاه نساجی باید با سد بزرگ مسئولان دولت مواجه شود؟

به‌ دنبال مخالفت با برگزاری بازی آخر مقابل تراکتور در ساری، به اجبار طبق بازی قبل خانگی مقابل تیم هوادار، که آن بازی را در ورزشگاه دستگردی تهران برگزار کرده بودیم، بازی با تراکتور را هم طی هماهنگی‌های لازم و انجام امور اداری و مالی قرار شد در این ورزشگاه برگزار شود. تمامی رسوم مرتبط برای برگزاری بازی انجام شد و حتی در ساعت مقرر بازی نیز تیم‌ها در زمین حضور پیدا کردند اما در عین ناباوری و اتفاقی عجیب، شورای تأمین تهران با برگزاری بازی مخالفت کرد! و این لکه سیاه در روزی که مسئولان فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا در تهران حضور داشتند، برای سطح اول فوتبال ایران ایجاد شد.

مگر چه اتفاقی و حادثه‌ای قرار بود در بازی بدون تماشاگر در ورزشگاه دستگردی رخ دهد که مسئولان زیرمجموعه وزارت کشور با آن مخالفت کردند؟ در فصل اخیر در همین ورزشگاه بارها و بارها بازی‌های لیگ برتر برگزار شده؛ آیا واقعاً حق نساجی و فوتبال مملکت این است؟

با تقدیم احترام و ارائه ناراحتی‌های مشروحِ مالکیت و مدیریت باشگاه نساجی مازندران خدمت حضرتعالی، خدا را شاکریم طی چهار سال این مجموعه مسببی بود برای شادی و زنده نگه داشتن امید دل مردم عزیز، حقیقتاً دیگر توان مقابله با این همه موانع از سوی مالکیت باشگاه وجود نداشته و ضمن عذرخواهی و خداحافظی با هواداران و دوستداران عزیزتر از جان‌، از این لحظه دیگر رمقی برای شرکت هواپیمایی وارش به‌منظور ادامه حضور در نهاد مقدس ورزش نمانده است.

انشاالله سرمایه‌گذاری بتواند در باشگاه بزرگ نساجی مازندران خدمت کند تا ضمن تحمل انبوهی از کم‌لطفی‌ها و محرومیت‌ها، تحمل رفتارهای سازمان‌های متبوع وزارت کشور را داشته باشد."

انتهای پیام/