با فروکش کردن ترکش‌های حذف تیم ملی از جام جهانی قطر ۲۰۲۲، از هم اکنون اختلاف نظر‌ها در مورد ماندن یا رفتن کیروش آغاز شده است. امروز یکی از خبرگزاری‌های رسمی با انتشار یک نظرسنجی اعلام کرده بود که ۷۷ درصد کاربران علاقه‌ای به ماندن کیروش ندارند. شاید اگر این نظرسنجی هم نبود، بی‌علاقگی افکار عمومی به مربی پرتغالی خیلی دور از ذهن نبود. فارغ از شخصیت حقیقی کیروش که خیلی باب طبع دوستداران فوتبال نیست، بحث عملکرد فنی اوست که به غیر از بازی قابل قبول برابر آرژانتین در جام جهانی ۲۰۱۴، دستاورد خیره کننده دیگری نداشته است. مشکل اینجاست که طیف سینه چاک کیروش باور دارند که او به فوتبال ایران شخصیت داده و به هیچ وجه هم حاضر نیستند از همین تک جمله فاصله بگیرند و ذره‌بین نقد و نقادی را روی عملکرد این مربی پُرتنش پایین و بالا کنند شاید عیب و ایرادی هم پیدا کردند. اینکه طرفداران کیروش می‌گویند او به تیم ملی شخصیت داده دقیقا واضح و مشخص نیست و هرکس به راحتی می‌تواند تفسیر به رایی از این گفته داشته باشد. اگر او به تیم ملی شخصیت داده یعنی «پرستیژ» تیم را بالا برده که رفتار بازیکنان در جام ملت‌های آسیا برابر ژاپن گویای واقعیت دیگری بود. اگر منظور از شخصیت، رفتار و بیان صحیح است که متاسفانه شخص مربی خیلی به اصولی که به قول هوادارانش به تیم دیکته کرده پایبند نیست. از نظر فنی آیا طرفدارانش حاضر به نقد او هستند؟ به دور از غرض و نگاه غیرمنصفانه حاصل حضور نزدیک به یک دهه این مربی در ایران دقیقا چه بوده؟ خب، خیلی واضح است آنچنان بذری نکاشته که انتظار محصولی قابل توجه داشته باشیم. بی اعتنایی او به بازیکنان لیگ داخلی در سال‌های اول حضورش در ایران شاید یکی از ضربه‌هایی بود که به فوتبال ملی زد. او از سراسر جهان ایرانی‌های دورگه را پیدا می‌کرد که شاید اگر در کشور دومشان به تیم ملی راه می‌یافتند حداقل موفقیت‌هایی داشتند. حالا هم که هم درون تیم و هم خارج از مجموعه تیم توانسته یک گردان موافق برای خود بتراشد مجبور است با بازیکنانی که کیفیت فنی‌شان خیلی وقت است زیر سوال رفته و یا از نظر سنی طراوت لازم را ندارند به جام ملت‌های آسیا لشکرکشی کند.
هدف و برنامه کیروش برای جام ملت‌های آسیا چیست؟ هر چند کنفدراسیون فوتبال آسیا مشخص نکرده این بازی‌ها چه زمانی برگزار می‌شود، اما طبق گمانه‌زنی‌ها با توجه به گرمای هوا در بهار و تابستان در قطر میزبان بازی‌ها، احتمال دارد که بار دیگر مسابقات فوتبال در فصل پاییز برگزار شود. حدود یک سال دیگر ما بار دیگر باید به قطر برویم و با حریفان آسیایی که حسابی قدرت خود را در جام جهانی نشان دادند این بار دست و پنجه نرم کنیم. دیگر خبری از اینکه ما قدرت اول فوتبال آسیا هستیم نیست و باید این بار با تن و بدن لرزه پا به مسابقات بگذاریم. آسیایی‌ها نشان دادند که خیلی از ما جلوتر هستند و ما حداقل در یک سال باقیمانده توان رسیدن به آن‌ها را که نداریم هیچ باید امید هم داشته باشیم که خیلی محترمانه از مسابقات حذف شویم. اگر این واقعیت‌ها طرفداران کیروش را ناراحت می‌کند، باعث تاسف است که نمی¬توانیم بیش از این چشم بسته «مجیزش» را بگوییم.
اما نکته جالب اینجاست که نه طرفدارانش و نه مخالفانش، انگار خیلی نقش مهم و به سزایی در ماندن یا رفتن او ندارند. در بدو ورود تیم ملی فوتبال به کشور، مهدی تاج رییس فدراسیون فوتبال که تنها وعده انتخاباتی‌اش را که آوردن کیروش بود عملی کرده بدشانسی تیم ملی را دلیل حذف از جام جهانی عنوان کرد. همچنین حمید سجادی وزیر ورزش هم از رسانه‌ها خواسته که از کیروش حمایت کنند تا او در فوتبال ماندنی شود. کمتر فرد بالغی باور می‌کند که حمایت جمعی هواداران فوتبال نقشی در ماندن یا رفتن او داشته باشد. اگر کیروش در جایگاه یک مربی که به تیم شخصیت داده؟! بابت حذف از جام جهانی عذرخواهی می‌کرد شاید تاثیر اندکی در افکارعمومی از خود به جا می‌گذاشت که هم ظرفیت پذیرش شکست را دارد و هم برای علاقمندان فوتبال احترام قائل است. اگر فدراسیون فوتبال با او قرارداد دارد که به نظر می‌رسد دارد و کیروش هم از این موضوع مطمئن است، دیگر نیازی نیست که وزیر ورزش از جامعه رسانه بخواهد او را حمایت کند. اینکه مسوولان ورزش و فدراسیون فوتبال یک فرد آزمون پس داده را بار دیگر با طمطراق روی نیمکت تیم ملی می‌نشانند نشان می‌دهد همان دور و تسلسل باطلی که در انتخاب مربیان باشگاهی وجود دارد و خبری از تربیت نیروی انسانی نیست، گریبان تیم ملی را هم گرفته و کسی که روی نیمکت تیم ملی می‌نشیند نه جانشینی دارد نه ترسی از تعویض. حداقل برای ظاهرسازی هم بود خوشایند بود کیروش یک استعفای صوری اینستاگرامی می‌داد، ولی خب فعلا «سنبه او پُر زورتر است» و جام ملت‌ها را هم باید با او سر کنیم. سرمربی تیم ملی که به تیم شخصیت داده است متاسفانه خودش آنقدر درگیر این شخصیت پردازی‌های کاذب شده که فکر می‌کند بزرگترین دستاورد‌ها را داشته و بی‌جا نیست که خود را موظف به عذرخواهی نمی‌داند.
فوتبال ایران کمتر از یک سال تا جام ملت‌های آسیا زمان دارد. زمان کمی که به سرعت می‌گذرد و اینکه فدراسیون فوتبال اعلام کرده در دی ماه مذاکرات را با کیروش برای ادامه همکاری پیگیری می‌کند به نظر یک نمایش است تا واقعیت. بهتر است به جای از دست دادن این زمان‌ها یک برنامه مشخص برای جام ملت‌های آسیا داشته باشیم. یا با یک تیم جوان شده به معنای واقعی وارد مسابقات شویم و تبعات آن را بپذیریم البته که ما با تیم با تجربه هم خیلی نگران شکست و ناکامی نبودیم یا با همین بازیکنان چشم و دل سیر به مصاف حریفان برویم و محک بخوریم که در آسیا «چند مرده حلاجیم». فعلا که کادر فنی به استراحت و مرخصی هستند و خبری هم از برنامه و مسابقه تدارکاتی و اردوی آمادگی نیست. احتمالا تا آخر امسال هم وضع به همین منوال است و بار دیگر فرصت‌سوزی می‌کنیم تا بعد که باختیم و حذف شدیم مجری‌های تلویزیون با گفتن «بله، باختیم، ولی این باخت چیزی از ارزش‌های ما کم نمی‌کند» بیننده‌ها را یا به دیدن آگهی‌های بازرگانی دعوت کنند یا تبلیغ فلان اپلیکیشن بانکی را با رساترین صدا فریاد بزنند. اصلا فدراسیون فوتبال خبر دارد که جام ملت‌های آسیا در راه است؟
