اعتماد به نفس لالیگایی بازیکنان تیم ملی/دوقدم مـانده به مـسکو

وانانیوز| ما حالا نزدیک‌ترین تیم آسیا به جام‌جهانی روسیه هستیم؛ با مشت‌های گره کرده و کیفور از برد کره‌ای که در چند سال اخیر بازنده مطلق در برابر ما بوده است. سهم کی‌روش در این شروع حیرت‌انگیز در حد نهایی تاثیر یک مربی است. طی طریق او قابل بررسی، ستایش و حتی نقد است.

مرگ بر آزمون و خطا
اولین شاخصه تیم او هماهنگی است. او برای رسیدن به این سطح از هماهنگی بیشتر از هر مربی دیگری در آسیا زمان داشته است. زمان با پول خریدنی نیست. کی‌روش با تیزهوشی هیچ‌گاه هماهنگی در فضای دفاعی را فدای آزمون و خطا نکرده است. دلیل دیگر این هماهنگی کنار هم بودن تیم به مدت پنج‌ماه در سال است؛ اتفاقی که بیشتر شبیه رفتار یک تیم باشگاهی است و رقبا چنین فرصتی را ندارند.

اعتماد به نفس لالیگایی
اعتماد به نفس تیم کی‌روش هیچ‌گاه در تاریخ تیم ملی ایران سابقه نداشته است. بازیکنان ایران در مقابل آرژانتین یا کره، با سر بالا و جسارت وارد نبردهای تک‌به‌تک می‌شوند. بخشی از این اعتمادبه‌نفس از شکست‌ناپذیری تیم ملی در نزدیک به 30بازی ملی است و بخش دیگر آن القای حسی است که بازیکنان فکر می‌کنند بهترین مربی جهان را دارند و تمام تصمیمات او درست است. برای همین است که کی‌روش تیم‌های اروپایی را هیچ‌گاه به تقابل نمی‌پذیرد تا این اعتمادبه‌نفس از بین نرود؛ کی‌روش تجربه خوبی از بازی با سوئد و بوسنی به خاطر بازیسازی پیچیده‌شان ندارد. تمرکز حداکثری فردی و تیمی‌ در دفاع و شدت پوشش‌دهی در تیم به‌حدی است که آسیایی‌ها کمتر فرصت پیدا می‌کنند به دروازه ایران نزدیک شوند. توانایی فیزیکی، تکنیکی و ذهنی ازبکستان و کره هم به‌حدی نبود كه با ضربات ایستگاهی و شوت به گل برسند.

ما چقدر خوبیم؟
اما واقعا «چقدر خوبیم ما»؟ قطعا بازی با کره بهترین نمایش تیم کی‌روش بعد از بازی با آرژانتین است. اینکه این نوع از بازی محافظه‌کارانه خوب است یا بد، تعریف مشخصی ندارد. سلیقه یکی اتلتیکو است، یکی بارسا. البته که استراتژی کی‌روش برای ما منطقی است؛ وقتی بدون دردسر 10امتیاز داریم. اما بعد از این شش سال حضور هنوز در طراحی و گردش توپ مشکل داریم. چنین ایرادی نقش شانس و اشتباهات داور را افزایش می‌دهد. خوشبختانه تا حالا تیغ داوری علیه ما نبوده و اشتباهات فردی حریفان موانع نتیجه‌گیری را از پیش روی ما برداشته است.

محافظه‌کاری دوام ندارد
چنین بازی‌های محافظه‌کارانه‌ای در عرصه باشگاهی و ملی امروز دوام منطقی ندارند. غالب تیم‌های قهرمان، بازی‌هایی مبتنی بر طراحی، گردش توپ و تسلط دارند. نمونه‌هایی مثل پرتغال و اتلتیکومادرید هیچ‌گاه نتوانستند دوام بیاورند. حتی اتلتیکومادرید هم در دو سال اخیر گذاری به سمت تسلط داشته. نیم‌ساعت اول بازی با کره نشانه‌ای است تا جور دیگری زندگی کنیم.

دعوای الکی نکنیم
خوب و بد بودن کی‌روش چیزی نیست که سر آن دعوا کنیم. کارنامه مشخص است. حضور او در مادرید و پرتغال و آفریقای جنوبی ضعیف بوده و در ایران غیر از جام ملت‌ها خوب است. مویس برای اورتونی‌ها شیرین بود برای منچستری‌ها تلخ. کی‌روش هم حالا شده شیرین و ایرانی‌ها فرهاد. هر چند دوام این شیرین بودن هم مشخص نیست.