روبرتو تورس را جواد نکونام به فوتبال ایران آورد. بازیکن لالیگایی با اصرار نکونام فصل قبل پیراهن فولاد را به تن کرد و از همان بازی اول که تک گل ۳ امتیازی را به پرسپولیس زد، ارزش‌ها و تفاوت‌هایش را به رخ فوتبال ایران کشید.
نکونام در ابتدای این فصل خودش را کشت تا هر طور شده تورس را به استقلال ببرد اما نشد که نشد! اصلا شروع دعوای او با خطیر در رسانه‌ها به هوا و به بهانه تورس بود، جایی که نکونام از او اسم آورد که چطور یک باشگاه دیگر می‌تواند این مبلغ دلاری را به او بدهد و ما در تیم بزرگ استقلال نمی‌توانیم؟
او دیرتر از بقیه به جمع شاگردان اوزینیدیس اضافه شد اما زودتر از همیشه و همه تاثیرگذاری در مسابقات را آغاز کرد. او با فاصله موثرترین بازیکن گل گهر و بهترین بازیکن خارجی حاضر در لیگ این فصل ماست. تورس گلی به سپاهان زد که یک سر و گردن از سطح فوتبال آسیا فراتر بود. هر بازی او درسی بزرگ برای بازیکنان جوان در فوتبال ماست و چه خوش شانس هستند جوانان گل گهر که هر روز کنارش تمرین می‌کنند.
ستاره بازی قبل گل گهر این هفته در بازی خانگی مقابل نساجی دوباره ستاره میدان بود. او هم گل زد و هم گل ساخت تا یک تنه ۳ امتیاز را در سیرجان نگه دارد و تیمش را به رتبه چهارم جدول برساند. اما شاید این نکته را خیلی‌ها ندیده باشند یا به آن توجه نکنند. اینکه تورس در قالب روح تیمی حتی لحظه‌ای به عناوین و رکوردهای فردی فکر نمی‌کند و همین ویژگی از او ستاره با ارزش برای هر تیم ساخته است.
تا قبل از این بازی سه بازیکن گل گهر هر کدام با چهار گل بهترین گلزنان این تیم بودند. روبرتو تورس، احمد زنده روح و سعید سحرخیزان و کیست که نداند در فوتبال رکوردهای فردی چه در پاداش بعد بازی، چه در جایگاه بازیکن در تیم و چه قرارداد فصل بعدش چه تاثیر بزرگی دارد. تورس‌ترین مسابقه گل اول را زد و خود با ۵ گل بهترین گلزن تیمش شد اما دقایقی بعد یک پاس طلایی و راحت به زنده روح داد تا او هم ۵ گله شود.
البته تورس در مجموع گل و پاس گل کماکان موثرترین و بهترین بازیکن گل گهر است اما این روحیه تیمی او که برای موفقیت و دادن پاس گل به نام بازیکن و رقابت فردی با او نگاه نمی‌کند، دقیقاً همان گمشده فوتبالیست‌های ماست.
