تیم ملی امید بی اهمیت‌ترین تیم فوتبال ایران

حسرت المپیکی شدن فوتبال ایران نیم قرن را رد کرده است و همیشه وقتی این اتفاق می‌افتد همه فقط سری تکان می‌دهند و متفق‌القول می‌گویند:«بهترین نسل تاریخ بود.»هر بار که این اتفاق می‌افتد برای دو- سه هفته ای مسئولان به تکاپو می‌افتندتامشکلات راحل کنند.همه قول و قرارها گذاشته می‌شود و قرار بر این می‌شود تا یک سرمربی خوب خارجی هم در راس قرار بگیرد اما همه تب و تاب‌ها فقط تا همان دو -سه هفته است و گزینه‌های داخلی و گزینه‌هایی که حتی در تیم‌های باشگاهی خودشان موفق نبوده اند می‌شوند سرمربی تیم امید و تمام.نتیجه اش هم می‌شود نرفتن به مهمترین رویداد ورزشی جهان؛یعنی المپیک.

داستان اینجاست که تیم امید دو پدر و مادر دارد و سر بزنگاه‌ها کسی مسئولیت آن را قبول نمی‌کند.یکی کمیته ملی المپیک و دیگری فدراسیون فوتبال. شاید فوتبال تنها رشته‌ای است که این طور سر راه مانده و سایر رشته‌ها چنین مشکلی ندارند. مثلا در کشتی، وزنه‌برداری، تکواندو و ...همه رشته‌ها به طور منظم کارهای شان را انجام می‌دهند و در زمان اعزام به المپیک،کمیته ملی می‌شود متولی امور کارها اما در فوتبال به این شکل نیست و انگار نوعی رودربایستی اجازه نمی‌دهد این تیم هم سر و سامان بگیرد و شرایطی مشابه سایر رشته‌ها داشته باشد. به عقیده بسیاری از کارشناسان تا توافقی بین فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک صورت نگیرد و سرپرستی این بچه سرراهی تعیین تکلیف نشود اتفاق ویژه‌ای برای فوتبال نخواهد افتاد.

چرا که طرفین بر این عقیده هستند که یا باید مسئولیت کامل با آنها باشد که برایش هزینه کنند یا این‌که تعهدی قطعی برای انجام کارهای اجرایی نخواهند داشت. با این حال خبر رسیده که قراراست به زودی جلسه ای بین مدیران فدراسیون فوتبال با مسئولان کمیته المپیک با محوریت تیم امید برگزار شود. مدیران فدراسیون فوتبال قصد دارند در این جلسه درخواست کنند امور تیم در اختیار یکی از دو طرف قرار گیرد. تیم‌های جوانان و نوجوانان ایران در سال‌های اخیر بارها به جام‌جهانی صعود کرده‌اند اما این اتفاق در مورد تیم امید رخ نداده است و به گفته خیلی‌ها این موضوع به بلاتکلیفی این تیم از نظر مدیریت ربط دارد. به نظر می‌رسد بهتر است مثل سایر رشته‌ها فوتبال هم همه کارهایش زیر نظر فدراسیون خودش باشد مگر این‌که طرفین این را نخواهند و تصمیم بگیرند اتفاق دیگری در خصوص تیم امید بیفتد.