چشم ژنرال به هدف، چشم فوتبال به مسیر/ جوانان از برد تیم ملی سهم می خواهند

مسیر رسیدن به جام جهانی برای کشورمان از پنجشنبه ۱۵ شهریور در اصفهان آغاز می‌شود. برای اولین بار بازی تیم ملی در اصفهان، برای اولین بار بازی با قرقیزستان در ماهی به جز خرداد و برای اولین بار قرار است جام جهانی با ۴۸ تیم برگزار شود، آن هم در سه کشور!

همیشه و در هر کاری مسیر و هدف دو ارزش کاملاً مجزا و به یک اندازه مهم هستند که هیچ کدام را نباید فدای دیگری کرد. رسیدن به جام جهانی زمانی رویای ما بود، مثل خیلی از کشورهای دیگر و هنوز هم از میان بیش از ۲۰۰ کشور دنیا تنها ۴۸ تیم به این رویا می‌رسند. یعنی در حالت عادی از هر چهار کشور یکی اما چون سهمیه‌ها در قاره‌های مختلف متفاوت است، این نسبت در قاره آسیا با بیش از ۵۰ کشور به ازای هر شش تیم یک نماینده می‌شود.

اما مگر می‌شود آسیا سهمه‌ای در جام جهانی داشته باشد و یکی از دو قدرت همیشگی قاره در آن غایب باشد؟ در تمام دهه‌های اخیر تیم کشورمان با ژاپن بر سر آقایی آسیا رقابت داشته و اگر به پیشینه‌ هم نگاه کنیم، ایران همواره ابر قدرت فوتبال قاره بوده است. ما در سه دوره اخیر جام جهانی همواره در این تورنمنت حاضر بودیم و این یعنی هدفی که باید حتماً به آن برسیم.

با این نسل از ستاره‌هایی که تیم ملی دارد و با توجه به هماهنگی که آنها در یک دهه اخیر کنار یکدیگر به دست آورده‌اند، با توجه به تجربه این بازیکنان مقابل تک تک رقبای آسیایی، رسیدن به جام جهانی حالا تبدیل به اولویت دوم مردم ما شده و همه انتظار موفقیت در خود تورنمنت و صعود به مرحله حذفی را دارند. ما در جام جهانی ۱۹۹۸، ۲۰۱۴، ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲ می‌توانستیم به این رویا برسیم و از گروه صعود کنیم اما هر بار در قدم آخر و بازی آخر ناکام ماندیم. بازیکنانی که لااقل در دو مورد آخر در زمین حضور داشتند، حالا برای تلاش سوم در تیم ملی هستند و تجربه آنها قرار است خیلی به ما کمک کند.

تجربه‌ای که در رقابت با تک تک حریفان آسیایی به کار ما می‌آید. همین قرقیزستان که چهار بار با ما در طول تاریخ روبرو شده، دو بازی آخرش طی دهه اخیر بوده و همین حالا مهدی طارمی و سردار آزمون هستند که در همین دو بازی آخر، دروازه قرقیزستان را باز کرده‌اند. علاوه بر آنها ما بازیکنان دیگری داریم که تجربه حضور مقابل قرقیزستان را دارند. پس می‌ماند مسیر که اینجا اولویت اول و اصلی ما به عنوان خانواده فوتبال در این مسابقه است. در فوتبال این یک اصل است که شما باید بازی به بازی جلو بروید. ۵ روز بعد از این مسابقه تیم کشورمان سه‌شنبه آینده باید در شهر العین به مصاف امارات در بازی دوم برود و مسلماً آنجا اولویت‌های ما تفاوت خواهد کرد. ما فعلاً داریم در مورد بازی اول صحبت می‌کنیم!

امیر قلعه نویی با ماموریت جوانگرایی و تزریق خون تازه به فوتبال ملی ما هدایت نیمکت را بر عهده گرفت. او پیرترین تیم جام جهانی ۲۰۲۲ را تحویل گرفت و در جام ملت‌ها فرصتی برای جوانسازی و تغییر نسل نداشت. کشور ما شرایطی دارد که امکان برگزاری بازی‌های دوستانه زیاد موجود نیست، پس ژنرال که بهتر از هر کسی این شرایط را می‌دانست قاعدتاً باید روی همین مسابقات مقدماتی برنامه‌ریزی می‌کرد.

و چه فرصتی بهتر از این گروه آسان و این قرعه مناسب که در بازی اول پذیرای قرقیزستان در خانه هستیم؟ فرصتی که قلعه نویی تغییرات تاکتیکی و ارنج خود را اعمال کند و خوشبختانه ابزار لازم برای این تغییرات را هم دارد. البته همه جوانان لایق به این اردو دعوت نشده‌اند اما همین‌ها که هستند باید محک بخورند. انگیزه آنها برای درخشش و محکم کردن جای پا در تیم ملی را نباید دست کم گرفت. در مسابقه‌ای که همه انتظار دارند با یک پیروزی پرگل به سود ما تمام شود، هر جوانی که سهمی در این اتفاق داشته باشد آینده خود را تضمین کرده است. نگاه کنید به همین مهدی ترابی که از ارکان اصلی تیم ملی و ستاره بی‌بدیل این سال‌های لیگ برتر ما است. خرداد ۹۵ کیروش در همین بازی مقابل قرقیزستان به او میدان داد و ترابی زننده یکی از شش گل ما بود و طی ۸ سال بعدی در اردوی تیم ملی ماند.

همین اتفاق می‌تواند در اصفهان برای دیگران تکرار شود. فراموش نکنیم که اگر ما در خانه و مقابل قرقیزستان برای میدان دادن به جوانان دست و دلمان بلرزد، تکلیف بازی‌های بعدی در خانه قطر و امارات روشن است. آن وقت چشم بر هم بزنیم دوباره به جام جهانی رسیده‌ایم و دوباره باید با عنوان پیرترین تیم تورنمنت به آمریکا برویم!