فرصت ۴ساله‌ای که از دست رفت/ مربی خارجی کلیدواژه تکراری جودو

مسابقات جودو جوانان جهان هفته گذشته پس از برگزاری 4 روز رقابت در شهر دوشنبه تاجیکستان به پایان رسید و ایران پس از غیبت 7 ساله در این مسابقات حاضر شد. تیم کشورمان با 5 جودوکار در چهار وزن پسران و تنها یک جودوکار در بخش دختران در این رقابت‌ها حضور داشت و با کسب یک عنوان پنجمی به کار خود پایان داد.

طبیعتاً با توجه به تعلیق چهار ساله جودوی ایران و غیبت 7 ساله در این مسابقات کمتر کسی توقع کسب مدال و درخشش ایران را داشت و بابت نتایج کسب شده نیز نمی‌توان به کادرفنی و فدراسیون خرده گرفت، اما کمترین توقعی که می‌توان از فدراسیون داشت حضور یک تیم با ترکیب کامل (در 7 وزن) بود. موضوعی که در مسابقات قهرمانی آسیا رده سنی نوجوانان و جوانان در شهریورماه سال جاری در کره‌جنوبی نیز دیده نشد و آینده‌سازان کشورمان با ترکیبی ناقص در این مسابقات حاضر شدند.

در مسابقات قهرمانی آسیا در رده سنی نوجوانان، پنج جودوکار در چهار وزن اعزام شدند و در رده سنی جوانان نیز تیم کشورمان با شش ملی‌پوش در چهار وزن در مسابقات حضور داشت که دو نفر از اعضای تیم کشورمان از ملی‌پوشان رده سنی نوجوانان بودند. این در شرایطی است که در دوران تعلیق جودو همواره مسئولان فدراسیون تأکید داشتند که در حال آینده‌سازی هستند و با پایان تعلیق چهره‌های جدیدی را مشاهده خواهید کرد.

موضوعی که تقریباً جوانان جودو ایران در مسابقات قهرمانی آسیا نشان دادند. نفراتی مانند مهدی مظلوم با کسب مدال طلا در رده سنی نوجوانان و برنز در رده سنی جوانان و علیرضا نیک‌سرشت با کسب مدال نقره رده سنی جوانان، برنز در رده سنی نوجوانان و عنوان پنجم در مسابقات جهانی استعداد و توانایی‌های خود را نشان دادند و در نهایت نیز تیم‌های نوجوانان و جوانان در پایان مسابقات آسیایی موفق به کسب یک مدال طلا، سه نقره و سه برنز شدند. نتایجی که به خوبی نشان می‌دهد همچنان استعدادهای بسیاری در کشور ما وجود دارند که در صورت برنامه‌ریزی و استعدادیابی قوی‌تر فدراسیون می‌توانستیم ضمن داشتن ترکیب کامل نتایج بهتری کسب کنیم.

از طرفی این موضوع وجهه خوبی برای فدراسیون جودو ندارد که با وجود فرصت شش ساله مدیریتی از تشکیل یک تیم کامل 7 نفره در رده سنی نوجوانان و جوانان ناتوان باشد و با این شرایط به دنبال چشم‌انداز و اهداف بزرگتری خود حرکت کند. از آن بدتر شرایط جودو بانوان بود که تنها یک نماینده در مسابقات جهانی داشت و به نظر می‌رسد تقریباً جودو بانوان در تعطیلی کامل است. همه اینها در شرایطی است که جودو در روزهای ابتدایی تعلیق و بازی‌های آسیایی 2022 هانگژو نیز تنها با 3 جودوکار در این مسابقات حاضر شد که موفق به کسب نتایج خوبی نشد.

موضوع دیگر شنیده شدن صحبت‌های تکراری در خصوص حضور مربی خارجی در ایران است که همواره و در فواصل عدم نتیجه‌گیری در رویدادهای مختلف مطرح می‌شود، اما اقدامی در این زمینه صورت نگرفته است. اگر به راستی جودو به دنبال مربی خارجی است؛ چرا در تمامی این سال‌ها هیچ اقدامی در زمینه صورت نگرفته است؟ آیا دوران تعلیق چهار ساله بهترین فرصت برای حضور یک مربی خارجی در این رشته نبود که بتواند با یک برنامه‌ریزی اصولی و چند ساله تیم‌های کامل برای فدراسیون تشکیل دهد؟ از طرفی با توجه به عدم اعزام به رویدادهای مختلف فشار مالی آنچنانی روی دوش فدراسیون نبود و بدون کمترین مشکل می‌توانست دستمزد مربی خارجی را پرداخت کند و مربیان کشورمان نیز از دانش این مربی بهره لازم را ببرند.

در حال حاضر اگر واقعاً فدراسیون جودو توانایی جذب مربی خارجی را ندارد، چرا هر چند وقت یک بار بحث حضور مربی خارجی را مطرح می‌کند؟ رئیس فدراسیون جودو می‌تواند با یک جستجوی ساده در اینترنت به خوبی متوجه شود که در سالیان اخیر این موضوع را هر چند وقت یک بار مطرح کرده، اما هیچ خبری نشده و حضور مربی خارجی تنها به سوژه‌ای تکراری تبدیل شده است. صحبت‌های آرش میراسماعیلی در خصوص مربی خارجی همانند وعده‌ای بود که درباره کسب دو سهمیه المپیک پاریس مطرح کرد، اما به حقیقت نپیوست.

نکته دیگر انفعال جودو ایران در دوران پسا تعلیق است و هنوز پس از گذشت یک سال هیچ نشانه‌ای برای جبران سال‌های از دست رفته تعلیق دیده نمی‌شود. این در حالی است که انتظار می‌رفت پس از دوران تعلیق شاهد حضور تیم ملی در اردوها و تورنمنت‌های مختلفی باشیم و بتوانیم به جبران سال‌های از دست رفته با حضور در رویدادهای مختلف عقب ماندگی در این رشته را جبران کنیم. همه اینها در شرایطی است که کسب نتیجه در رشته جودو به نسبت بسیاری از رشته‌های ورزشی سخت‌تر بوده و موفقیت در این رشته نیازمند برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری  بیشتری است و طبیعتاً با شرایط فعلی نباید انتظار زیادی برای موفقیت جودو ایران داشت.

انتهای پیام/