درس‌های بزرگ تاشکند، اشتباهات ما نه تاکتیک حریف!
عجیب نیست که امیر قلعه نویی و همکارانش از گرفتن یک امتیاز در خانه صدرنشین و رقیب اصلی صعود به جام جهانی خوشحال باشند. آنها باید با تجلیل از بازیکنان که ۱۰ نفره مقابل میزبان دوام آوردند، مدام از اهمیت و بزرگی این نتیجه بگویند و این کار درستی است.
اما این فقط برای رسانه‌ها و مقابل تریبون‌های عمومی است! پشت صحنه و در اتاق آنالیز مربیان تیم ملی باید بنشینند و عملکرد تیم و بازیکنان را با جزئیات بررسی کنند. ما در این مسابقه اشتباهات زیادی داشتیم که در صورت تکرار در بازی‌های بعدی کار دست تیم ما خواهد داد.
این بازی بدون گل تمام شد اما درس‌های آن خیلی بیشتر از نتیجه بود. در تمام طول مسابقه بیشترین و مهم‌ترین نکته‌ای که به چشم آمد این بود که ازبکستان تمام خطرات مهم روی دروازه ما را با اشتباهات بازیکنان خودمان ایجاد کرد نه با تاکتیک تیمی خودش!
متاسفانه اشتباهات ما -چه به لحاظ فردی و چه تیمی- فقط در بخش دفاعی یا تهاجمی نبود. فقط در انتقال توپ بین خطوط یا استفاده از تاکتیک‌ها نبود، ما اشتباه فردی و خطای بی دلیل صالح حردانی را داشتیم که منجر به ۱۰ نفره شدن تیم ملی شد اما متاسفانه از این اشتباه بدتر هم داشتیم!
اشتباهاتی کشنده‌تر از اخراج صالح حردانی، مثل پاس در عرض سعید عزت اللهی در دقیقه ۶۲ به مهاجم ازبک که بیرانوند هم فقط ایستاد و نگاه کرد و شانس آوردیم از کنار دروازه بیرون رفت! چند ثانیه بعد، همین اشتباه تکرار و این بار مارشاریپف از کنج ۶ قدم توپ را به آسمان زد!
از تیمی با این همه تجربه این اشتباهات فردی عجیب است و این یعنی مربیان تیم ملی دیگر نمی‌توانند فقط به تجربه بین‌المللی بازیکنان اکتفا کنند. بازیکن تحت فشار بازی و شرایط مسابقه انسان است و اشتباه می‌کند. این وظیفه مربیان است که با انجام تمرینات فشرده، درصد احتمال اشتباهات را به حداقل برسانند.
