بازگشت نیمار به برزیل؛ هیاهو برای یک سراب؟

 بیشتر از 7 سال از روزی که نیمار تحت تأثیر جو رسانه‌ها و توصیه اطرافیانش به امید خارج شدن از زیر سایه لیونل مسی، بارسلونا را ترک کرد، می‌گذرد و در این سال‌ها او نه تنها به کسب توپ طلا یا جایزه بهترین بازیکن سال فیفا نزدیک نشد، بلکه هر سال از آن دورتر شد. تنها دستاور ستاره برزیل از جدایی از بارسایی که لیونل مسی و لوئیس سوارس او را به سمت بهترین شدن هل می‌دادند، کسب عنوان گران‌ترین بازیکن تاریخ به واسطه قرارداد 222 میلیون یورویی‌اش با پاری‌سن‌ژرمن بود که هنوز تیمی حاضر به شکست آن رکورد نشده است وگرنه جز کم اهمیت شمرده شدن گل‌ها و درخشش‌ او در لیگی با مونوپولی پاری‌سن‌ژرمن و تنها یک تلاش نافرجام برای فتح لیگ قهرمانان اروپا، رفتن به پارک‌دو‌پرنس پیامد دیگری نداشت؛ حتی زمانی که لیونل مسی به پاریس رفت تا در کنار او و کیلیان امباپه ترسناک‌ترین خط حمله اروپا را بسازند. شاید همین واقعیت تلخ هم بود که به نیمار فهماند باید جایی دیگر به دنبال اهدافش باشد؛ اهدافی که دیگر حول محور افتخارات فردی نبود.

یک لیگ سطح پایین‌تر مثل عربستان و تورنمنت‌هایی ضعیف‌تر مثل لیگ قهرمانان آسیا، گزینه خوبی برای نیمار بود تا از به دور از فشار رسانه‌ها و انتظارات هواداران، دوباره جلب توجه کند. پیش از او کریستیانو رونالدو ( با رفتن به النصر) راه را هموار کرده بود و بنابراین نگرانی بابت مواجه شدن با انتقادات بابت ترک سطح اول فوتبال اروپا و رفتن به خاورمیانه وجود نداشت. غرق شدن در دریای پول عربستانی‌ها هم مزید برعلت می‌شد تا تصمیم‌گیری برای رفتن به آسیا کار آسان‌تر شود؛ البته اگر این مورد خود دلیل اول رفتنش به عربستان نبوده باشد. رفتن به الهلال هم اما نیمار را به آنچه می‌خواست نرساند و او در یک سال و نیم حضورش در ریاض بیشتر در حال ریکاوری و تحت نظر پزشکان بود تا در زمین بازی. به این ترتیب تمام بازی‌های نیمار با پیراهن الهلال به 7 مورد محدود شد که در آنها فقط یک گل زد. انتقال نیمار به الهلال به حدی فاجعه‌آمیز بود که مالکان باشگاه ترجیح دادند چشم روی 90 میلیون یورویی که بابت خرید او به پاری‌سن‌ژرمن دادند ببندند و قراردادشان را فسخ کنند تا بیشتر از آن مجبور نباشند به او حقوق بدهند.

نیمار اما با هدفی جدید در سر رضایت به فسخ قراردادش با الهلال داد که آن تحقق یک رؤیا بود؛ بازگشت به تیم دوران کودکی‌اش سانتوس و نزدیک شدن به هرآنچه خوشحالش می‌کرد؛ از کارناوال‌هایی که هر سال در آستانه‌شان مصدوم شد تا جشن‌های تولد عزیزانش. برزیلی‌ها به خصوص هواداران سانتوس هم از این موضوع بسیار خوشحال بودند و خیلی‌ها این بازگشت را نویدبخش بازگشت نیمار به اوج دانستند. اگرچه این پیش‌بینی غیرممکن نیست اما شواهد و قراین موجود، فعلاً داستانی متفاوت را درباره او روایت می‌کنند و دو بازی اول ستاره سابق بارسلونا در بازگشت ظاهراً موقتش به سانتوس (او تا ماه ژوئن با این تیم قرارداد بسته) تمام هیاهویی که در برزیل به راه افتاده بود را خاموش کرده است. 

مصدومیتی که نیمار را در بدو ورودش به الهلال خانه‌‌نشین کرد هنوز هم زانوی چپ او را آزار می‌دهد. در واقع او از آن زمان تا کنون هرگز به اوج آمادگی برنگشته بود که دوباره از آن دور شده باشد. چیزی که نیمار را به اوج‌گیری دوباره امیدوار می‌کرد، احساس خوب برگشتن به خانه بود اما ظاهراً مسیر ریکاوری خیلی طولانی‌تر از چیزی است که او فکر می‌کرد و سبک زندگی شخصی‌اش هم دلیل اصلی طولانی شدن آن است. بنابراین نیمار اکنون چاره‌ای ندارد، جز آنکه فوتبال حرفه‌ای را به معنای واقعی کلمه و با تمام زحماتش بپزیرد یا اینکه به سرنوشت امثال آدریانو و روبینیو دچار شود. تا الان که هر قدم او از زمان بازگشتش به برزیل متزلزل‌تر از قبلی بوده است. گواه آن هم نمایش‌هایی بوده که در دو بازی‌اش برابر حریفانی از دسته دوم فوتبال برزیل ارائه کرده و سبب شده خیلی‌ها از همان حالا نامش را از لیست ملی‌پوشان برزیل برای بازی‌های حیاتی ماه مارس در مرحله انتخابی جام جهانی 2026 خط بزنند.

سلسائو در دو بازی بعدی خودش در مسیر صعود به جام جهانی، ابتدا در خانه به مصاف کلمبیا می‌روند و پس از آن در یک آزمون بسیار سخت‌تر در ورزشگاه مونومنتال بوئنوس‌‌آیرس میهمان رقیب دیرینه، آرژانتین خواهند بود. امتیازات از دست رفته در بازی‌های قبلی، برای برزیلی‌ها حاشیه امنیت چندان زیادی باقی نگذاشته است (برزیل با 18 امتیاز از 12 بازی در رده پنجم جدول است و 7 امتیاز با آرژانتین صدرنشین فاصله دارد) و به همین دلیل دل بستن به نیماری که خودش در بن‌بست قراردارد، شاید راه حلی چندان منطقی نباشد. تا آن زمان اما هنوز یک ماه باقیست و نیمار فرصت‌‌هایی دارد که به دوروال جونیور بهانه‌ای برای دعوتش به تیم ملی بدهد و اولین آنها هم بازی بامداد امروز در دربی حیثیتی ایالت سائوپائولو مقابل کورینتیانس است. این مهمترین بازی سانتوس تا پایان فصل است و از نیمار جز کمک به پیروزی تیمش برای فتح خانه حریف انتظار دیگری نمی‌رود.

انتهای پیام/