فرانچسکو آچربی، سرطان و گل تاریخی به بارسا؛ من هنوز زنده‌ام!

سه شنبه شب و در دل یک بازی دراماتیک و روی چمن سن سیرو، ستاره ای قدم می زد که هر لحظه دویدن و پا به توپ شدنش، با یک مقاومت افسانه ای به دست آمده بود. وقتی فرانچسکو آچربی در سال 2013 با تشخیص سرطان مواجه شد، شاید خوش بین ترین هوادار فوتبال هم فکرش را نمی کرد او نه یک بار که دو بار مچ سلول های خائن را بخواباند، دوباره استوک هایش را بپوشد، روی چمن برای موفقیت تیمش بجنگد و روزی در حوالی 40 سالگی که خیلی ها آماده آویختن کفش ها می شوند، یکی از مهم ترین گل های تاریخ زندگی اش را وارد دروازه بارسلونا کند.

برای مدافع ایتالیایی اما نا امیدی معنا نداشت؛ آچربی سال ها قبل از اینکه بخواهد در دقیقه 90+3 نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا، پاس دومفرایس را با یک شوت دقیق به تور دروازه شزنی بچسباند، همین بازگشت را با سرطان مشق کرده بود. فرانچسکو 12 سال پیش با تشخیص سرطان ساسولو را ترک کرد. او یک بار جراحی کرد و به فوتبال برگشت اما بعد از مدتی، دوباره سر و کله بیماری مرموز پیدا شد؛ هر چه قدر سلول ها در جنگ درون بدنی سرسخت بودند، فرانچسکو دو برابر آن محکم بود و هر بار قوی تر از قبل بیماری را شکست می داد و به فوتبال بر می گشت. آچربی بعد از دریبل زدن دوباره سرطان، به تیم ملی ایتالیا هم دعوت و به شمایلی از یک جنگجو تبدیل شد که پشت آن دفاع های قاطع و دویدن های خستگی ناپذیرش، چهره مردی نهفته بود که از دل خون و خاک به زندگی برگشته است.

آچربی که به گواه هم تیمی هایش در سخت ترین روزهای بیماری هم تمرین داشت و به جای پرتو درمانی، فوتبال درمانی می کرد، نه تنها از دل مرگ به زندگی برگشت، که سه شنبه شب، جایی در حوالی دهه پنجم زندگی، درست در لحظاتی که نا امیدی مطلق آسمان میلان را گرفته بود، فاصله 100 متری دروازه خودی تا رقیب را دوید، پاس دومفریس را به دقیق ترین شکل ممکن به تور دروازه بارسا چسباند و با نجات تیمش از شکست یک شاهکار دیگر خلق کرد. شاهکاری به قدرت شکست دادن سرطان، و به شکوه بازی جذاب بارسا و اینترمیلان؛ گویی که سکانس پایانی پاپیون روی پرده سن سیرو رفته و استیو مک کویین با دیالوگ معروفش دوباره فریاد می زند:« آهای لعنتی ها، من هنوز زنده ام».