اوبلیک سویل؛ وارث خاموش تاج بولت

 در یکشنبه‌ شب تاریخی، اوبلیک سویل، دونده جوان جامائیکایی موفق شد عنوان قهرمانی دوی 100 متر مردان در رقابت‌های جهانی را از آن خود کند؛ افتخاری که از زمان یوسین بولت، افسانه بی‌همتای دوی سرعت به هیچ جامائیکایی دیگری نرسیده بود. اما آنچه بیش از مدال طلا توجه‌ها را جلب کرد، ذهن تیزبین و پاسخ‌های متفکرانه این جوان 24 ساله بود؛ ذهنی به‌ سرعت پاهایش.

در مصاحبه‌ای که به مناسبت این پیروزی انجام شد، از او پرسیدند: «اگر قرار بود یک دونده سرعت ایده‌آل را طراحی کنید، او چه ویژگی‌هایی می‌داشت؟» انتظار می‌رفت سویل به ترکیبی از خصوصیات چندین اسطوره اشاره کند، مثلاً استارت انفجاری جاستین گاتلین، ذهنیت فولادین مایکل جانسون و سرعت غیرقابل وصف اوسین بولت. اما سویل درنگی نکرد و تنها یک کلمه گفت: «اوسین.»

وقتی خبرنگار با حالتی تحسین‌آمیز گفت: «به‌ راستی، هیچ‌کس مثل او نبوده»، سویل لبخند زد و گفت: «درسته. اما اگر بخوام بهترین ترکیب ممکن رو بسازم، پایان قدرتمند اوسین رو با شروع انفجاری خودم ترکیب می‌کنم. اون وقت، شما یک دونده کامل دارید.»

با این حال، در میان این احترام عمیق، اختلاف‌نظری بنیادین میان سویل و بولت وجود دارد. بولت در اظهار نظری جنجالی نسل کنونی دوندگان سرعت را فاقد ظرفیت رسیدن به رکورد 9.6 ثانیه در 100 متر دانسته بود؛ رکوردی که خود او، همراه با یوهان بلیک و تایسون گی در اوج دوران طلایی‌شان به آن نزدیک شده بودند. اما سویل که با زمان خیره‌کننده 9.77 ثانیه قهرمان جهان شد، نظر دیگری دارد.
او با اطمینان گفت: «به‌ نظر من، فقط مسئله زمانه. ما به اون نقطه خواهیم رسید.»

او ادامه داد: «فکر نمی‌کنم نسل ما از نسل بولت عقب‌تر باشد. همان‌طور که هیچ‌کس تا قبل از بولت 9.6 نمی‌دوید، حالا نوبت ماست که قدم به میدان بگذاریم و کاری که او کرد را تکرار کنیم. این مسئولیت نسل فعلی است.»

دو چهره از یک سرزمین، دو سبک متفاوت از زندگی
سویل و بولت هر دو اهل جامائیکا هستند اما شباهت‌های‌شان به همین‌جا ختم می‌شود. بولت با 195 سانتی‌متر قد و فیزیکی سنگین‌تر حضورش بر پیست مانند یک پدیده طبیعی بود اما سویل، با همان قد ولی هیکلی سبک‌تر و رفتاری فروتنانه، شخصیت متفاوتی دارد. او می‌گوید که ایمانش بخشی از آمادگی ذهنی اوست. در حالی که بولت، با شوخی‌ها، حرکات نمایشی و کاراکتر پرشورش، روحی متفاوت در پیست می‌دمید.

با این حال، آنها یک نقطه اشتراک کلیدی دارند؛ مربی‌شان، گلن میلز. میلز کسی است که هم بولت را به افسانه تبدیل کرد و هم از سال‌های نوجوانی به سویل باور داشت. سویل در این‌ باره می‌گوید: «از همان 6 سالگی مشخص بود که سریع هستم. همیشه با بچه‌هایی که از خودم بزرگتر بودند مسابقه می‌دادم و رقابت را دوست داشتم. وقتی تمرین با مربی‌‌ام را شروع کردم، او گفت که چند سال طول می‌کشد تا به سکو برسم ... و همین هم شد.»

او ادامه می‌دهد: «میلز مربی سخت‌گیر اما آدم خیلی فهمیده‌ای است. من فقط دویدن را از او یاد نگرفتم؛ بلکه زندگی کردن را هم آموختم. او ذهن مرا رشد داد و مسیر حرفه‌ای‌ام را ساخت.»

آیا تاج قهرمانی در دستان سویل باقی خواهد ماند؟
از زمانی که بولت در سال 2017 بازنشسته شد، تاج قهرمانی دوی 100 متر جهان در میان چندین دونده بزرگ دست به دست شده؛ از گاتلین گرفته تا کولمن، فرد کرلی و نوح لایلز. حالا این ورسش مطرح است: آیا سویل می‌تواند ثبات را به این عنوان بازگرداند و آن را در اختیار نگه دارد؟

سویل با واقع‌بینی و اعتماد به نفس می‌گوید: «من ذهنیت لازم رو دارم. اما می‌دونم که مصدومیت بخشی از ورزشه. به‌ خاطر فیزیکم، هیچ‌ جایی برای اشتباه ندارم. باید مطمئن بشم که هر قدم، درست برداشته می‌شه.»

او حتی در برابر بازی‌های ذهنی نواه لایلز، دونده آمریکایی که پیش از فینال سعی داشت رقبا را تحت فشار روانی قرار دهد، آرام و خونسرد باقی ماند؛ «هیچ تأثیری روی من نداشت. چون فهمیدم نواه همیشه نواه است. اون حرف می‌زند ... من به این سبک احترام می‌گذارم؛ برای ورزش خوب است. شاید روی بعضی‌ها جواب بدهد اما نه روی من. من فقط برای یک هدف آمده بودم؛ گرفتن طلا.» و سویل، این مأموریت را با موفقیت به پایان رساند.

انتهای پیام/